Ούτε να πεθάνεις δεν μπορείς (God’s Pocket)
Η γνώμη μου είναι ότι κάθε έργο τέχνης πρέπει να παίζει τον ρόλο ενός γεωτρύπανου που εισχωρεί κάτω βαθιά από τον φλοιό της καθημερινότητας, να στύβει και να βγάζει ζουμί από μικρά γεγονότα της πραγματικότητας, της τόσο πολύπλοκης, της τόσο γεμάτης σε δεδομένα, που μπορούν να σου μιλήσουν, να επιδράσουν πάνω σου, να σε κάνουν να βγάλεις όσο το δυνατόν περισσότερους προβληματισμούς γενικότερους πέρα από το φιλμικό χώρο και χρόνο μιας κινηματογραφικής ταινίας.
Το God’s Pocket, ως παραγωγή – σχετικά ανεξάρτητη – αλλά ρίχνοντας βάρος στο έμπειρο και δυνατό cast (Philip Seymour Hoffman, John Torturro), στην κινηματογράφηση και φωτογραφία, που θυμίζει περισσότερο βρετανικό παρά αμερικάνικο κινηματογράφο, χάνει το βασικό. Την σεναριακή ανάπτυξη μιας ιδέας που θα μπορούσε να δώσει – με κατάλληλη πιο προσεχτική διαχείριση – πολλά περισσότερα από όσα βλέπουμε στο πανί. Γιατί το μέγα πρόβλημα του έργου είναι πως μένουμε σχεδόν αδιάφοροι στην παρακολούθηση της φιλμικής ιστορίας (δλδ της πλοκής), δίχως να μας τραβάει να εισέλθουμε στις βαθύτερες σκέψεις των χαρακτήρων και τις αφετηρίες της δράσης τους, και εκ των πραγμάτων στην σκέψη του δημιουργού.
Η Αμερική χάνει την γυαλιστερή της επιφάνεια. Κάτω από αυτό το καβούκι που είναι πάντα έτοιμο να σπάσει υπάρχει – όχι μια δεύτερη Αμερική – αλλά η μια και η πραγματική, αυτή της φτώχειας, της μιζέριας, της οπλοκατοχής, των λούμπεν, του ρατσισμού, του ατομισμού, των αλλοτριωμένων σχέσεων, η Αμερική ως αδιέξοδο θεμελίωμα, μακριά από την γλυκάδα των ατέλειωτων τοπίων, η Αμερική καδραρισμένη σε μια γειτονιά της εργατικής τάξης.
Εκτός Hollywood, η οπτική, φυσικά και μοιάζει πιο ρεαλιστική, πιο βαθυστόχαστη, πιο ειλικρινής, πιο ελεύθερη. Αλλά πέρα από την απεικόνιση της ζωής πρέπει να μεγεθύνεις σε μικρά ή μεγάλα ζητήματα και ανεξαιρέτως να δίνεις σε αυτά μια εσωτερική δύναμη ικανή για ερωτήματα ή/και απαντήσεις. Όμως για να φτάσει ένας δημιουργός σε τέτοια επίπεδα σκαλίσματος της επιφάνειας, ικανά να σκαλίσει και το κοινό ως συνδημιουργός, θα πρέπει να πάρει ως άνθρωπος και ως διανοούμενος αποστάσεις από την αρχική του θέση και να έρθει κοντά στους ανθρώπους τους οποίους θέλει, μέσω της τέχνης του, να «αναλύσει». Είναι πασιφανές, λοιπόν, ότι ο Slattery, δεν είναι μέρος της γειτονιάς που απεικονίζει, δεν δουλεύει τα ιδιαίτερα στοιχεία της, δεν είναι μέρος της ψυχολογίας των ανθρώπων της, κρατάει με την κάμερα του αποστάσεις από τους ανθρώπους που θα ήθελε να συμπαθεί, έχει μια «ευαισθησία» ενός ξένου μπρος στα προβλήματα, αδυνατεί να κατανοήσει τις πραγματικές συνθήκες άρα τους πραγματικούς ανθρώπους.
Έτσι παρά την προσπάθεια με λεπτό χιούμορ και ισχυρές δόσεις τραγωδίας, η ταινία δεν παίρνει ουσιαστικά σάρκα και οστά, αλλά με εξ αποστάσεως διδακτισμό, καταλήγει σε μια άνευρη, πλαδαρή και αρκετά ανισσόροπη αφήγηση, ένα κενό τοπίο με ομιχλώδεις προθέσεις. Η αρχική ιδέα ψυχογράφηματος μιας τάξης σε ένα συγκεκριμένο γκετοποιήμενο χώρο, θα μπορούσε να γίνει αριστουργηματική ιστορία αλλά εδώ δεν έχει στηρίγματα κινηματογραφικά, χαμένη τελικά, ανεξέλεγκτη, μετέωρη, αποκομμένη από το συνολικό κάδρο, τις αρχικές ιδέες που εμφανίζονται και επανεμφανίζονται χωρίς δυνατότητα να καταλήξουν κάπου.
