Las Acacias

Αν με ρωτήσεις, θα στον χαρακτηρίσω ήρωα. Τέτοια βαρετή διαδρομή δεν έχει ξαναδεί η Οικουμένη. Επίπεδη γη, πράσινο, πράσινο, πράσινο, άντε καμιά γέφυρα, κανά προσκυνητάρι του Gauchito Gil και τέλος. Στα είχα πει παλαιότερα που είχα κάνει τις δικές μου οδικές περιπέτειες στην πατρίδα.
Και σκέψου τώρα μέσα σε όλο αυτό να κάτσει το εξής περιστατικό: να σου πει το αφεντικό, μαζί με την ξυλεία για το Buenos Aires, να πάρεις μαζί σου την κόρη της οικιακής βοηθού. Η οποία σκάει μύτη με ένα μωρό λίγων μηνών στην αγκαλιά. Καταλαβαίνεις χαρά ο Rubén. Nα έχει να καταπιεί τόσα χιλιόμετρα, τίγκα στην ξυλεία και στο διπλανό κάθισμα να σκάσει η Jacinta με ένα μωρό.

Εδώ σε θέλω κάβουρα σκηνοθέτη μου. Και ο σκηνοθέτης απεδείχθη όντως κάβουρας. Όχι Λάνθιμος και σκουπίδια να κάνεις εμετό.

Διότι αν αφεθείς στον αργό και αφαιρετικό ρυθμό της ταινίας, αν καθήσεις λίγο πιο αναπαυτικά στην πολυθρόνα να παρακολουθήσεις -σαν σε ριάλιτι- δύο κάμερες μέσα σε ένα φορτηγό, μαζί με τις ελάχιστες αναγκαστικές στάσεις για λίγο φαί και ένα τσιγάρο, θα γοητευθείς. Aρκεί να προσέξεις τις λεπτομέρειες. Χρόνος υπάρχει, γιατί η διαδρομή είναι μεγάλη.

Οι διάλογοι βγαίνουν με το σταγονόμετρο και είναι φυσικό. Εσύ δηλαδή αν είχες να κάνεις αυτή τη διαδρομή, τι θα συζητούσες με την Jacinta που κουβαλά ένα μωρό και την οποία σού φόρτωσε η ανάλγητη εργοδοσία ως αγγαρεία;

Όμως οι αλήθειες των δύο πρωταγωνιστών κρύβονται στα επιφυλακτικά τους βλέμματα, στις αμήχανες εκφράσεις, στην απρόβλεπτη συνύπαρξη στην καμπίνα ενός φορτηγού. Που άλλοτε νομίζεις ότι θα γίνει κωμωδία και άλλοτε θρίλερ.
Kάπως έτσι θα ταξιδέψεις μαζί τους από το Asunción στο Buenos Aires. Και θα διαπιστώσεις πώς 1.300χλμ επαγγελματικής διαδρομής, μπορούν να γεμίσουν τις σελίδες μιας κενής ζωής.

apos