Σαββατοκύριακο στο Παρίσι (Le Week-end)
Μια ταινία που προβλήθηκε στη χώρα μας κατευθείαν, χωρίς να προηγηθεί δημοσιογραφική προβολή για τους κριτικούς, η οποία χαίρει μπόλικων τετράστερων και πεντάστερων κριτικών από το εξωτερικό (κυρίως στη Βρετανία), δε μπορεί παρά να τραβήξει την προσοχή μας. Σεβαστές πάντα όλες οι απόψεις, αλλά τελικά θα πάρει το ένα ποπκορνάκι που της αξίζει και θα σας αναλύσω ευθύς αμέσως τους λόγους.
Ένα ηλικιωμένο ζεύγος βρετανών (Τζιμ Μπρόντμπεντ, Λίντσεϊ Ντάνκαν) αποφασίζει για να γιορτάσει την επέτειο τριάντα χρόνων γάμου να επαναλάβει ένα ονειρικό ταξίδι του παρελθόντος, να πάνε δηλαδή ξανά μετά από χρόνια για ένα διήμερο στο Παρίσι. Γρήγορα όμως θα ανακαλύψουν ότι πολλά έχουν αλλάξει τόσο στο ίδιο το μέρος όσο και μέσα τους, οδηγώντας σε αναπόφευκτη σύγκρουση.
Να τονίσουμε ότι το Σαββατοκύριακο στο Παρίσι (Le Week-End) ουδεμία σχέση έχει με την αμέσως προηγούμενη βιογραφική δουλειά του σκηνοθέτη, Σαββατοκύριακο στο Χάιντ Παρκ (Hyde Park on Hudson). Ο Ρότζερ Μίτσελ μετά το Μια βραδιά στο Νότινγκ Χιλ (1999) δεν κατάφερε να κάνει κάποια μεγάλη επιτυχία. Ακολούθησε το Changing Lanes με το Μπεν Άφλεκ και τον Σάμιουελ Τζάκσον, μια προσπάθεια για περιπέτεια που ήταν κάπως αξιοπρεπής.
Αρχή με τζαζ και καταστάσεις που θα ζήλευε ο Γούντι Άλεν: Με το εναρκτήριο λάκτισμα του έργου αρχίζει και η τζαζ μουσική. Αν δεν είστε φίλος του είδους ίσως αποτελέσει ένα μικρό πρόβλημα καθώς θα συνοδεύει αρκετά σημεία του έργου. Παράλληλα, αρχίζει και η μουρμούρα. Έχουμε δυο ανθρώπους που έχουν ζήσει τόσο καιρό μαζί που έχουν πλέον περάσει από το να σιχαίνονται ο ένας τον άλλον στο επόμενο στάδιο. Υπάρχει θα μου πείτε και επόμενο στάδιο; Δυστυχώς ναι, αυτό του να προσπαθούν να κάνουν χυδαία αστεία. Ο έρωτας στη μετά κλιμακτηρίου εποχή καταντά ένα ενοχλητικό, άρρωστο παιχνίδι εξουσίας, μαζοχισμού και αυτοτιμωρίας, ευτυχώς σε επιφανειακή ανάλυση πριν φτάσουμε στα Μαύρα Φεγγάρια του Έρωτα με πουρά. Η δυσκολία αναπαράστασης μιας παλιάς δοξασμένης ανάμνησης που καταλήγει σε μια μόνιμη γκρίνια. Το εγχείρημα αρμόζει περισσότερο σε τηλεταινία, ενώ το Παρίσι φαντάζει ένα φτηνό χιλιοφορεμένο ντεκόρ.
Η μονοτονία σπάει με την είσοδο του Τζέφ Γκόλντμπλαμ που φαίνεται να έχει καλή χημεία με τον Τζιμ Μπρόντμπεντ κι οι δυο τους μας προσφέρουν μερικούς λίγο περισσότερο φιλοσοφημένους διαλόγους. Η ρήξη της ελπιδοφόρας γενιάς των 70’s με το σήμερα και η συνεχόμενη διεκδίκηση της για κάτι παραπάνω δεν μπορεί παρά να παρομοιαστεί με μια παρατεταμένη κρίση μέσης ηλικίας. Υπό το πρίσμα αυτό έχουμε και τις δυο αναφορές, την άμεση και την έμμεση, στο Bande à part του Ζ.Λ.Γκοντάρ (1964) που ίσως να χαρακτηριστούν υβριστικές από ορισμένους περισσότερο ένθερμους οπαδούς του και αυτό γιατί η ταινία πετυχαίνει περισσότερο στο δραματικό από ότι στο κωμικό κομμάτι.
Τελικά να το δω;: Η ηλικιακή ομάδα των 70άρηδων, αν δεν μείνουν σπίτι να δουν τα τούρκικα σίριαλ σε επανάληψη και πάνε στις αίθουσες, θα νιώσουν σαν να βγήκαν μια βόλτα με το παλαβό φιλικό τους ζευγάρι. Μια ταύτιση θα ήταν ευχάριστη, ενώ θα βοηθούσε ως έναυσμα για να αναπολήσουν τη σχέση τους με κάτι ολίγον πιο ανάλαφρο -από το Amour, για παράδειγμα. Στις υπόλοιπες ηλικιακές ομάδες δεν έχει να προσφέρει κάτι το ενδιαφέρον, σκηνοθετικά, σεναριακά και ερμηνευτικά.
