Ο Σνούπι και ο Τσάρλι Μπράουν – Πίνατς: Η ταινία (Peanuts)
Τα θρυλικά Peanuts επιστρέφουν στην μεγάλη οθόνη και αυτή την φορά είναι τρισδιάστατα. Ο Τσάρλι Μπράουν και η παρέα του αναβιώνουν 15 χρόνια μετά τον θάνατο του δημιουργού τους, Τσαρλς M. Σουλτς.
Οι ήρωες είναι γνωστοί και οι ιστορίες που τους συνοδεύουν επίσης, εκείνο που διαφοροποιείται αυτή την φορά είναι η χρήση υπολογιστή για τη δημιουργία του animation – που μέχρι πρότινος παρέμενε χειροποίητο.
Ο Τσάρλι Μπράουν ερωτεύεται την κοκκινομάλλα και δειλιάζει να της πει έστω και ένα γειά βυθιζόμενος όλο και πιο πολύ στην μελαγχολία του και την χαμηλή αυτοπεποίθηση. Ο πιστός του φίλος, ο σκύλος του, Σνούπι προσπαθεί να γίνει συγγραφέας και ονειρεύεται την διάσωση μιας θηλυκής σκυλίτσας από τον Κόκκινο Βαρόνο, πιλοτάροντας το ιπτάμενο σκυλόσπιτο του. Ο Λίνους παραμένει προσκολλημένος με την κουβερτούλα του, η Λούσι συνεχίζει να πιστεύει ότι είναι η πιο όμορφη και ασκεί ψυχαναλύσεις στους φίλους της επι πληρωμή, η Σάλι εξαργυρώνει τις επιτυχίες και αποτυχίες του αδελφού της Τσάρλι, ο Σρέντερ παίζει Μπετόβεν, η Πέπερμιντ Πάτι αδιαφορεί για τα πάντα και ο Πιγκπεν συνεχίζει να είναι καλυμμένος με βρωμιά.
Τα παιδιά του Σουλτς δεν είναι ιδανικά πλασμένα. Το κάθε ένα από αυτά έχει κάτι σκοτεινό να το περιτριγυρίζει, παρ΄ όλο που το «περιτύλιγμα» του κόμικ ίσως σε ξεγελάσει αρχικά. Όλα τους, ένα προς ένα, έχουν εμμονές, απογοητεύσεις, νιώθουν θλίψη, με κεντρικό ήρωα τον Τσάρλι, ένα παιδί που δεν πιστεύει στον εαυτό του και συνεχώς βιώνει την αποτυχία. Όλα όμως μοιάζουν πιο όμορφα καθώς γύρω τους υπάρχει άπλετη φιλία, που αγκαλιάζει γλυκά όλα τα peanuts. Γιατί κανένα δεν είναι μόνο του και κακία δεν υπάρχει, παρά μόνο μια παραγωγική ειρωνεία, εκείνη η ειρωνεία που οι φίλοι μοιράζονται μεταξύ τους για να επισημάνουν τα λάθη και να σε κάνουν να προσπαθήσεις για να βελτιώσεις τον εαυτό σου. Οι μεγάλοι δεν έχουν θέση σ’ αυτό τον κόσμο –δεν εμφανίζονται ποτέ και όταν μιλάνε, λένε μόνο κάτι ακαταλαβίστικα (ήχος από τρομπόνι). Ο Σνούπι είναι πάντα εκεί για όλους αλλά κυρίως για τον Τσάρλι Μπράουν, δεν μιλάει, μόνο σκέφτεται και πάντα προσπαθεί για την επιτυχία, όχι του αφεντικού του, αλλά του κολλητού του. Και μην ξεχνάμε ότι και ο Σνούπι έχει και εκείνος έναν φίλο να τον στηρίζει στις συγγραφικές του προσπάθειες, τον μικρό, κίτρινο, φτερωτό Γουντστοκ.
Η ταινία δεν βασίζεται στην πρωτοτυπία αλλά σε μια συγκινητική αναβίωση του κλασσικού κόμικ. Αγγίζει με παιδική ευαισθησία τους ήρωες, αφήνοντας απέξω τις μαύρες υπαρξιακές αναζητήσεις και τα αδιέξοδα, επιδιώκοντας ένα λυτρωτικό τέλος –απαραίτητο για τους μικρούς θεατές που θέλει να προσεγγίσει. Οι στιγμές που θα σε κάνουν να γελάσεις αυθόρμητα βρίσκονται εκεί και στο σύνολο του θα σε αφήσει μ’ ένα χαμόγελο στα χείλη, ειδικά αν ξέρεις περί τίνος πρόκειται και γνωρίζεις ήδη τους ήρωες. Εικόνες από το κλασσικό δισδιάστατο ασπρόμαυρο κόμικ ξεπετάγονται που και που για να σου υπενθυμίζουν από προέρχεται η ιστορία. Άσε που θα δεις ακόμα μια φορά την κοκκινομάλλα, έναν χαρακτήρα που στο έντυπο κόμικ δεν εμφανίζεται – την τιμή την έχουν μόνο οι κινούμενες μεταφορές στην οθόνη.
Ο Μπιλ Μελέντεζ, ο άνθρωπος που είναι υπεύθυνος για τις ταινίες των Peanuts και για κάποιες ευρηματικές προσθήκες (όπως η ομιλία των μεγάλων ή η χρήση παιδιών για την ερμηνεία των χαρακτήρων), υπάρχει κατά κάποιο τρόπο και σ’ αυτή την ταινία – έχει πεθάνει το 2008. Η φωνή του έχει χρησιμοποιηθεί για τους χαρακτήρες των Σνούπι και Γούντστοκ, όπως άλλωστε πάντα φύλαγε αυτούς τους ρόλους για τον εαυτό του. Τη δύσκολη ανάθεση της μουσικής επένδυσης ανέλαβε ο Κριστόφ Μπεκ, έχοντας να συναγωνιστεί τον προκάτοχο του και δημιουργό ενός πλέον αναγνωρίσιμου μουσικού θέματος, Βινς Γκαράλντι. Στην σκηνοθεσία ο Στιβ Μαρτίνο, δημιουργός του Χόρτον και της 4ης Εποχής των Παγετώνων, διαχειρίζεται φοβισμένα το πολύτιμο υλικό που εχει στα χέρια του, απλά διεκπερώνοντας ακαδημαικά το πέρασμα των Peanuts στην νέα εποχή.
Η παραγωγή της ταινίας γίνεται από το στούντιο Blue Sky – και την 20th Century Fox- πράγμα που σημαίνει ότι κρύβονται από πίσω οι δημιουργοί της Εποχής των Παγετώνων. Και όσο και αν αυτό είναι θετικό – ειδικά όταν στην έναρξη της ταινίας υπάρχει μικρό σκετς-καλωσορίσματος με τον Σκρατ στο διάστημα, προσωπικά ένιωσα μια αναζήτηση προς νέου Σκρατ, όταν στην διάρκεια της ταινίας μεσολαβούσαν σκετσάκια με τον Σνούπι και το ιπτάμενο σκυλόσπιτο του.
Τελικά να το δω; Αν αγαπάς τον Σνούπι και τον Τσάρλι Μπράουν εννοείται, αν όχι και έχεις παιδιά πάλι εννοείται – είναι η καλύτερη ευκαιρία να έρθουν σε επαφή με κάτι κλασσικό μιας άλλης εποχής, που αγαπήθηκε πολύ.
Fun Trivia: Σύμφωνα με τον Σουλτς, ο Τσάρλι Μπραόυν δεν είναι ένα καραφλό παιδάκι. Έχει μαλλιά, τα οποία όμως είναι ξανθά – και ολίγον τι διαφανή- γι’ αυτό και δεν φαίνονται.
