Τα καλύτερα έρχονται

H Καρολίν ζει ένα διπλό πένθος: έχει χάσει την καλύτερη της φίλη από καρκίνο και έχει πάρει στην σύνταξη της ως οδοντίατρος. Για να προσπαθήσουν την βοηθήσουν να ξεπεράσει την μελαγχολία της, οι κόρες της την γράφουν σε ένα σύλλογο όπου θα συμμετέχει σε δραστηριότητες και μαθήματα μαζί με άλλους ανθρώπους της ηλικίας της. Η Καρολίν πηγαίνει με βαριά καρδιά στην πρώτη συνάντηση και,παρά τις αμφιβολίες της, αρχίζει να αισθάνεται άνετα καθώς κάνει και μια ωραία γνωριμία με τον καθηγητή πληροφορικής τον Ζουλιάν. Ο νεαρός σύντομα γίνεται εραστής της και δίπλα του η Καρολίν βρίσκει την χαρά της ζωής και ένα αυθορμητισμό που τον είχε ξεχάσει. Όμως σύντομα η σχέση της με τον νεαρό γίνεται γνωστή στην πόλη και ο σύζυγός της Φιλίπ το μαθαίνει και αντιδρά. Η Καρολίν, που αγαπάει ακόμα τον Φιλίπ, θα πρέπει να πάρει μια απόφαση.

H Μαριόν Βερνού δοκιμάζει τις δυνάμεις σε ένα καινούργιο είδος ταινιών,μιας τάσης τόσο του ευρωπαϊκού όσο και του αμερικανικού κινηματογράφου,που έχει ως θέμα του την ερωτική ζωή των εξηντάρηδων. Θα μπορούσαμε άνετα να φοβηθούμε για μια συλλογή κλισέ του στύλ ώριμη γυναίκα αλλά αριστοκρατική που πλήττει στην οικογενειακή ζωή και κανείς δεν μπορεί να καταλάβει. Επίσης θα υποψιαζόμασταν ότι η παράνομη σχέση θα χρησίμευε ως ένα αδύναμο πρόσχημα για ένα μικροαστικό πάθος,μακριά από την διαστροφική ματιά του Κλόντ Σαμπρόλ στην Άπιστη ή το καταστροφικό πάθος της ερωτικής ιστορίας του  Η γυναίκα της διπλανής πόρτας του Φρανσουά Τριφό. Η σκηνοθέτιδα και σεναριογράφος διαψεύδει τους φόβους μας κατά το ήμισυ. Μας δίνει ένα καταπληκτικό πορτρέτο μιας γυναίκας που ζει σε μια πόλη που ο ήλιος λάμπει σπάνια και για την ηρωίδα μας τα μαθήματα στο σύλλογο και η σχέση της με τον νεαρό καθηγητή λειτουργούν σαν τεχνητές αχτίδες ηλίου. Αποφεύγει τις παγίδες της υστερικής συμπεριφοράς, είτε από την Καρολίν είτε από τον σύζυγο της,και ακόμα όταν διαπραγματεύεται το θέμα της μοναξιάς δεν την δείχνει ως βαρετή ή καταστροφική αλλά ως αντανάκλαση των μικρών συμβιβασμών που αναγκάζεται να κάνει ο καθένας μας. Εκεί που χάνει το σενάριο είναι στην συμβατικότητα του σεναρίου που ενώ ξεκινάει με τις καλύτερες των προθέσεων τελειώνει ως ένα συμπαθές μικροαστικό δράμα και στην επιφανειακή προσέγγιση του χαρακτήρα του Ζουλιάν. Ο Ζουλιάν μοιάζει ένα εξάρτημα και παρουσιάζεται ως ένας άντρας χωρίς διανοητικό ή ψυχολογικό βάθος. Για να τονίσει την ομορφιά και το ταλέντο της Φανί  Αρντάν, η Mαριόν Βερνού  θα κέρδιζε πολλά  αν της προσέφερε ένα πραγματικό παρτενέρ  και όχι ένα ανδρείκελο.

Η σκηνοθέτιδα επέλεξε το τετράγωνο φορμά της εικόνας,μια τεχνική που βάζει τον θεατή απέναντι με τους χαρακτήρες και διευκολύνει την επικοινωνία του θεατή με τον ηθοποιό. Η κάμερα είτε κινείται είτε είναι πάνω στο τρίποδο είναι κοντά στους χαρακτήρες χωρίς να τους καταπιέζει. Η σκηνοθεσία της Βερνού είναι διακριτική ακόμα και στις ερωτικές σκηνές που τις κινηματογραφεί με ευαισθησία και χωρίς διάθεση να σκανδαλίσει. Το μόνο εκνευριστικό στοιχείο,που το έχουμε δει σε πολλές ταινίες φέτος,είναι η εμφάνιση των sms στην οθόνη που είναι ένα στοιχείο που αφαιρεί το μυστήριο και κοιμίζει την φαντασία του θεατή. Εκεί που έχει κάνει φοβερή δουλειά η σκηνοθέτης είναι στην διεύθυνση των ηθοποιών. Ο Πατρίκ  Σενέ στο ρόλο του απατημένου συζύγου είναι εκπληκτικός δίνοντας στον χαρακτήρα αξιοπρέπεια,μια αδιόρατη μελαγχολία και τον κάνει γοητευτικό και συμπαθή. Ο Λοράν Λαφίτ καταφέρνει να δείχνει γοητευτικός παρά τον, όπως προαναφέραμε, επιφανειακό χαρακτήρα του και είναι συγκινητικός στο ρόλο του ανώριμου καρδιοκατακτητή που προσπαθεί να κρύψει τα συναισθήματα του. Αυτή που κλέβει την παράσταση και φωτίζει όλη την ταινία είναι η Φανί Αρντάν. Στο πρόσωπο της καθρεφτίζονται όλα της τα συναισθήματα, παίζει με τις ρυτίδες της και με την εικόνα της. Το σκοτεινό βλέμμα της καταβεβλημένης εξηντάρας που βλέπουμε στην αρχή αντικαθίσταται από το φωτεινό πρόσωπο της γυναίκας που ξεπερνάει τα όρια και ζει μια δεύτερη νεότητα και κατορθώνει να μας δώσει,συνδυάζοντας ερωτισμό και ευαισθησία,το πορτρέτο μιας γυναίκας που δεν θέλει να αφεθεί στην παθητικότητα αλλά να ζήσει την ζωή σε όλη της την ένταση.

Συμπέρασμα λοιπόν; Μια όμορφη ερωτική ιστορία σκηνοθετημένη με ευαισθησία, η οποία όμως πάσχει από έλλειψη ρυθμού και από μια σπίθα που θα την έκανε αξέχαστη. Αξίζει για τις ερμηνείες και το μάθημα ζωής.