Ήσυχες Μέρες (Las Horas Muertas)
Μεξικό. Τώρα. Ένα μοτέλ, καταφύγιο για ζευγάρια που ψάχνουν την διακριτικότητα, ένας έφηβος, ο Σεμπάστιαν που αναλαμβάνει την δουλειά του θείου του, μια όμορφη γυναίκα με τον εραστή της και η απομονωμένη παραλία μπρος μας σε τόνους φθινοπωρινούς. Ο έφηβος ωριμάζει και ενηλικιώνεται μέσω της ερωτικής σύνδεσης με την Μιράντα, που είναι για αυτόν το πρώτο σπρώξιμο, τα πρώτα εφόδια, η μούσα για τα πρώτα σταθερά βήματα στην ενήλικη ζωή του. Αυτή είναι η ιστορία.
Η ιστορία τώρα πρέπει να γίνει κινηματογραφική αφήγηση. Χώροι, ελάχιστοι. Το μοτέλ, τα δωμάτια, το προαύλιο. Χρόνοι, βραδυκίνητοι. Las horas muertas, ο τίτλος. Οι νεκρές ώρες δηλαδή. Οι ώρες που μόνο σκέψεις, σιωπές, βλέμματα, λίγες κουβέντες τις γεμίζουν. Πράγμα δύσκολο να το κάνεις εικόνα στο σινεμά. Χαρακτήρες, ελάχιστοι, ουσιαστικά δυο. Το αγόρι και η κοπέλα. Σε αυτά τα πλαίσια πλοκής και κινηματογραφικών δεδομένων, ο δημιουργός Aarón Fernández Lesur (σενάριο και σκηνοθεσία δική του), προσπαθεί να κάνει μια μικρή ρεαλιστική απεικόνιση της έλξης που δημιουργείται ανάμεσα σε δυο ανθρώπους.
Πλέρια ρεαλιστική γραφή, δίχως φολκλορικές διαθέσεις, γλυκιά φυσική φωτογράφιση των πλάνων, αργό και συγκεκριμένο χτίσιμο χαρακτήρων, σχετικά σφιχτή διαχείριση του φιλμικού χρόνου, αποστάσεις κοντινές στους χαρακτήρες και λιτή αφήγηση με μια κάποια ποιητικότητα άνευ φορμαλισμού. Οι χαρακτήρες δεν μοιάζουν να έχουν παρελθόν, ούτε μέλλον. Έχουν μόνο το τώρα, το τώρα που βλέπουμε και εμείς στην οθόνη, πράγμα που μας κάνει να εισερχόμαστε στα άμεσα συναισθήματα της στιγμής, πράγμα που θέλει να τονίσει νοηματικά και η ταινία. Την φυσικότητα, την απλότητα, την άνευ ιδιοτέλειας ειλικρινή τρυφερή έλξη ανάμεσα σε δυο ανθρώπους ανεξαρτήτως ηλικίας, βιωμάτων και διαθέσεων. Όταν δυο άνθρωποι κινούνται σε ένα χώρο, μόνοι τους, οι μοναξιές τους έλκονται αγνά και ευκολόβγαλτα προς μια σύνδεση. Αυτή η σύνδεση δημιουργεί ένα ρομαντικό κάδρο απλότητας και ομορφιάς. Ένα κάδρο που τονίζεται στην πρώτη ερωτική στιγμή των χαρακτήρων. Η φυσικότητα της σεξουαλικότητας, χωρίς να υποπίπτει στο πρόστυχο, κατακλύζει τον χώρο, αποκαλύπτεται στην πλοκή, την κάμερα και στον θεατή, ακριβώς την κατάλληλη στιγμή. Την στιγμή που οι δυο χαρακτήρες το όποιο αρχικά φιλικό ενδιαφέρον το μετατρέπουν σε ερωτική ομολογία. Όμως οι όποιες ενδιαφέρουσες στιγμές, δεν μπορούν δυστυχώς να υπερβούν τις αδύναμες, κάνοντας την ταινία, δυστυχώς, μια συμβατικά χωρίς φρεσκάδα χιλιοειπωμένη ιστορία.
Οι ηθοποιοί δεν πιστεύουν στους χαρακτήρες τους, μοιάζουν να «φοβούνται» την κάμερα βγάζοντας ερασιτεχνισμό, δυσκολεύοντας μας να έρθουμε σε ταύτιση με την ψυχοσύνθεση τους. Μοιάζουν μακρινοί, μοιάζουν αδιάφοροι. Πράγμα καθαρά σκηνοθετικής διαχείρισης. Η αφήγηση μένει στην καθαρή καταγραφή, σχετικά επιφανειακή χωρίς να τονίζει σημεία του δράματος, των εντάσεων και συγκρούσεων που κάθε ιστορία έχει. Δεν μεταλλάσσει την ρεαλιστική απεικόνιση σε βαθύτερη συγκίνηση και ουσιαστικότερη σύνδεση του λόγου με τον προβληματισμό που έχει ανάγκη ο θεατής. Μοιάζει να μην θέτει ερωτήματα προς απάντηση. Δεν χρησιμοποιεί τον κινηματογραφικό συμβολισμό, δεν ορίζει εικόνες/έννοιες και έτσι μοιάζει άτολμη, δίχως θάρρος, δίχως ζωντάνια και ταμπεραμέντο.
Έτσι αν και όμορφη οπτικά ταινία, δεν μας μιλά στην ψυχή και την ξεπερνάμε εύκολα.
Χρήστος Σκυλλάκος για τους Cinepivates
