Με λένε Εκδίκηση (GοΤ, season 6/ep.10)
Μ’ ένα υπέροχο ,μεγαλειώδες 10ο επεισόδιο , τέλειωσε και η 6η σεζόν της θρυλικής σειράς, αντάξιο της φήμης της και των προσδοκιών μας. η εκπληκτική εναρκτήρια σεκάνς υπό τους ήχους της επικής μουσικής του Γερμανο-Ιρανού συνθέτη Ramin Djawadi , πρέπει να σκόρπισε ρίγη ικανοποίησης στα εκατομμύρια των τηλεθεατών που ήδη απ΄το φινάλε της προηγούμενης σεζόν προέβλεπαν και περίμεναν μ’ ανυπομονησία την ωραία Σέρσι να παίρνει εκδίκηση—και ώ της wildfire αυτό συνέβη, απερίγραπτη η σεκάνς όπου η Σεπτ του Baelor γίνεται παρανάλωμα μαζί με όσους ήθελε η Σέρσι να ξεπαστρέψει: Υψηλός Σπουργίτης, Μάρτζορι, Λώρας, Μέηστερ Παϊσέλ, όλοι τέζα, έγιναν τροφή του σμαραγδένιου υγρού που κρυβόταν για καιρό στις υπόγειες κάμαρες του κάστρου.
Η αντανάκλαση της πράσινης φλόγας στα μάτια του ηλίθιου φανατικού Λάνσελ, η απερίγραπτη έκφραση ικανοποίησης στο πρόσωπο της Σέρσι ενώ βλέπει την μεγαλειώδη έκρηξη απ ΄το Κόκκινο Κάστρο, και η άπαιχτη σεκάνς της « βασιλικής περιποίησης» που έλαβε η αλόγα Ουνέλλα (η Hannah Waddigham), είναι πιστεύω απ΄τις πιο μεγάλες στιγμές αυτού του επεισοδίου. Εννοείται βεβαίως πως η εξαιρετική ενορχήστρωση των σκηνών θα ήταν κολοβή, άνευ των υπέροχων ερμηνειών του καστ: η έξοχη Lena Headey αποδεικνύει ακόμη και με τις εύγλωττες σιωπές της ότι είναι η Σέρσι, η αδίστακτη, αποφασισμένη να κάψει το σύμπαν Σέρσι, ντυμμένη με σχεδόν πολεμική αμφίεση , έτοιμη για πόλεμο (τουλάχιστον αυτόν που θα κρίνει την μακροημέρευσή της ως μόνης βασίλισσας πλέον, του King’sLanding). Διάβασα πως ο χαρακτήρας που ερμηνεύει τόσο υπέροχα η Headey, θυμίζει τη βασίλισσα της Αγγλίας Ιζαμπέλα, την επονομαζόμενη και Λύκαινα της Γαλλίας(She–Wolf of France), όπως απεικονίζεται στο ιστορικό μυθιστόρημα του Maurice Druon THE ACCURSED KINGS, για το οποίο ο George R.R.Martin έχει πεί ότι αποτελεί «το αυθεντικό Game Of Thrones» και ήταν η πηγή έμπνευσής του για τη δική του σειρά βιβλίων A Song Of Ice And Fire.
Στη σεκάνς με την αχώνευτη θρήσκα Ουνέλλα, δίνει ρεσιτάλ σαδισμού, σκληρότητας και ομολογίας του πόσο διεφθαρμένη είναι , η ενσάρκωση του απροκάλυπτου θράσους, ισχύος και στυγνής εκδίκησης. “ Your God has forsaken you. T h i s is your God now” λέει στην αξιοθρήνητη αλόγα η Σέρσι, δείχνοντάς της το αποτρόπαιο «Βουνό».
Δεν συμφωνώ με την παρατήρηση του Tyler πάντως, ότι το βλέμμα του Τζέημι καθώς παρακολουθεί τη στέψη της, είναι βλέμμα ανησυχίας για την… τρελή Βασίλισσα. θεωρώ πως εκείνη τη στιγμή τα δυό αδέλφια-εραστές, αντάλασσαν βλέμματα βαθιάς και ανίκητης αφοσίωσης ,και ίσως στο βάθος , αμοιβαίου φόβου γι αυτά που έπονται. Η εγκαθίδρυση της απόλυτης μοναρχίας των Λάνιστερ στο King’sLanding μέσω του σοκ και δέους που εξαπέλυσε η Σέρσι, μπορεί να είναι επισφαλής. ακόμα κι αν προσωρινά τουλάχιστον, φαίνεται να έχουν ξεμπερδέψει με τους εσωτερικούς εχθρούς, οι απειλές έξωθεν κοντοζυγώνουν, με πρώτη και καλύτερη τη λυσσασμένη να καταλάβει το Γουέστερος , ξανθή Δρακομάνα Ντενέρις.
Τα υπέροχα πλάνα των πλοίων της να γεμίζουν τη θάλασσα και των 3 δράκων να εποπτεύουν-συνοδεύουν το στόλο απ΄τον αέρα, έκλεισαν το επεισόδιο και υπογράμμισαν τον κίνδυνο που πλησιάζει. Άκρως συγκινητική βρήκα τη σκηνή όπου η Ντενέρις ονομάζει τον Τύριον Λάνιστερ Χέρι Της Βασίλισσας ( ο Peter Dinklage δίνει πιστεύω, την καλύτερη ερμηνεία του σ’αυτή τη σειρά και πλάθει έναν απ΄τους συμπαθέστερους χαρακτήρες).
Φονικά όμως δεν είχαμε μόνο στο Νότο. Η ‘Αρυα που έχει μάθει πλέον καλά το μάθημά της, μας χαρίζει το θάνατο του αηδιαστικού, παιδόφιλου κατ’ ουσίαν, Λόρδου Γουώλντερ Φρέη, συμμάχου των Λάνιστερ και διοργανωτή του περίφημου Κόκκινου Γάμου ( ο David Bradley σε απολαυστική ερμηνεία , ο επιστάτης του Hogwarts στις ταινίες του Χάρι Πότερ, θυμίζω), δε νομίζω πως λυπήθηκε κανείς που ψόφησε αυτό το γηραλέο βδέλυγμα.
Η μεγάλη συγκίνηση όμως ήρθε απ΄τον Βορρά. Τα δυό αδέλφια Σταρκ, οι νικητές της μεγάλης μάχης του 9ου επεισοδίου, μπορούν να ξαποστάσουν για λίγο στο σπίτι τους ξανά, στο Γουίντερφελ. Πανέμορφο το δίδυμο των Harington–Turner, χάρμα οφθαλμών η σκηνή της ανακήρυξης του Νεαρού Λύκου σε Βασιλιά του Βορρά, απ ΄τους υπόλοιπους Οίκους. Και σ’ αυτό το τμήμα της ιστορίας, πολλά «ειπώθηκαν» χωρίς λόγια, μόνο με βλέμματα και σιωπές (βλ. το υπέροχο χαμόγελο του Τζον προς την αδελφή του, το φιλί που της έδωσε, το υποστηρικτικό βλέμμα της τρομερής 10χρονης Λαίδης Μόρμοντ προς τον Τζον,αλλά και το βλέμμα της ωραίας Μελισάνδρης προς αυτόν και τον συντετριμμένο από θλίψη και οργή σερ Ντέβος, όταν αποκαλύφθηκε η απαίσια πράξη της).
Άφησα τελευταία την, δια των βλεμμάτων , συνομιλία της Σάνσα με τον γλύφτη-αριβίστα Πήτερ Μπέηλις (αχώνευτος σταθερά, ο Aidan Gillen– μάλλον φταίει η ανατριχιαστική φωνή του) : αυτό που είχε εκφράσει σε προγενέστερους κύκλους ο αρχομανής πορνοβοσκός, μας το ξαναθυμίζει σε μία ερωτική εξομολόγηση προς τη Σάνσα, η οποία, αδυνατώ ακομα να καταλήξω, αν παίζει κάποιο παιχνίδι ή είναι το ίδιο αφελής όπως ήταν και μικρή. «Βλέπω την ίδια εικόνα συνέχεια μπροστά μου, εμένα στον Σιδερένιο Θρόνο κι εσένα στο πλάϊ μου» της λέει μ’ αυτή την υπόκωφη λύσσα του ανυποχώρητα επίμονου (και τελικά στερημένου ) ανθρώπου. Το βλέμμα της στη μεγάλη αίθουσα του κάστρου των Σταρκ, ενώ οι υπόλοιποι Οίκοι ζητοκραυγάζουν υπέρ του Τζον, ένα βλέμμα τρόμου διέκρινα εγώ, κι ανησυχίας, ήταν το καλύτερο teaser για την επόμενη σεζόν της σειράς.
Τρείς γυναίκες έπραξαν, και απολαμβάνουν προς ώρας, τον θρίαμβό τους. η Σέρσι, η Ντενέρις και η Σάνσα. Μένει να δούμε τις συνέπειες των επιλογών τους και αν τελικά, θα γυναικοκρατείται το μυθικό σύμπαν, εφεξής.
Κάποια είχε πεί πως καλύτερα που δεν άρχουν οι γυναίκες, γιατί θα τα είχαν διαλύσει όλα… Λέτε να επαληθευτεί; Και η Σέρσι και η Ντενέρις θυσίασαν τρόπον τινά, ανθρώπους που αγαπούσαν/τις αγαπούσαν, στο βωμό της Εξουσίας (τους)— ο Τόμεν έκανε “bunjee” απ΄το παράθυρο χωρίς σκοινί, κι ο σέξι Ντάριο Ναχάρις έμεινε τοποτηρητής στη Μηρίν— το τίμημα της Ισχύος είναι πολύ βαρύ, εμείς το ξέρουμε, σύντομα εικάζω, θα το μάθουν κι αυτές.
