Δυο Ανάσες

Η νέα συμμαθήτρια της Σαρλί, είναι ένα εντυπωσιακό 17χρονο κορίτσι. Οι δύο κοπέλες θα αρχίσουν να περνούν πολύ χρόνο μαζί και θα αναπτύξουν μία στενή φιλική σχέση. Με έντονη την ερωτική διάθεση –μια διάθεση που δεν εκδηλώνεται ποτέ φανερά- και με τη Σάρα να αλλάζει σταδιακά στάση, η  Σαρλί θα απομονωθεί και στη σχέση των δύο κοριτσιών θα κυριαρχήσει η οργή.

Αν και ήδη από την αρχή της η ταινία υπόσχεται ότι θα μιλήσει για το πάθος, το πάθος αυτό είναι μόνο θεωρητικό. Ψυλλιαζόμαστε ότι η Σαρλί έχει έντονα συναισθήματα για τη Σάρα από τον τρόπο που τη συγχωρεί ότι και να κάνει. Δεν το βλέπουμε, όμως, ποτέ. Αυτό που βλέπουμε είναι μία για κάποιο λόγο απογοητευμένη Σαρλί που είναι εξαρτημένη από τη φιλία της με τη Σάρα.

Το πρόβλημα είναι κυρίως σκηνοθετικό και σεναριακό και λιγότερο ερμηνευτικό. Η Μελανί Λοράν χρησιμοποιεί διάφορα σκηνοθετικά ύφη, αλλά δεν προσεγγίζει τα βαθύτερα συναισθήματα των χαρακτήρων της. Έτσι, δεν βλέπουμε κάτι που να υπονοεί ότι η Σαρλί είναι ερωτευμένη με τη Σάρα. Ηδονοβλεπτική είναι η ταινία σε αρκετές στιγμές, αλλά όχι από την πλευρά της  Σάρα, αλλά από εκείνη του θεατή. Είναι σαν να μην γνωρίζει καλά η Λοράν πώς πρέπει να τοποθετήσει την κάμερα για να μεταδώσει το βάρος των συναισθημάτων που δείχνει.

Από την άλλη πλευρά, η ηθοποιός-σκηνοθέτις μάς δίνει ενδιαφέρουσες εικόνες. Δύο πατούσες σε ένα κρεβάτι που συνομιλούν χαρούμενα για διάφορα θέματα, η Σαρλί που περπατά σε ένα λιβάδι με στάχυα το ηλιοβασίλεμα, μία σκηνή πίσω από ένα τζάμι που τα παιδιά τρέχουν σε πιο αργή κίνηση. Επειδή,  όμως, δεν υπάρχει ένα ενιαίο σκηνοθετικό ύφος, το αποτέλεσμα είναι μάλλον αμήχανο.

Σίγουρα κάποιοι θα συνδέσουν το Δυο Ανάσες με τη Ζωή της Αντέλ, αν και υπάρχουν ελάχιστα κοινά σημεία στις δύο ταινίες. Το σημαντικότερο από αυτά έχει να κάνει με την παρουσία της Σάρα. Η Λου ντε Λάαζ θυμίζει αρκετά την Λέα Σεϊντού, έχει κάτι από την αυθάδεια της δεύτερης. Σε καμία περίπτωση, πάντως, η ταινία δεν μπορεί να μεταφέρει τον πλούτο των συναισθημάτων της ταινίας του Αμπντελατίφ Κεσίς.

Η Ζοζεφίν Ζαπί στον ρόλο της ντροπαλής αρχικά, οργισμένης στη συνέχεια Σάρα, είναι υπέροχη. Όλη η δύναμή της βρίσκεται στα μάτια της και κάνει ότι καλύτερο μπορεί για να δώσει ζωή σε ένα μάλλον αδύναμο σενάριο.

Τελικά να τη δω;

Θα σας κρατήσει το ενδιαφέρον για ένα δίωρο στο σινεμά, αλλά δεν θα σας προσφέρει τίποτα ουσιαστικότερο από μερικές όμορφες εικόνες.