Γροθιές στους Τοίχους (Starred Up)
Ο Ντέιβιντ Μακένζι (του Young Adam) σκηνοθετεί μια ιστορία φυλακής με τον πιο πολυσυζητημένο νεαρό ηθοποιό της Βρετανίας, αυτή την περίοδο, τον Τζακ Ο’Κόνελ (του Unbroken και ’71). Ένας βίαιος νεαρός κρατούμενος μεταφέρεται στη φυλακή όπου εκτίει την ποινή του ο βαρυποινίτης πατέρας του ο οποίος θα προσπαθήσει να τον «σωφρονίσει» ο ίδιος. Το ενδιαφέρον της ταινίας έγκειται στο αν τελικά μπορεί να «επιτραπεί» στο νεαρό να επιπλεύσει ή θα βυθιστεί βαθύτερα στο βούρκο χωρίς επιστροφή.
Το άλλο ενδιαφέρον σημείο είναι να δούμε το μήνυμα για τα σωφρονιστικά ιδρύματα της Αγγλίας. Το Starred Up (Γροθιές στους Τοίχους) είναι στην ουσία του ένα πιο σύγχρονο κλειστοφοβικό survival game (παιχνίδι επιβίωσης). Έχει ενδιαφέρουσες σεναριακές ιδέες, αλλά όμως δεν επικεντρώνεται κυρίως στη σχέση πατέρα και γιου, παρά στη συναναστροφή του δεύτερου με την ομάδα ψυχολογικής βοήθειας, μια μορφή ψυχοθεραπείας για να τιθασεύσει τις βίαιες εκρήξεις του.
Το τέκνο – κεντρικός πρωταγωνιστής, Τζακ Ο’Κόνελ, είναι καλός στις σκηνές έντασης, ένα αγρίμι που απειλείται από παντού, χωρίς όμως να επιδεικνύει τίποτα ιδιαίτερο στα υπόλοιπα. Ο πατέρας, Μπεν Μέντελσον, από την άλλη, έχει μάλλον μια κακή παρουσία. Το φυσικό παρουσιαστικό του δεν του επιτρέπει να «περάσει» ως το πρωτοπαλίκαρο και δυστυχώς η ερμηνεία του το τονίζει αυτό. Παλεύοντας να δικαιωθεί στη σχέση του με το γιο του, να τον συμβουλέψει και να τον προστατεύσει, φαίνεται μάλλον τελικά να τον τραβά προς τα κάτω. Από την ομάδα ψυχολογικής βοήθειας εισάγεται ο χαρακτήρας του Ρούπερντ Φρέντ που είναι πολύ πιο ενδιαφέρον στην παρακολούθηση του, αποσπώντας την προσοχή από τη σχέση πατέρα-γιου.
Ο Μακένζι σκηνοθετεί τη φυλακή με το δικό του μάτι. Το ίδρυμα (επομένως και το φιλμ) έχει ωραία χρώματα, διαφορετικά από τα συνηθισμένα φυλακών. Η κάμερα επικεντρώνεται στα πρόσωπα, διψά για μια τους γκριμάτσα, ένα τους μειδίαμα, το φόβο και την αποστροφή στα μάτια τους ή την απελπισία. Κεκλεισμένων των θυρών, η ζωή στη φυλακή είναι ένα παράλογο παιχνίδι ρόλων, όπου καθένας πρέπει να βρει τη θέση του αλλιώς το ίδιο το σύστημα τον αποβάλλει με τον χειρότερο τρόπο. Ο σκηνοθέτης το έχει πιάσει αυτό δημιουργώντας παράλληλα τη δική του ατμόσφαιρα. Μπορεί να μην είναι τόσο δυνατό στη σχέση πατέρα και γιου, αλλά δημιουργεί αίσθηση αγωνίας, αλλά χωρίς να φτάσει το Κελί 211 (Celda 211) του 2009.
Επιπλέον σημασία έχει δοθεί στο λεξιλόγιο, όπου η βρετανική σλανγκ της φυλακής σε σημεία γίνεται δυσνόητη.
Τελικά να τη δω; Ενδιαφέρον κλίμα κλιμακούμενου θρίλερ. Προσπαθεί όμως να βάλει δυο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη και χωρίς να είναι κακή υποβαθμίζει η ίδια τον εαυτό της.
