Ο Άνδρας που αγαπήθηκε πολύ (L’Homme qu’on Aimait Trop)

Βασισμένη σε αληθινά γεγονότα η ταινία του André Téchiné, που προβλήθηκε πρώτη φορά στη χώρα μας στα πλαίσια του φετινού 16ου fff: Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου.

Μιλά για έναν μυστηριώδη άνδρα, που είναι νομικός σύμβουλος και ο πιο έμπιστος συνεργάτης μιας ιδιοκτήτριας καζίνο στη Νίκαια. Λαμβάνει χώρα από το 1976 και μετά, όταν η νεαρή κόρη της ιδιοκτήτριας επιστρέφει μετά το διαζύγιο της από την Αφρική και αποφασίζει να ανοίξει ένα κατάστημα. Ένα δυνατό φλερτ αρχίζει να δημιουργείται ανάμεσα στη νεαρή ατίθαση, ευαίσθητη αλλά και λίγο αφελή κοπέλα και τον σοβαρό, μετρημένο, κουστουμαρισμένο δικηγόρο. Όσο κυλά ο καιρός, η κοπέλα βλέπει κι άλλα πρόσωπα του δικηγόρου, ότι έχει παιδί και ερωμένες, παρόλα αυτά το πάθος ανάμεσα τους σιγοκαίει. Παράλληλα ο νεαρός αριβίστας δικηγόρος πιέζει τη μητέρα της για να αποκτήσει θέση ισχύος στη διοίκηση του καζίνου, ενώ στο παιχνίδι φαίνεται να εμπλέκεται και η τοπική μαφία που έχει συμφέροντα για ξέπλυμα χρημάτων. Η υπόθεση θα μπλεχτεί για να καταλήξουμε στο δικαστικό δράμα και το μυστήριο του τέλους.

Η ταινία του Αντρέ Τεσινέ αποτυπώνει φειδωλά, αλλά εύστοχα, την εποχή και το πολυτελές περιβάλλον. Ακολουθεί την βίνταζ φωτογραφία που μας έχει συνηθίσει τελευταία ο γαλλικός κινηματογράφος για την αποτύπωση, αποφεύγοντας όμως τα γενικά πλάνα. Αντίθετα, φέρνει συχνά την κάμερα κοντά στα κεντρικά πρόσωπα, προσδίδοντας μια ωραία ένταση. Αυτή η ένταση άλλοτε παραπέμπει σε αισθησιασμό, ενώ άλλοτε αυξάνει την αγωνία για την εξέλιξη. Βάρος στην εξέλιξη της πλοκής ασκούν τόσο αυτά που βλέπουμε όσο και αυτά που δε βλέπουμε στο φακό. Έντονο και το υγρό στοιχείο. Ο σκηνοθέτης κινηματογραφεί συχνά την νεαρή κοπέλα να βουτά στη θάλασσα. Το νερό συμβολίζει το συναίσθημα, την εξιλέωση και δίνει ίσως και τη θέση του σκηνοθέτη για το τι έχει συμβεί.

Βασισμένο στο αυτοβιογραφικό βιβλίο Une femme face à la mafia, των Jean-Charles και Renée Le Roux, δηλαδή αυτό που έγραψε η μητέρα της κοπέλας, περιγράφει την περίεργη και εν μέρει άλυτη ως και σήμερα υπόθεση Λε Ρου (Affaire Le Roux). Το πρόβλημα της ταινίας, είναι ότι μοιάζει να αλλάζει κεντρικό πρωταγωνιστή, μιας που ξεκινά με κεντρικό πρόσωπο τον δικηγόρο (όπως φανερώνει και ο τίτλος), ενώ στην πορεία μετατρέπεται σε πρωταγωνίστρια η νεαρή κοπέλα. Ο Γκιγιόμ Κανέ είναι γνωστό ότι μπορεί να αποδώσει ωραία την εναλλαγή του ρόλου από καλό σε κακό και τούμπαλιν, είναι αρκετά καλός και ως ηλικιωμένος αργότερα. Εξαιρετική και εδώ η εκφραστική Αντέλ Ενέλ, που είδαμε να πρωταγωνιστεί φέτος και στο Les Combattants (Έρωτας με την Πρώτη Μπουνιά) και παλιότερα στο Suzanne. Τέλος, η Κατρίν Ντενέβ στο ρόλο της μάνας είναι μάλλον περισσότερο διεκπεραιωτική.

Τελικά να τη δω; Ωραία αποτύπωση εποχής, καλές ερμηνείες και μυστήριο, συνθέτουν μια αξιοπρεπή ταινία, που θα σας κάνει καλή παρέα σε ένα θερινό.