Ο Αγγελιοφόρος Πρέπει να Πεθάνει
Η ιστορία του Γκάρι Ουέμπ είναι συναρπαστική. Το 1996 δημοσίευσε στην εφημερίδα του San Jose Mercury News μία σειρά άρθρων, στα οποία έγραφε ότι υπήρχε άμεση σχέση ανάμεσα στον πόλεμο στη Νικαράγουα και την «επιδημία κρακ» στις ΗΠΑ. Συγκεκριμένα, ο Γκάρι Ουέμπ ανακάλυψε ότι άνθρωποι που βρίσκονταν στο μισθολόγιο της CIA επειδή στήριζαν τους αντάρτες Κόντρας στη Νικαράγουα χρηματοδοτούσαν τον πόλεμο πουλώντας ναρκωτικά στις ΗΠΑ. Και ότι η αμερικανική υπηρεσία πληροφοριών γνώριζε -ή θα έπρεπε να γνωρίζει.
Η ταινία Ο Αγγελιοφόρος Πρέπει να Πεθάνει αφηγείται την ιστορία και προσπαθεί να δικαιώσει τον Γκάρι Ουέμπ. Γιατί το πιο ενδιαφέρον στοιχείο στην ιστορία του δεν ήταν τόσο η αποκάλυψη αυτή καθ’ εαυτή, όσο το γεγονός ότι μετά την αποκάλυψη, οι μεγάλοι δημοσιογραφικοί οργανισμοί στράφηκαν εναντίον του Ουέμπ και προσπάθησαν να τον καταστρέψουν παρ’ όλο που αυτός έλεγε την αλήθεια -ακόμα και αν σε στιγμές ήταν υπερβολικός.
Μεταφερόμενη στο σινεμά, αυτή η ιστορία δεν μπορεί πραγματικά να κατηγορηθεί για κάποιο μεγάλο ψεγάδι. Τα γεγονότα είναι σωστά, ο χαρακτήρας και το θέμα αντιμετωπίζονται με σεβασμό και με μία διάθεση να ειπωθεί η αλήθεια. Αλλά… κάτι λείπει.
Αν και το Ο Αγγελιοφόρος Πρέπει να Πεθάνει είναι μία αξιοπρεπής προσθήκη στο είδος του «δημοσιογραφικού θρίλερ» (στο ίδιο είδος ανήκει και το Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου), απέχει από το να είναι μία εξαιρετική ταινία. Η ιστορία φαίνεται να χωρίζεται σε δύο μέρη και να μην έχει πραγματικά κέντρο βάρους. Είναι η αποκάλυψη του σκανδάλου ή ο τρόπος αντιμετώπισης του δημοσιογράφου το θέμα της; Ή μήπως είναι το γεγονός ότι ο Γκάρι Ουέμπ βλέπει παντού γύρω του εχθρούς;
Ο Τζέρεμι Ρένερ είναι εξαιρετικά ταλαντούχος ηθοποιός και δίνει μία καλή ερμηνεία, ωστόσο είχα την αίσθηση ότι ίσως είναι πολύ νέος για τον ρόλο. Δύσκολα με έπειθε ότι είχε τρία παιδιά και αντίστοιχα δύσκολα με έπειθε για το βάρος των συνεπειών της αποκάλυψής του.
Στους δεύτερους ρόλους δεν δίνεται πολύς χρόνος ανάπτυξης: Όλιβερ Πλατ, Μπάρι Πέπερ και Άντι Γκαρσία διαθέτουν μικρούς μόνο ρόλους.
Το τέλος μοιάζει, επίσης, βιαστικό. Αν και προφανώς αυτό είναι το νόημα της ταινίας -οι συνέπειες της αποκάλυψης του Ουέμπ-, φάνηκε σαν να είχε τελειώσει ο χρόνος ή τα χρήματα για έναν επίλογο.
Τελικά να τη δω;
Εάν σας αρέσει το είδος του «δημοσιογραφικού θρίλερ», τότε θα δείτε μία αξιοπρεπέστατη ταινία με συμπαθητικές ερμηνείες και μία συναρπαστική ιστορία στο κέντρο της. Κάτι, πάντως, λείπει.
