Μεταμόρφωση (Horns)
Ο νεαρός Ιγκ Πέρις κατηγορείται για τη στυγερή δολοφονία και τον βιασμό της συντρόφου του. Οργισμένος και έχοντας χάσει την πίστη του σε οτιδήποτε καλό παρατηρεί πάνω του μία αλλαγή: κέρατα αρχίζουν να φυτρώνουν στο μέτωπό του. Τα κέρατα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα, όλοι όσοι συναντά να αναγκάζονται να του πουν την αλήθεια. Χρησιμοποιώντας προς όφελός του αυτή την ανακάλυψη, ο Ιγκ θα προσπαθήσει να βρει τον δολοφόνο της κοπέλας του.
Μοιρασμένο ανάμεσα σε σαδιστική κωμωδία, παραμύθι και θρίλερ, η Μεταμόρφωση –όπως είναι ο ελληνικός τίτλος του Horns- είναι ένα υβρίδιο ταινίας που θα μπορούσε να έχει ενδιαφέρον εάν ο σκηνοθέτης γνώριζε τι ακριβώς ήθελε να κάνει.
Αρχικά η ταινία είναι μάλλον απολαυστική, καθώς όταν ο Ιγκ (Ντάνιελ Ράντκλιφ) ανακαλύπτει τα κέρατα στο κεφάλι του, αυτό που ακολουθεί είναι ένα χάος χωρίς ιερό και όσιο. Παρά το γεγονός ότι έχει προηγηθεί μία δολοφονία, βλέπουμε μία μάνα που δεν διστάζει να πει ότι θέλει να παρατήσει το παιδί της και έναν σεξομανή γιατρό.
Σταδιακά η ταινία αλλάζει ύφος. Ενώ ήδη από την αρχή τα σκηνικά και η μουσική παραπέμπουν σε ένα παραμυθένιο κόσμο, από το σημείο όπου ο Ιγκ αρχίζει να ακολουθεί τα ίχνη για τη λύση του μυστηρίου, η ταινία προσεγγίζει το θρίλερ και μάλιστα με όχι και τόσο ευφάνταστο τρόπο. Ο θεατής είναι εύκολο να καταλάβει τι πρόκειται να ακολουθήσει στη συνέχεια.
Εμβόλιμα στην ταινία παρουσιάζονται σκηνές από την παιδική ηλικία του Ιγκ και της παρέας του, σε μια προσπάθεια να μας δώσουν να καταλάβουμε κάτι για τον χαρακτήρα τους (;) Η αλήθεια είναι ότι οι σκηνές αυτές είναι μάλλον αχρείαστες. Και παρ’ όλο που έχει ενδιαφέρον το δίπολο καλού/κακού, αγγέλου/διαβόλου, υπάρχουν στιγμές που αισθάνεσαι ότι χρησιμοποιείται μόνο για το εφέ του πράγματος και όχι επί της ουσίας.
Όσο για τον Ντάνιελ Ράντκλιφ, αν και προσπαθεί υπερβολικά να αποτινάξει τον χαρακτήρα του Χάρι Πότερ, εδώ η παρουσία του είναι μάλλον αμήχανη. Λες και δεν ξέρει ούτε ο ίδιος σε τι είδους ταινία τον έβαλαν να παίξει…
Τελικά να τη δω;
Θα γελάσετε το πρώτο μισάωρο, αλλά γρήγορα γίνεται φανερό ότι η ταινία δεν διαθέτει συγκεκριμένο κέντρο βάρους. Η όποια πρωτοτυπία γρήγορα εξαντλείται και η ερμηνεία του Ντάνιελ Ράντκλιφ χαρακτηρίζεται από αμηχανία.
