Δίδυμοι Θρύλοι (Legend)
Τομ Χάρντι εναντίον… Τομ Χάρντι. Ο γνωστός ηθοποιός ερμηνεύει τα δίδυμα αδέλφια Ρόνι και Ρέτζι Κρέι, γκάνγκστερ στο Λονδίνο της δεκαετίας του 1960. Τα δύο αδέλφια ήταν κάτι αντίστοιχο με ροκ σταρ, έχοντας στην παρέα τους στοιχεία του υποκόσμου, αλλά και διασημότητες.
Ο σκηνοθέτης Μπράιαν Χέλγκελαντ, ο οποίος έχει δηλώσει ότι η πρώτη ιστορία που άκουσε ποτέ για τους Κρέι ήταν ένα ψέμα, επιλέγει να αφηγηθεί την ιστορία των διάσημων αδελφών μέσα από την αφήγηση της συζύγου του Ρέτζι.
Ο Ρέτζι είναι ο πιο ισορροπημένος από τους δύο, εκείνος που θέλει απλά να είναι ιδιοκτήτης ενός κλαμπ, που προσέχει τον αδελφό του Ρόνι. Ο Ρόνι πάσχει από ψυχική διαταραχή, είναι ομοφυλόφιλος (και μάλιστα το δηλώνει ανοιχτά σε μία όχι και τόσο ανοιχτόμυαλη εποχή) και είναι ο πιο βίαιος από τους δύο. Η ταινία παρακολουθεί τα έργα και τις ημέρες των δύο αδελφών στη διάρκεια της περιόδου που «ήλεγχαν» το Λονδίνο, αλλά και την πτώση τους.
Η ταινία του Χέλγκελαντ (γνωστού από το σενάριο του εξαιρετικού Λος Άντζελες Εμπιστευτικό), δεν μπορεί να ξεφύγει από τη σφαίρα του αδιάφορου.
Ο Τομ Χάρντι κάνει φιλότιμες προσπάθειες (και μάλιστα εις διπλούν), ωστόσο δεν μπορεί να δώσει την απαραίτητη ενέργεια στην ταινία. Μάλιστα, ενώ στον ρόλο του Ρέτζι διαπρέπει, στον ρόλο του Ρόνι φαίνεται να προσπαθεί υπερβολικά –δεν τον βοηθά και η φωνή που ακούγεται ψεύτικη.
Το μεγάλο σφάλμα της ταινίας είναι η επιλογή της αφήγησης. Βέβαια, πιστεύω ότι η αφήγηση στο σινεμά θα έπρεπε να απαγορεύεται στο 90% των περιπτώσεων –πολύ καλή χρήση της έγινε πρόσφατα στον Αστακό του Λάνθιμου-, ωστόσο εδώ υπονομεύει το ίδιο το υλικό. Κι αυτό γιατί πρόκειται για μία επιλογή τόσο συνηθισμένη που καταντάει βαρετή: ένας παρατηρητής που εμπλέκεται συναισθηματικά με την ιστορία, αλλά δεν καταφέρνει να εμπλέξει και τον θεατή. Παράλληλα, η έκπληξη που κρύβει χρησιμοποιείται κάπως αυτάρεσκα στην ταινία (σε στυλ «δείτε τι κάναμε τώρα;» αλλά σίγουρα δεν προσφέρει τίποτα απολύτως στην ταινία).
Την ίδια στιγμή μοιάζει σχεδόν βεβιασμένη. Δεν βλέπουμε υπερβολικά πολλές εγκληματικές πράξεις, τα αδέλφια μοιάζουν σχεδόν «αθώα» -ακούμε για ρευστοποίηση ομολόγων και καζίνα-, ενώ η ταινία κλείνει βιαστικά
Αν προσθέσουμε την μάλλον αδιάφορη σκηνοθεσία, αυτό που μένει είναι μία ενδιαφέρουσα αναβίωση της εποχής και ο ίδιος ο πρωταγωνιστής της ταινίας. Που ούτε και αυτός μπορεί να εξιλεώσει το τελικό αποτέλεσμα.
Τελικά να τη δω;
Μόνο για αν είστε φαν του Τομ Χάρντι και θέλετε να δείτε πώς χειρίζεται τον διπλό ρόλο του.
Fun trivia: Ο κριτικός του Guardian έβαλε στην ταινία 2 αστεράκια. Τα οποία, οι μαρκετίστες της ταινίας «εξαφάνισαν» με τρόπο πανέξυπνο μέσα σε μία «βροχή» από τέσσερα αστεράκια που είχαν βάλει άλλοι κριτικοί. Με αποτέλεσμα ακόμα και ο κριτικός του Guardian να του παραδεχθεί.
