ελληνικό καλτ ρεεεε

 

Φάπες, κέτσαπ και ατάκες. Αυτό θα έγραφα με τρεις λέξεις ότι είναι η περίληψη του Πανίσχυρου Μεγιστάνα των Νίντζα.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι ποιό είναι το απαραίτητο συστατικό για να γίνει μια καλή ταινία. Το αναρωτιέμαι αυτό γιατί θέλω και εγώ να γυρίσω μια. Βέβαια συνήθως καταλήγω να πλένω σώβρακα ή να βγαίνω για μπύρες οπότε μου φεύγει ο δημιουργικός οίστρος. Νομίζω όμως ότι ο Πανίσχυρος Μεγιστάνας των Νίντζα μου έλυσε την απορία. Όρεξη χρειάζεται. Κέφι. Και απ’αυτό, τα παιδιά που φτιάξανε τον Μεγιστάνα, είχανε κουβάδες.

Η κάμερα και ο ήχος ήτανε σκατένια. Όμως άμα σκεφτείς ότι μάλλον την φτιάξανε με το χαρτζιλίκι τους, τους αξίζουν συγχαρητήρια.

Ο Καπλανίδης, που το σκηνοθέτησε, δίνει ρέστα μαζί με τα παλικάρια που παίζουνε. Αυθεντική πηγαία καλτίλα.

Το σενάριο, του Ρουμπούλια, είναι ένα υπερεπικό υπερέπος με ανατροπές, πάθη, δράση, σουβλάκια, κοινωνικά μυνήματα και αμείωτο ενδιαφέρον.

Η μουσική είναι ένα συνοθύλλευμα θανατηφόρου metal (!) και κλεμμένα sequences από γνωστές ταινίες (Star Wars και άλλες). Πόρωση.

Ξέχασα να αναφέρω την Ντέμπορα. Τούμπανο η Ντέμπορα παίδες. Και καλή κοπέλα….

Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Τον Μεγιστάνα τον έχω δει 36 φορές, οπότε καταλαβαίνετε.

Θα σας εμπνεύσει να ξεκινήσετε καριέρα στις πολεμικές τέχνες και στο τύλιγμα πιτόγυρου (απ’όλα).