FtWD: Οι νεκροί τραγουδούν ατρόμητα

H επιστροφή του… «Fake the Walking Dead»:

H μεγάλη επιτυχία του the Walking Dead οδήγησε το AMC στη δημιουργία του spin off της σειράς, στο ίδιο σύμπαν, με παραπλήσια υπόθεση, κάτι σαν το μικρό του αδερφάκι. Το ότι επιζητούσαν τη σύνδεση φάνηκε άμεσα, ακόμα και από την αναφορά στον τίτλο. Θα έπρεπε ίσως αντί για Fear the Walking Dead να το είχαν ονομάσει Fake the Walking Dead, αφού στην ουσία του αυτό ακριβώς ήθελαν να κάνουν και αυτό φαίνεται σε κάθε επιμέρους στοιχείο, στον σαφώς μικρότερο προϋπολογισμό, στο καστ, ακόμα και στα εφέ, τα μακιγιάζ και τους κομπάρσους. Έλα όμως που η σειρά πήγε αναπάντεχα καλά σε τηλεθέαση και έτσι το εγχείρημα απεδείχθη αρκετά κερδοφόρο για να το σταματήσουν μετά από ένα σύντομο κύκλο. Έτσι αναγκάστηκαν να συνεχίσουν και η σειρά κλήθηκε να αναζητήσει με τη σειρά της το χώρο της στη σκακιέρα των τηλεοπτικών σειρών. Κάπως έτσι, ανάμεσα στον προγραμματισμό του μεγάλου χαρτιού του Walking Dead μπήκε και το Fear, διακόπτοντας αναγκαστικά για mid season του δεύτερου κύκλου 22 Μαΐου στο επεισόδιο 7, για να συνεχίσει το 8 από 21 Αυγούστου και να κλείσει στις 9 Οκτωβρίου. O δεύτερος κύκλος μεταφέρθηκε από το Λος Άντζελες στο Μεξικό, όπου η γιορτή των νεκρών έχει την τιμητική της, αν και δε μπορούμε να αναγνωρίσουμε στη σειρά την πρωτοτυπία στην ιδέα, μιας και το έκανε νωρίτερα στο δεύτερο κύκλο της, μια άλλη σειρά ζόμπι, το Z-Nation.

Ξεκινάμε, λοιπόν, από ποιον άλλο; Τον πιο ενδιαφέροντα και δημοφιλή χαρακτήρα. Ο Νικ που αποκόπηκε από όλη την υπόλοιπη ομάδα αποφασίζοντας να συνεχίσει μόνος του, δίνοντας ιερή διάσταση στην πανδημία, αγκαλιάζοντας τη νέα κατάσταση, εν μέρη στην προσπάθεια του να την αποδεχτεί και εν μέρη λόγω της εφηβικής φάσης που περνά, μετά την περιπέτεια του με τα ναρκωτικά. Βιώνει τη δική του επανάσταση, περιφερόμενος στα βουνά πασαλειμμένος σαν τον κομάντο με αίματα για να αποτρέπει τα ζόμπι από το να του επιτεθούν. Ένα κόλπο που στην άλλη σειρά τους πήρε πολλούς κύκλους για να το ανακαλύψουν (που γίνεται ουσιαστικά με την είσοδο της Μισόν) εδώ του χαρίζεται απλόχερα αρκετά γρήγορα και καταλήγει το «μόνιμο κουστούμι του». Συνοδευόμενος από απαλή ακουστική κιθάρα τραβά το δρόμο προς την Τιχουάνα, όπως πολλοί νέοι κυρίως στο εξωτερικό, κατά το περιβόητο year off, ακούν το κάλεσμα της φύσης και ξεχύνονται στην έρημο ή σε μεγάλο διάστημα πεζοπορίας κατά μήκος της ηπείρου.

Δε βλέπουμε τον τρόμο και την αγωνία επιβίωσης, ούτε περιπετειώδη δράση, με τον Νικ να περιφέρεται και να περνά τις μέρες και τις ώρες μόνος του -όχι μόνο χωρίς φόβο, θα έλεγε κανείς ότι το απολαμβάνει κι όλας! Ο Νικ μάλλον τα πάει με τους νεκρούς καλύτερα από ότι με τους ανθρώπους. Πραγματικά, στο μοναχικό ταξίδι του μάλλον απειλή θα νιώσει από ανθρώπους παρά από ζόμπι, όπως με τη μάνα που του επιτέθηκε με το ρόπαλο ενώ κοιμόταν αμέριμνος. Όταν πάλι έχει διαλόγους, δε παραμελεί να μιλά με τη χαρακτηριστική φωνή και γκριμάτσες που θυμίζουν τόσο τον Τζόνι Ντεπ σε νεαρή ηλικία και είναι από τα κύρια στοιχεία που έκαναν το χαρακτήρα του τόσο δημοφιλή στους θεατές.

Οι άνθρωποι είναι αυτοί που θα τον κυνηγήσουν αργότερα πάλι και θα τον ωθήσουν να βγει εντελώς εκτός δρόμου και πορείας. Εκεί θα βρει ένα εγκαταλελειμμένο βανάκι, σαν αυτό του Into the Wild. Οι φίλοι του τα ζόμπι πάλι θα τον βοηθήσουν όταν δεχτεί αργότερα επίθεση από δυο άγριους σκύλους. Κουτσαίνοντας κι ο ίδιος, θα γίνει ένα με το «κοπάδι», θα νομίσει ακόμα και ότι τους ακούει να του μιλάνε. Προχωρώντας μαζί τους θα νιώσει τη δύναμη της αγέλης. Ο Νικ σχεδόν γίνεται ένα με αυτούς, δεν απέχει πολύ από τα θηρία και νιώθει πιο κοντά στους νεκρούς από τους ζωντανούς. Πιθανότατα θα έμενε μαζί τους μέχρι το τέλος αν οι δυνάμεις του δε τον εγκατέλειπαν.

Μέσα σε όλα, μπόλικα flash-back, για αναδρομές στο παρελθόν του, στο μεγάλο του έρωτα, στο πλήγμα από την απώλεια του πατέρα του, δε θα προσθέσουν τίποτα ιδιαίτερο στο χαρακτήρα του,παρά θα λειτουργήσουν περισσότερο ως ανάλαφρες παύσεις της κύριας εξιστόρησης.

Ο Νικ σίγουρα κρατά το ενδιαφέρον, ενώ η πιο ήρεμη και απλή ροή δίνει τη δυνατότητα να προσέξουν οι δημιουργοί και άλλα στοιχεία, όπως τη φωτογραφία, όπου υπάρχει τεράστια βελτίωση από τα άλλα επεισόδια και τα σκηνικά τους, λιτά επί τω πλείστον, καταλήγοντας στο υπέροχο μεξικάνικο οχυρωμένο χωριουδάκι στο υψίπεδο (μια μεξικάνικη μικρογραφία της Αλεξάντρια στο Walking Dead). Αν κρατάμε μια ατάκα είναι αυτή του γιατρού του χωριού στο Νικ: «Είσαι ανόητος. Το θάνατο δε πρέπει να τον φοβόμαστε, όμως δεν πρέπει και να τον επιδιώκουμε». Θα βρει άραγε ξανά ο Νικ την ελπίδα στους ανθρώπους;