Invisible
Η νέα ταινία του Δημήτρη Αθανίτη έχει ένα εντυπωσιακό Γιάννη Στάνκογλου, σε ένα One Man Show, από τις καλύτερες ερμηνείες του. Για ένα φτωχό εργάτη σιδηρουργείου όλα μοιάζουν να πάνε χάλια στη ζωή του: έχει χωρίσει με τη γυναίκα του, έχει χάσει την κηδεμονία του γιού του και χρωστάει διατροφές μηνών, ενώ χρωστάει και αρκετά ενοίκια για το σπίτι του…
Τα χρέη συσσωρεύονται λίγο λίγο και ετοιμάζονται να τον πνίξουν. Ο πενιχρός μισθός του ήρωα όταν τον συναντούμε, ήδη δε μπορεί να τα καλύψει. Όταν όμως η επιχείρηση που δουλεύει λόγω περικοπών τον απολύει, τότε ο πρωταγωνιστής πραγματικά χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του. Στις επόμενες δραματικές μέρες θα προσπαθήσει να αποδεχτεί την αδικία που ζει, η οποία θα προστεθεί στην αδικία και το φθόνο που έχει συσσωρευτεί τόσα χρόνια μέσα του.
Έχει ενδιαφέρον να αναζητήσουμε τον τίτλο στην ταινία, δηλαδή που αναφέρεται το «Αόρατος», καθώς στο κεντρικό ήρωα που συνθλίβεται για να φτάσει να γίνει αόρατος -διαφανής σαν τσιγαρόχαρτο αντιπαραβάλλεται ένα άλλο πρόσωπο, εξίσου δραματικό, το μικρό παιδί και ο τρυφερός ψυχικός του κόσμος. Ήταν και ένα από τα πρώτα μας ερωτήματα, στην ενδιαφέρουσα συνέντευξη με τον σκηνοθέτη για την ταινία.
Ο χαρακτήρας του Στάνκογλου σβήνει σιγά σιγά ως παρουσία. Κάπως έτσι δεν γίνεται και στην πραγματική ζωή; Όταν συναντούν οι άνθρωποι κάποιον που χρωστάει και δεν έχει λεφτά και συχνά κάνουν ότι δεν τον βλέπουν; Η κοινωνία στρέφει την πλάτη της, αδιαφορεί, αποφεύγει. Ο άνθρωπος όμως είναι ακόμα εκεί, υπάρχει, προσπαθεί να βρει λύση στην απελπισία του και η κοινωνική «ανυπαρξία» τον κάνει να θέλει πιο τρανταχτά να φωνάξει ότι είναι ακόμα εκεί, να τραβήξει το βλέμμα, να δηλώσει ότι δεν είναι αόρατος. Στην ταινία δε θα δούμε τον χαρακτήρα να είναι ευτυχισμένος ή ήρεμος ούτε μια στιγμή, παρά μονίμως σφιγμένος, ένας άνθρωπος περιθωριοποιημένος από το σύστημα, στυμμένος σαν λεμονόκουπα, πραγματικά σχεδόν αόρατος. Ο Στάνκογλου με κοντοκουρεμένο μαλλί και σχεδόν μόνιμο σκούφο στο κεφάλι του θυμίζει τον Γιούαν ΜακΓκρέγκορ του Trainspotting, ενώ μοιάζει να δούλευε σε σιδηρουργεία για χρόνια.
Αντίστοιχα αόρατος, στην απελπισία του είναι και ο γιος του ήρωα, με το παιδί να βιώνει ουσιαστικά την απόρριψη και των δυο του γονιών. Το παιδί είναι μπαλάκι μεταξύ των δυο, προφανώς ακατάλληλων γονέων. Ουσιαστικά είναι αόρατο και για τους δυο, βιώνοντας ένα δράμα από αποφάσεις που πήραν άλλοι, πραγματικά το πιο δραματικό πρόσωπο της ιστορίας.
Η ταινία διαθέτει ωραία φωτογραφία, ιδιαίτερα στα συχνά αμόρσα των διαδρομών με το μηχανάκι και ωραίο soundtrack από τους papercut. Μπορεί οι διαδρομές με το μηχανάκι να γίνονται κουραστικές σε διάρκεια. Έχει όμως και λίγα σεναριακά θέματα, καθώς και ορισμένους ξύλινους διαλόγους, που δεν την απογειώνουν. Ίσως πάλι, έτσι αποφεύγεται η υπερδραματοποίηση, έναντι του πιο φαντασιακού, που δείχνει τις διεργασίες που γίνονται στο μυαλό ενός ανθρώπου σε απόγνωση. Σε αυτό το φαντασιακό εστιάζει και το τέλος, με διαδοχικές επιλογές κλεισίματος, ανεξαρτήτως από την τελική κατάληξη. Το «Invisible» είναι ένα παιδί της κρίσης, χαμηλού προϋπολογισμού και το ίδιο, που τουλάχιστον έχει κάτι να πει.
