Leatherface
Ή «Τα νεανικά χρόνια του Σχιζοφρενή Δολοφόνου με το Πριόνι». Οι Αλεξάντρ Μπουστίγιο και Ζιλιέν Μορί φέρνουν ένα πρίκουελ του The Texas Chainsaw Massacre, ξεκινώντας από την παιδική ηλικία του Leatherface και φτάνοντας μέχρι τη στιγμή της τελειωτικής τους παράνοιας. Αυτό που παρακολουθεί ο θεατής στη διάρκεια 1 1/2 ώρας ταινία είναι ένα πάρτι αίματος, σπλάτερ και βίας που πέρα από τον εύκολο τρόμο (ή την αηδία) ελάχιστα έχει να προσφέρει ακόμα και στους fan της εμβληματικής ταινίας τρόμου.
Η προβληματική σχέση του Τζεντ με τη μητέρα του και τα μέλη της οικογένειάς του -η ταινία ξεκινά με τη μαμά να δίνει στον γιόκα της ως δώρο ένα αλυσοπρίονο, ζητώντας του να σκοτώσει έναν άνθρωπο που θεωρεί εχθρό της οικογένειάς της. Μετά από μία ακόμα δολοφονία, ένας αστυνομικός (τον ερμηνεύει ο Στίβεν Ντορφ) αποφασίζει να κλείσει τον Τζεντ στο ψυχιατρείο.
Χρόνια αργότερα, μία νεαρή νοσοκόμα με διάθεση να βοηθήσει, θα φτάσει στο ψυχιατρείο. Εδώ οι δύο σκηνοθέτες διχάζονται ανάμεσα στην φαινομενική επιθυμία τους να δείξουν ότι δεν φταίνε οι θαμώνες του ψυχιατρείου για τα δεινά τους και στην ανάγκη τους για περισσότερο αίμα. Έτσι, τους παρουσιάζει ταυτόχρονα θύτες και θύματα, εν δυνάμει εγκληματίες και έρμαια των δομών που τους φιλοξενούν. Δεν περιμένεις, φυσικά, από μια εύπεπτη ταινία τρόμου να παρουσιάζει με τρόπο ψύχραιμο και αντικειμενικό τις διάφορες μορφές ψυχικών ασθενειών, ομολογώ όμως ότι με ενόχλησε το γεγονός ότι αυτές χρησιμοποιήθηκαν (για άλλη μια φορά) για να ψυχαγωγήσουν το κοινό.
Μεσολαβεί μια χαοτική κατάσταση στη φυλακή όπου τρία αγόρια και ένα κορίτσι το σκάνε, παίρνοντας ως όμηρο την νεαρή νοσοκόμα. Ο Τζεντ έχει αλλάξει πλέον όνομα και αυτό χρησιμοποιείται ως τέχνασμα, προκειμένου ο θεατής να αποφασίσει ποιος από τους τρεις νεαρούς είναι ο Τζεντ. Η απάντηση είναι μάλλον εύκολη και έκανα το κουίζ σε κάποιον που δεν είχε δει την ταινία, περιγράφοντας απλά την υπόθεση. Έδωσε πολύ εύκολα την απάντηση αποδεικνύοντας ότι το συγκεκριμένο «τέχνασμα» μάλλον αχρείαστο ήταν.
Ωστόσο, οι λάτρεις του gore θα βρουν ενδιαφέρον το Leatherface, ειδικά το αιματοβαμμένο φινάλε που αποτίει φόρο τιμής στην ταινία του Τόμπι Χούπερ.
