Η Γέννηση ενός Ηγέτη (The Childhood of a Leader)
Με τρία χρόνια καθυστέρηση (η ταινία προβλήθηκε στο 72ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας όπου έλαβε βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας – Τμήμα Ορίζοντες και Λιοντάρι του Μέλλοντος: Βραβείο σκηνοθετικού ντεμπούτου) έρχεται στις αίθουσες -και μόνο σε μεταμεσονύχτιες προβολές- το σκηνοθετικό ντεμπούτο του ηθοποιού Μπρέιντι Κορμπέτ, Η Γέννηση Ενός Ηγέτη.
Η ταινία παρακολουθεί μια οικογένεια που ζει στη Γαλλία το 1918, στη σκιά του Α′ Παγκοσμίου Πολέμου. Η Ευρωπαία μητέρα (Μπερενίς Μπεζό) προσπαθεί να τιθασεύσει τον απείθαρχο γιο της, τον Πρέσκοτ, στις κρίσεις του οποίου επικεντρώνεται η ταινία. Την ίδια ώρα ο Αμερικάνος πατέρας (Λίαμ Κάνινγχαμ), σύμβουλος του προέδρου των ΗΠΑ, βρίσκεται σε συζητήσεις για την οριστικοποίηση της Συνθήκης των Βερσαλλιών που σφραγίζει το φινάλε του πολέμου.
Η Γέννηση ενός Ηγέτη αντλεί έμπνευση από ένα διήγημα που έγραψε το 1939 ο Ζαν – Πολ Σαρτρ. Τον Κορμπέτ τον ενδιαφέρει ουσιαστικά αυτό που αποκαλύπτει ο τίτλος της ταινίας. Πώς συγκεκριμένες οικογενειακές και κοινωνικές συνθήκες μπορούν να διαμορφώσουν έναν μελλοντικό δικτάτορα.
Αν προσπαθήσει να βρει κανείς έναν συγκεκριμένο δικτάτορα για να τοποθετήσει στη θέση του μικρού Πρέσκοτ δεν θα τα καταφέρει. Ο Χίτλερ -που είναι ο πρώτος που έρχεται στο μυαλό- είχε πιο λαϊκή καταγωγή, ενώ και οι υπόλοιποι (Φράνκο, Μουσολίνι) δεν μπαίνουν ακριβώς στο καλούπι. Παράλληλα, η αναφορά στην αμερικανική πολιτική είναι ενδιαφέρουσα, καθώς ο Κορμπέτ μιλά όχι μόνο για τον φασισμό που αναπτύχθηκε στην Ευρώπη, αλλά για τον φασισμό εν γένει.
Τα εντυπωσιακά πλάνα (δεν είναι τυχαίο ότι η διεθνής κριτική συνέκρινε τον Κορμπέτ με τον Ντράγιερ) και η φωτογραφία του Λολ Κρόουλι δημιουργούν ένα ζοφερό και ταυτόχρονα εντυπωσιακό οπτικό αποτέλεσμα. «Η Γέννηση ενός Ηγέτη» μοιάζει με έναν καμβά όπου ο Κορμπέτ προσπαθεί να ζωγραφίσει την σκοτεινή ιστορία των εθνών μας, χρησιμοποιώντας στοιχεία ψυχαναλυτικά και πολιτικά.
Αν υπάρχει μία ταινία στην οποία σαφώς παραπέμπει το φιλμ του Κορμπέτ, αυτή ήταν το Barry Lyndon, το οποίο ο σκηνοθέτης μοιάζει να θαυμάζει ιδιαιτέρως. Η πτώση της ανώτερης τάξης, τα καπρίτσια της, οι οικογενειακές διαμάχες, αλλά και τα γυρίσματα σε εσωτερικούς χώρους, με λίγο φως παραπέμπουν στην ταινία του Στάνλεϊ Κιούμπρικ. Αυτό που ο Κιούμπρικ έκανε, όμως, με λεπτότητα, ο Κορμπέτ μοιάζει να το κάνει κάπως χοντροκομμένα, σαν να προσπαθεί υπερβολικά να μάς πείσει όλους ότι έτσι ακριβώς δημιουργείται ένας μελλοντικός φασίστας.
Εκεί που επιτυγχάνει ο Κορμπέτ είναι να δείξει τον τρόπο που αρχίζει το μυαλό του μικρού Πρέσκοτ (ανατριχιαστικός ο Τομ Σουίτ) να λειτουργεί. Σύντομα ο Πρέσκοτ διαπιστώνει ότι παρά τις προσπάθειες όλων να τον πείσουν να είναι καλός και υπάκουος, η πραγματική εξουσία λειτουργεί με έναν διαφορετικό τρόπο. Και τη στιγμή που θα αισθανθεί ότι χάνει κάτι πολύτιμο για την παιδική του ηλικία, δεν θα διστάσει να το χρησιμοποιήσει ακόμα και ενάντια στους γονείς του.
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει και στη μουσική του Σκοτ Γουόκερ. Επιβλητική και πληθωρική συντελεί στη ζοφερή ατμόσφαιρα της ταινίας, στη σκιά του φασισμού που πέφτει βαριά στα γεγονότα που παρακολουθούμε επί της οθόνης.
