Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ (I, Daniel Blake)

Ο 79χρονος Βρετανός σκηνοθέτης Κεν Λόουτς, ευτυχώς για όλους μας, επέστρεψε με ακόμη ένα αριστούργημα, παρά την δήλωσή του περί απόσυρσης από τον κινηματογράφο.

Για ακόμη μία φορά λοιπόν, ο Κεν Λόουτς έρχεται να συγκλονίσει με την νέα του ταινία « Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ» («I, Daniel Blake»), σε σενάριο του μόνιμου συνεργάτη του, Πολ Λάβερτι, των οποίων μάλιστα η τελευταία συνεργασία στο «Jimmy’s Hall» (2014) είχε στεφθεί επίσης με απόλυτη επιτυχία.

Ο ίδιος ο Άγγλος σκηνοθέτης είναι έντονα πολιτικοποιημένος και στρατευμένος στην Αριστερά, κάτι που γίνεται φανερό και στις ταινίες του. Εξάλλου ας θυμηθούμε πως υπήρξε και ένα από τα πρόσωπα που μίλησαν εναντίον των πολιτικών του μνημονίου στο ελληνικό ντοκιμαντέρ «Catastroika»(2012) της Κατερίνας Κιτίδη και του Άρη Χατζηστεφάνου.

To «Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ», που έκανε πρεμιέρα στο Διαγωνιστικό των Καννών και χάρισε στον Λόουτς για δεύτερη φορά τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ, αφηγείται την ιστορία ενός 50άρη ξυλουργού (Ντέιβ Τζόουνς) και μιας ανύπαντρης μητέρας (Χέιλι Σκουάρες) που καλούνται να αντιμετωπίσουν το μηχανισμό της γραφειοκρατείας, προκειμένου να μπορέσουν να επωφεληθούν από το κοινωνικό κράτος πρόνοιας λαμβάνοντας τα απαραίτητα για την επιβίωσή τους κρατικά επιδόματα.

Ο Daniel Blake είναι 59 χρονών, αν και υπήρξε εργάτης σε όλη του ζωή, μετά από ένα καρδιακό επεισόδιο, του απαγορεύεται να ξαναεργαστεί. Μόνη του πηγή εισοδήματος είναι τα χρήματα που μπορεί να του δοθούν μέσω ενός επιδόματος. Η κρατική υπηρεσία όμως που είναι υπεύθυνη για την χορήγηση του επιδόματος, αγνοεί την γνωμάτευση του γιατρού του, και του επιβάλλει να αναζητήσει εργασία, αδιαφορώντας πλήρως για την κρίσιμη κατάσταση της υγείας του. Στην συγκεκριμένη υπηρεσία στην οποία έχει μεταβεί για να αιτηθεί το επίδομα, θα γνωρίσει και την Katie, μία ανύπαντρη μητέρα με τα δύο παιδιά της, την Daisy και τον Dylan. Η ανύπαντρη και οικονομικά εξαντλημένη γυναίκα, προσπαθεί επίσης να βρει κάποια βοήθεια από την υπηρεσία αυτή, καθώς μόλις έχει μετακομίσει στο Newcastle από το Λονδίνο, μετά από δύο χρόνια διαμονής της σε δωμάτια που παραχωρούνταν σε αστέγους. Με κοινό τους στόχο να αντιμετωπίσουν τους υπαλλήλους, οι οποίοι απλώς κάνουν την δουλειά τους και αδιαφορούν για τις ζωές των αβοήθητων ανθρώπων, οι κεντρικοί χαρακτήρες της ταινίας αναπτύσσουν μια ιδιαίτερη φιλία, έναν αδιάσπαστο ανθρώπινο δεσμό που τους κάνει ολοένα και πιο δυνατούς.

Ο Λόουτς , όπως εξάλλου έχει αποδείξει μέχρι σήμερα από όλο του το έργο, ξέρει να χτίζει μοναδικούς χαρακτήρες οι οποίοι μεταφέρουν με άμεσο και ζωντανό τρόπο το πολιτικό και κοινωνικό μήνυμα που ο ίδιος θέλει να περάσει μέσα από τις ταινίες του. Έτσι και η ταινία, απόλυτα ανθρώπινη, πολιτικά και κοινωνικά αφυπνιστική, επίκαιρη όσο καμία άλλη σε μία εποχή που μαστίζεται από την πολιτική και κοινωνικοοικονομική εξαθλίωση, φαίνεται πως είναι μάλλον μια πολιτική αναγκαιότητα. Πρόκειται αδιαμφισβήτητα για ένα αριστούργημα, με πανανθρώπινο περιεχόμενο, ανθρωποκεντρικό και γεμάτο δύναμη. Ελπίζουμε ο Κεν Λόουτς να συνεχίσει να μας περνά τέτοια μηνύματα με τις ταινίες του, και να μην τον «κλέψει» ο κόσμος του ντοκιμαντέρ, όπως ο ίδιος αναφέρει.