Εγώ, ο Κολοκυθάκης (My Life as a Zucchini)
O Κολοκυθάκης μεταφέρεται σε ορφανοτροφείο από έναν ευγενικό αστυνομικό, τον Ρέιμοντ. Παλεύει να βρει τη θέση του σε αυτό το παράξενο και συχνά εχθρικό περιβάλλον. Με τη βοήθεια του Ρέιμοντ και των νέων του φίλων, ο Κολοκυθάκης θα μάθει να εμπιστεύεται τους ανθρώπους γύρω του.
Αυτό το ιδιαίτερο animation με κούκλες είχε την τύχη και τιμή, να είναι το πρώτο animation που προτάθηκε για βραβείο LUX. Μόλις το δείτε θα καταλάβετε ότι η υποψηφιότητα του αυτή δεν ήταν καθόλου άδικη.
Με κοινωνικά ευαισθητοποιημένο σενάριο που απευθύνεται περισσότερο σε ενήλικο κοινό, μας δίνει μια τρυφερή δραματική ιστορία με χιουμοριστικά και συγκινητικά αντίβαρα.
Από άποψη τεχνικής, χρησιμοποιεί κυρίως κούκλες και πλαστελίνες, θυμίζοντας έντονα παλιά παιδικά, ιδιαίτερα της ρώσικης σχολής και ανατολικού μπλοκ. Φοβερή δουλειά έχει γίνει στις μινιατούρες τοπίων και εσωτερικών χώρων, όσο και στο μιξάζ του ήχου. Το αποτέλεσμα είναι να ρουφήξει στον κόσμο του το θεατή πολύ γρήγορα, ξεπερνώντας όποιες αμφιβολίες είχε από τις μορφές των χαρακτήρων, που ίσως αποτελέσουν αντικίνητρο για κάποιους. Θεματολογικά ασχολείται με ένα ίδρυμα για ανήλικα παιδιά χωρίς γονείς, όπου πάει ο μικρός Κολοκυθάκης, ένα νεαρό παιδί γεμάτο φαντασία και μπλέ μαλλιά που το κάνουν να ξεχωρίζει.
Σίγουρα ωραιοποιεί καταστάσεις και μιλά για ένα ίδρυμα της ευκατάστατης βόρειας Ευρώπης, όχι όμως όσο αφορά τις ιστορίες των παιδιών του ορφανοτροφείου. Σκληρό αλλά και μαγικό, αγγίζει τις ευαίσθητες χορδές όλων.
