Η Μεγάλη Επιστροφή (Gui Lai)
Κίνα. Εν μέσω της Πολιτιστικής Επανάστασης, η Φενγκ μαθαίνει ότι ο σύζυγός της που ήταν πολιτικός κρατούμενος και είχε καταδικαστεί σε καταναγκαστικά έργα, το έσκασε από το στρατόπεδο. Το κόμμα απαγορεύει στην Φενγκ και στην κόρη της να επικοινωνήσουν με τον Λου. Τα χρόνια περνούν και η Πολιτιστική Επανάσταση ανήκει στο παρελθόν. Ο Λου επιστρέφει στο σπίτι του, το όνομά του έχει πλέον αποκατασταθεί, αλλά η Φενγκ δεν αναγνωρίζει τον σύζυγό της. Οι προσπάθειες του Λου να θυμίσει στη σύζυγό του το παρελθόν πέφτουν στο κενό.
Ο Ζανγκ Γιμού έχτισε μια τρυφερή ιστορία χρησιμοποιώντας ως αλληγορία την αμνησία της κεντρικής του ηρωίδας. Έτσι εύκολα όπως φαίνεται να ξεχνά το κόμμα τις παλιές αμαρτίες των πρώην συντρόφων που έθεσε στο στόχαστρο, έτσι και η Φενγκ δεν μπορεί να θυμηθεί το πρόσωπο του συζύγου της. Είναι, μάλιστα, πεπεισμένη ότι ο άνδρας που της μιλά είναι ο σύντροφος Φανγκ και εμφανίζεται ιδιαίτερα επιθετική απέναντί του.
Η ταινία χωρίζεται σε δύο μέρη. Στο πρώτο μέρος εν μέσω της Πολιτιστικής Επανάστασης, ο Γιμού χτίζει ένα κυνηγητό. Ένας κρατούμενος δραπέτευσε και η σύζυγός του, παρ’ όλο που θέλει να τον δει δεν μπορεί καθώς θεωρείται «εχθρός του κράτους». Από την άλλη η κόρη του Νταν Νταν που σχεδόν δεν τον θυμάται θέλει να εμποδίσει τη μητέρα της από το να συναντήσει τον Λου: φοβάται ότι ο συσχετισμός μαζί του μπορεί να επηρεάσει τη δική της ζωή. Είναι ο ρόλος της κόρης αυτός που δείχνει πιο έντονα από όλους τη μεταστροφή που συντελέστηκε στην κοινωνία της Κίνας: μία κοινωνία που κατασκοπεύει και που αναλαμβάνει δράση «για το καλό της πατρίδας» δίνει τη θέση της σε μία κοινωνία που έχει συμβιβαστεί.
Στο δεύτερο μέρος ξετυλίγεται μια πιο προσωπική ταινία. Πέρα από το συμβολικό στοιχείο που έχει να κάνει με τα πράγματα που επιλέγουμε να ξεχάσουμε, η ταινία αποτελεί μια συγκινητική ιστορία αγάπης. Ο Λου προσπαθεί με τις εικόνες, με τη μουσική να κάνει την Φενγκ να θυμηθεί, όσο εκείνη έχει εμμονή με την αποβάθρα όπου περιμένει την επιστροφή τον σύζυγό της. Ο Γιμού επιλέγει χαμηλούς τόνους και βασίζεται κυρίως στα βλέμματα και στις κινήσεις.
Αν και υπάρχουν στιγμές που η ταινία γίνεται υπερβολικά μελοδραματική -δεν βοηθά και η χρήση της μουσικής (μονίμως ένα πιάνο υπογραμμίζει τη δράση)-, είναι η συνεργασία του σκηνοθέτη με την πάλαι ποτέ μούσα του, Γκονγκ Λι, εκείνη που αφήνει τις καλύτερες εντυπώσεις στον θεατή. Ερμηνεύοντας μια γυναίκα χωρίς παρελθόν και μέλλον, η Γκονγκ Λι μένει μόνο στο παρόν. Είναι αυτή η απάντηση για μια ολόκληρη κοινωνία; Ο Ζανγκ Γιμού αφήνει στον θεατή την απάντηση, γνωρίζοντας ότι δεν είναι εύκολη.
