Κελί από Χρυσάφι (La Jaula de Oro)
Τρία παιδιά από τη Γουατεμάλα προσπαθούν με κάθε τρόπο να φτάσουν στις ΗΠΑ και να περάσουν παράνομα τα σύνορα αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο. Ανάμεσα τους ένα νεαρό κορίτσι που έχει κόψει τα μαλλιά του και έχει μεταμφιεστεί σε αγόρι. Ο Χουάν, η Σάρα και ο Σάμιουελ στο δρόμο θα συναντήσουν ένα νεαρό ινδιάνο από την Τσιάπας του Μεξικού, τον Τσοκ, που δε μιλάει τη γλώσσα τους αλλά θα καταφέρει να γίνει μέρος της ομάδας. Ο αγώνας των παιδιών να διασχίσουν την κεντρική Αμερική θα είναι όμως δύσκολος και γεμάτος κινδύνους.
Πολυβραβευμένη διεθνώς η ταινία του Diego Quemada-Díez. Είναι η ταινία που έφυγε με τέσσερα μεγάλα βραβεία από το περσινό 54ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Συγκεκριμένα, η κριτική επιτροπή του Φεστιβάλ, με πρόεδρο τον Αλεξάντερ Πέιν απένειμε στην ταινία Χρυσό Αλέξανδρο και βραβείο Σκηνοθεσίας. Η ταινία απέσπασε, επίσης, το βραβείο «Ανθρώπινες Αξίες» της Βουλής των Ελλήνων, ενώ κατέκτησε και το βραβείο Κοινού (Fisher) για ταινία του Διαγωνιστικού Τμήματος. To La Jaula de Oro έχει επίσης τιμηθεί με ειδική μνεία και το βραβείο του τμήματος Ένα Κάποιο Βλέμμα των Καννών, ενώ έχει αποσπάσει αρκετά άλλα βραβεία σε Μεξικό (Ariel), Σικάγο (Gold Hugo), Σάο Πάολο, Ζυρίχη και άλλα, 37 στο σύνολο.
Διαθέτει αρκετά καλή φωτογραφία, με όμορφα καδραρίσματα – πορτραίτα των μικρών του ηρώων, με μια κινηματογράφηση με ζωντανά χρώματα και άγνωστα σε εμάς τοπία. Η ταινία του Διέγο Κεμάδα Δίες αποτελεί ένα οδοιπορικό στη σκληρή πραγματικότητα της νοτίου Αμερικής. Η υπόθεση της ταινίας φαντάζει ένα δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ στο οποίο προσαρμόστηκαν ιστορίες που θα μπορούσαν να είχαν συμβεί και που δυστυχώς συμβαίνουν καθημερινά. Τα τέσσερα παιδιά πρωταγωνιστές ξεκινούν ένα ταξίδι αγώνα επιβίωσης για να φτάσουν στις ΗΠΑ που θα τους προσφέρει την ασφάλεια και την ονειρεμένη ζωή που φαντάζονται. Τα παιδιά αναγκάζονται να κινούνται αυτόνομα σαν να είναι μεγάλοι και ώριμοι. Η παιδικότητα τους θα φανεί σε ελάχιστα σημεία, όταν δεν είναι με άλλους, όταν νιώθουν προσωρινή ασφάλεια (όπως στο υπαίθριο πάρτι) και θα τους βοηθήσει να γίνουν μια μικρή συμμορία.
Όσο προχωρά η ταινία τα παιδιά γίνονται όλο και πιο αποστασιοποιημένα μέσα τους για να αντιμετωπίσουν καταστάσεις και να πάρουν αβίαστα δύσκολες αποφάσεις. Εκτός από τα εκφραστικά πρόσωπα που χωρίς λόγια φανερώνουν τις πονεμένες ιστορίες που το καθένα κρύβει, η προσωπικότητα του καθενός είναι ωραία δουλεμένη: η αγάπη του μεγάλου για τις μπότες, τα όνειρα του μικρού ινδιάνου, ο πρώιμος έρωτας και οι ζήλιες στο πρόσωπο του μικρού κοριτσιού που έχει κόψει τα μαλλιά του και προσποιείται ότι είναι αγόρι. Κάποια παιδιά θα χαθούν στο δρόμο. Όσα είναι τυχερά ή έχουν πιο πειθαρχημένη μέσα τους την αφοσίωση στο στόχο θα συνεχίσουν και ασυνείδητα θα δεθούν.
Η ιστορία έξυπνα εναλλάσσει τον κεντρικό πρωταγωνιστή και ξαφνιάζει -ίσως και σοκάρει τον θεατή χωρίς να έχει σκληρές σκηνές. Δεν χρειάζεται να δείξει μπροστά στο φακό τη σκληρότητα, γιατί η αλήθεια είναι η πιο σκληρή από όλα και όσα άσχημα γεγονότα αφήνει να εννοηθούν χωρίς να τα «κυνηγήσει» ο φακός μένουν στο μυαλό του θεατή σαν βόμβα συναισθημάτων που μένει απλά εκεί σαν μια καραμπίνα έτοιμη να εκπυρσοκροτήσει. Μπορεί το ταξίδι τους να έχει προορισμό τις ΗΠΑ, όμως ξεφεύγει από τα γεωγραφικά όρια και εμπεριέχει μια διαχρονικότητα. Το θέμα της μετανάστευσης για “τη γη της επαγγελίας” δεν έχει όρια και πατρίδα.
Τελικά να τη δω; Είναι σίγουρα μια ταινία με αργό ρυθμό και λιγοστούς διαλόγους. Διαθέτει όμως ωραία φωτογραφία και πολύ εκφραστικές ερμηνείες από τους νεαρούς πρωταγωνιστές της. Αν έχετε υπομονή, όσο περνά η ώρα γίνεται όλο και πιο συγκλονιστική.
