Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού…

Θύμωσα τις προάλλες. Το σκηνικό εκπομπή στην κρατική τηλεόραση, καλεσμένοι πολλοί νέοι Έλληνες κινηματογραφικοί δημιουργοί, ηθοποιοί, σκηνοθέτες. Το θέμα το νέο τοπίο του ελληνικού σινεμά. Και για το νέο τοπίο βγαίνει να μιλήσει ο Θόδωρος Αγγελόπουλος. Σπουδαίος σκηνοθέτης, δεν λέει κανείς το αντίθετο.

Αλλά για ποιο λόγο χρειάστηκε ο μεγάλος σκηνοθέτης την ανάγκη να μιλήσει για τους νέους, μιλώντας ουσιαστικά για τον εαυτό του; Τα έβαλε με τον Δημήτρη Δανίκα που έγραψε κάποια στιγμή ότι επιτέλους οι Έλληνες σκηνοθέτες άφησαν πίσω τους τον Αγγελόπουλο, ο οποίος είχε «σκοτώσει» μια ολόκληρη γενιά επίδοξων κινηματογραφιστών και κατάφεραν να προχωρήσουν παραπέρα. Φυσικά, δεν ήταν ο Αγγελόπουλος ο λόγος που η κινηματογραφική ταινία στην Ελλάδα υπήρξε στάσιμη για κάποια εποχή, αλλά είναι γνωστό ότι στην Τέχνη (και παντού εδώ που τα λέμε), πρέπει να σκοτώσεις τον Πατέρα για να καταφέρεις να γράψεις τη δικιά σου ιστορία…

Και πέρα από αυτό, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος αφού είπε ότι κάποιες ταινίες του άρεσαν πολύ και μπράβο στους δημιουργούς (ένα μπράβο κάπως χλιαρό κατά την άποψή μου), πρόσθεσε: «Σάμπως ήξεραν κάποιοι ότι τη δεκαετία του ’70 θα κάναμε εμείς τέτοιες ταινίες, εν μέσω χούντας;» Νέα αυτοαναφορά.

Και ήρθε -ίσως δικαιολογημένα- η απάντηση της παραγωγού της Στρέλλας. «Το μπράβο αυτό τα παιδιά δεν το έχουν ανάγκη».  Ήρθε η ώρα ο Πατέρας να μείνει στην άκρη. Και να αναλάβουν δράση τα παιδιά.