Gravity: Στο διάστημα δεν ακούγεται η φωνή σου

Μεταμεσονύχτια προβολή σε μεγάλη αίθουσα multiplex κινηματογράφου (παρεπιπτόντως γιατί οι επιλογές για τους ξενύχτηδες ή μέχρι τους αργά εργαζόμενους είναι τόσο λίγες;) Τα φώτα σβήνουν και μπροστά μας εμφανίζεται τρισδιάστατη η γη, μεγαλόπρεπη και όπως δεν την έχουμε ξαναδεί σε ταινία. Οι σκηνές που θα ακολουθήσουν είναι εξίσου εντυπωσιακές.

Ο Αλφόνσο Κουαρόν (Θέλω και τη Μαμά σου, Ο Χάρι Πότερ και ο Αιχμάλωτος του Αζκαμπάν) δεν θα ήταν ο άνθρωπος που θα συνέδεε κανείς με το υπερθέαμα. Και όμως. Στο 90 λεπτών Gravity καταφέρνει και προσφέρει ακριβώς αυτό: ένα συναρπαστικό υπερθέαμα. Τη μάχη του ανθρώπου απέναντι στην απεραντοσύνη του διαστήματος. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Μία αποστολή ρουτίνας πηγαίνει πολύ στραβά και δύο αστροναύτες (ένας βετεράνος του διαστήματος -Τζορτζ Κλούνεϊ) και μία γιατρός (Σάντρα Μπούλοκ) μένουν αποκομμένοι στο διάστημα, χωρίς τρόπο επικοινωνίας ή επιστροφής στη γη.

Τα εφέ της ταινίας είναι υπέροχα, το ίδιο και η φωτογραφία του Εμάνουελ Λουμπέζκι, όπως και το 3D (στο οποίο έδωσε κάποιες συμβουλές και ο master του είδους, Τζέιμς Κάμερον). Ο Αλφόνσο Κουαρόν φτιάχνει ένα μπλοκμπάστερ χωρίς να θέλει να κάνει εκπτώσεις στο «καλό σινεμά».

Έχοντας πει όλα αυτά, νομίζω ότι βιάστηκαν κάποιοι να μιλήσουν για αριστούργημα. Και αυτό γιατί σίγουρα το Gravity είναι μια συναρπαστική ιστορία επιβίωσης, αλλά δεν έχει το υπόβαθρο ή τις αναρωτήσεις της Οδύσσειας του Διαστήματος ή του Σολάρις. Οπτικά υπέροχο, αλλά σε στιγμές σεναριακά «εύκολο», δεν παύει να κρατά την αγωνία του θεατή και να του προκαλεί συγκίνηση όπου χρειάζεται.

Ενστάσεις έχω και για την ερμηνεία της Σάντρα Μπούλοκ που τόσο πολύ αποθεώθηκε. Ναι, υπάρχουν στιγμές (όπως αυτή που ακούει το κλάμα ενός μωρού) που είναι υπέροχη, φαίνεται κουρασμένη, φοβισμένη, μια πραγματική γυναίκα στο διάστημα. Υπάρχουν άλλες, όμως, που τη βρήκα μάλλον «λίγη» (όπως στο αμέσως προηγούμενο δευτερόλεπτο με τα σκυλιά). Αντιθέτως, ο Τζορτζ Κλούνεϊ ήταν αυτό που θα περίμενες να είναι: μία ψύχραιμη παρουσία, μεγάλο ατού για την ταινία με τουλάχιστον μία υπέροχη σκηνή (εγώ θα του έδινα το Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου).

Αυτό που σίγουρα καταφέρνει ο Κουαρόν είναι να κάνει τον θεατή να αισθανθεί ότι δεν αισθάνεται τη βαρύτητα. Αυτή που για τον ίδιο φέρνει τη μεγαλύτερη σημασία της ταινίας: το να ελέγχεις το σώμα σου, να πατάς γερά στα πόδια σου. Οι χορογραφίες, η κινηματογράφηση, όλα σε κάνουν να ξεχνάς ότι βρίσκεσαι στη γη και όχι στο διάστημα.

Τελικά να τη δω;

Παρά τις όποιες αδυναμίες της, αυτή είναι μια ταινία που θα σε κρατήσει σε αγωνία και θα σε αφήσει με το στόμα ανοιχτό για το τι μπορεί να κάνει το σινεμά -όταν θέλει. Συναρπαστική περιπέτεια και οπτικό ποίημα που αξίζει κανείς να απολαύσει σε τρεις διαστάσεις και μεγάλη οθόνη. Εγκαταλείποντας την αίσθηση της βαρύτητας.