Μαζί ;
Δεν γνωρίζω αν η γαλλική επαρχία (και κοινωνία) έχει αλλάξει προς το ανεκτικότερο συγκρινόμενη μ’ αυτήν του 1971, αλλά η ταινία της Catherine Corsini με τίτλο LA BELLE SAISON/SUMMERTIME ήδη με τον τίτλο της, θα μπορούσε να ερμηνευθεί και ως αλληγορική νοσταλγία για εκείνη την εποχή των μαχητικών διεκδικήσεων, των προοπτικών,των δυνατοτήτων που ακόμα δεν έσπαγαν τα μούτρα τους στο «γυάλινο ταβάνι» ή στην μεταφεμινιστική ρητορεία…
Προσωπική αυτονομία, εργασιακά (και όχι μόνο) δικαιώματα των γυναικών, και δικαιώματα των ομοφυλοφίλων διαπλέκονται αβίαστα και πολύ ωραία σ’ αυτή την ταινία, η οποία ακόμη κι αν απέχει απ’ την κραυγαλέα απελπισία και κόλαση άλλων ταινιών του είδους (δεν είναι BOYS DON’T CRY ή MILK φερειπείν), δεν στερείται διεκδικητικού στίγματος και παρουσίασης του απλούστερου και γι αυτό τόσο δύσκολου πράγματος : να ζείς ανοιχτά και θαρραλέα τον έρωτά σου για έναν άνθρωπο, ασχέτως του φύλου του. Το πρωταγωνιστικό δίδυμο των Cecile De France [πανέμορφη]- Izia Higelin έχει συνδυαστεί πειστικότατα κι αυτό φαίνεται ιδιαίτερα στις πολύ ωραίες ερωτικές σκηνές της ταινίας. Η μαχητική φεμινίστρια-καθηγήτρια Ισπανικών Καρόλ και η αγρότισσα Ντελφίν που πηγαίνει στο Παρίσι κι εκεί βλέπει να έχουν φωνή και κορμί όλα αυτά που σκεφτόταν τόσα χρόνια ανάμεσα στο σανό για τα μοσχάρια του αγροκτήματός της και τους γονείς της που ονειρεύονταν έναν καλό γάμο για την κορούλα τους.
Μακριά από εξιδανικεύσεις (η Higelin/Ντελφίν είναι ορεκτική κοπέλα χωρίς να θεωρείται κουκλάρα μ’ άρεσε αυτό, πέρα απ΄το ότι την κάνει πιό πειστική επαρχιώτισα, περνάει έμμεσα και την ιδέα πως δεν έχουν δικαίωμα στη σεξουαλική αυτοδιάθεση, μόνο οι «θεάρες», αλλά όλες οι γυναίκες). ακόμα και η πλήρως αφομοιωμένη απ΄την ζωή του αγροκτήματος μητέρα της Ντελφίν (έξοχη η Noemie Lvovsky− ένα βλέμμα της και 2-3 ατάκες συνοψίζουν σελίδες επί σελίδων ομοφοβίας), μοιάζει σα να ζωντανεύει ενώ χορεύει με την Καρόλ/De France. πριν ξεσπάσει η καταιγίδα…
«Η κόρη μου είναι υγιής. Είναι καλό κορίτσι. Εσείς τη χαλάσατε» λέει εξοργισμένη στην ωραία Καρόλ. Πολύ όμορφη επίσης είναι η μουσική του Gregoire Hetzel, σ’ αυτή την γυναικεία ταινία όπου τ’ αρσενικά παρακολουθούν αποσβωλωμένα την επέλαση των γυναικών. το αν αυτό καταλήγει και σ’ επικράτηση των τελευταίων (και δη των αποκλινόντων ), παραμένει ανοιχτό, σοφά κατά τη γνώμη μου, εναρμονιζόμενο με την όχι απαραιτήτως καλή κατάληξη, που δυστυχώς, έχουν πολλοί τέτοιοι έρωτες : είναι η καταστροφική επέμβαση των τρίτων, εκτός της σχέσης, που επιφέρει την καταστροφή, όχι τα εμπλεκόμενα στη σχέση πρόσωπα. «Εσύ είσαι ο μπάτσος του μυαλού σου» λέει η Καρόλ στην πελαγωμένη Ντελφίν.
Η ταινία της Corsini, μας θυμίζει αυτό που και τα δύο φύλα, για τους δικούς του λόγους το καθένα, επιμελώς ξεχνάνε : ότι το πάθος, ο έρωτας, ο πόθος, δεν έχουν φύλο. ερωτευόμαστε προσωπικότητες, όχι απλώς φύλα. Επίσης, ότι η άρνηση κάθε συμβιβασμού ξεκινάει απ΄το σώμα− θάρρος χρειάζεται όχι μόνο για να διεκδικήσεις το δικαίωμα στην άμβλωση και την αντισύλληψη (όπως διεκδικούν οι γυναίκες της ταινίας) αλλά και για να παρουσιάζεις ως ερωτικό σύντροφό σου αυτην που επέλεξες, κι ας είναι ομόφυλή σου.
