Σπόρος (Grain)
Μετά την τριλογία του Γιουσούφ που ολοκληρώθηκε με το «Μέλι», ο Τούρκος σκηνοθέτης Σεμίχ Καπλάνογλου ασχολείται με ένα φιλόδοξο δυστοπικό δράμα.
Στο κοντινό μέλλον, ένας επιστήμονας, ο Δρ. Έριν Έρολ (τον ερμηνεύει ο Ζαν – Μαρκ Μπαρ που εδώ μοιάζει κουρασμένος και μεγαλύτερος από την ηλικία του) προσπαθεί να βρει λύση στο «γενετικό χάος» που έχει προκαλέσει η καταστροφή των καλλιεργειών. Όταν πληροφορηθεί πως μία θεωρία για αυτό είχε αναπτύξει ο επιστήμονας Τζεμίλ Ακμάν (ο Βόσνιος ηθοποιός Ερμίν Μπράβο), θα ξεκινήσει ένα ταξίδι προς τη λεγόμενη «Νεκρή Ζώνη» προκειμένου να τον βρει.
Σχόλιο για την κλιματική αλλαγή, δυστοπικό θρίλερ -με όσους προσπαθούν να μπουν και να βγουν από την Πόλη να ηλεκτρίζονται-, αλλά και φιλοσοφικό πόνημα που αποτελεί σαφέστατο φόρο τιμής στον Αντρέι Ταρκόφσκι -ο Καπλάνογλου δεν προσπαθεί να κρύψει τις αναφορές στο Στάλκερ-, είναι (μεταξύ άλλων) ο Σπόρος.
Διαβάστε επίσης:
Η υπέροχη φωτογραφία του Ζιλ Νουτγκένς (Hell or High Water) συνοδεύει τα μεγαλοπρεπή πλάνα του Καπλάνογλου. Η ταινία είναι γυρισμένη σε φιλμ 35 mm και ασπρόμαυρο και μεγάλο μέρος της γυρίστηκε στην Ανατολία που δανείζει τα σχεδόν διαστημικά τοπία της στην κινηματογραφική «Νεκρή Ζώνη».
Ο «Σπόρος» κινείται σε αργούς ρυθμούς, αν και αυτό συχνά προσθέτει, παρά αφαιρεί γοητεία από την ταινία του Σεμίχ Καπλάνογλου. Υπάρχουν, πάντως, στιγμές που ο θεατής αισθάνεται πως τα φιλοσοφικά τσιτάτα και τα υπερβολικά σε αριθμό οράματα κάνουν την ταινία υπερβολικά δυσνόητη, εμποδίζοντάς την να «απογειωθεί». O Καπλάνογλου δίνει βάση στη σημασία των ονείρων και στην επιστροφή στα «βασικά», χρησιμοποιώντας και αυτός ένα βασικό κομμάτι της κινηματογραφίας των ονείρων: τα μυρμήγκια ως σύμβολο της ανθρώπινης αυταρέσκειας που αρνείται να ακολουθήσει τα βασικά.
Η ταινία παραμένει ένα ενδιαφέρον και εντυπωσιακό οπτικά εγχείρημα – σπαζοκεφαλιά που θα απασχολήσει τον θεατή και μετά το τέλος της προβολής, ενώ διαθέτει δύο πολύ καλές ερμηνείες από το πρωταγωνιστικό δίδυμο Ζαν – Μαρκ Μπαρ και Ερμίν Μπράβο).
