Γελοιότητες

8 σκηνοθέτες,(μεταξύ των οποίων και οι 2 βασικοί πρωταγωνιστές-κόκκορες, Jean Dujardin και Gilles Lellouche) αποθεώνουν το κέρατο. Που φοράνε τ’αγοράκια στα κοριτσάκια.

Η ταινία Les Infideles  των Bercot, Cavaye, Courtes, Hazanavicius,Kounen, Lartigan,Dujardin και Lellouche ειναι μία ιλαροτραγωδία-καθρέφτης  των πηδηχταράδων άραγε; Ταινία ανδρικής  φιγουρατζίνης  και τσογλανιάς ολέ;

Καθ’ όλη τη διάρκειά της  ξυνόμουν- κι ήταν από έναν ενεξηγητο εκνευρισμό σας διαβεβαιώ. Προσπαθούσα ν’αποφασίσω αν πρεπει να συγχυστώ πάρα πολύ , ή να κατανοήσω, αχ  να κατανοήσω αυτά τα άμοιρα αγόρια που ανατράφηκαν κι ανδρώθηκαν  με το δόγμα  “και η πίτα (βλ. σύζυγο/μάνα/ερωμένη/ξεματιάστρα/διαχειρίστρια) ολόκληρη και ο σκύλος (βλ. εξωσυζυγική σχέση ή παράλληλη σχέση) χορτάτος”. Όμως αυτό φίλτατοι, απλως  ΔΕΝ  γίνεται. Θα πω λοιπόν απλώς, ότι το πρωταγωνιστικό δίδυμο (γοητευτικό και νταβρατισμένο) των Dujardin-Lellouche  έχει τόσο  ταυτιστεί με τους ρόλους που υποδύεται  ώστε καταντάει αντιπαθητικό…

Προσωπικά, δεν ένιωσα καμιά  συμπάθεια γιαυτά τα δύο αρσενικά (κολλητοί μεχρι αηδίας, μέχρι που φτάνουν να συνουσιάζονται στο ίδιο δωματιο, όχι μεταξύ τους, για τέτοιο male-bonding μιλάμε ) ,που  αφέθηκαν και μαντρωθηκαν στο γάμο και μετά από 14 χρόνια στο μαγκανοπήγαδο (ποιος τους υποχρέωσε/εξανάγκασε ήθελα να’ ξερα ) ασφυκτιούν, αλλα είναι τόσο βολεψάκηδες και μουρόχαβλοι, που δεν χωρίζουν ,απλώς αντιμετωπίζουν το γάμο τους  σαν τη δουλειά τους: αγγαρεία, αναγκαίο κακό απ΄το οποίο το σκανε συνειδητά και  ανελλιπώς. Οι Dujardin, Lellouche  υποδύονται άκρως αναγνωρίσιμους τυπους απίστων ανδρών, και οι μικρές ιστοριούλες στις  οποίες παιζουν ειναι ως επι το πλείστον απολαυστικές, και με πολυ “ψωμί” για αντιπαράθεση κατόπιν.

Αυτη όμως ακριβώς  η ανικανότητα(;) απροθυμία(;) εκ γενετής ελάττωμα (;), να κρατήσουν  το “κάτω κεφάλι” τους εντός των ορίων του παντελονιού τους, καταντάει εκνευριστική.

Ειμαι αλλεργική στην απιστία. Την κατανοώ, ή έχω ολη την προθυμία να την κατανοήσω,αλλά δεν τη συγχωρώ. Μ’ενοχλεί, με “τρώει”, με βασανίζει  και σκαει σαν καπνογόνο σε ανύποπτο χρόνο δηλητηριάζοντας τα πάντα.  Αυτή  θα μπορούσε να ειναι η με λέξεις απόδοση της έκφρασης των απατημένων συντρόφων αυτων των δύο ανδρών στις 7 ιστορίες.

Φαντάζομαι πως ο εκνευρισμος που δυνάμει προκαλεί αυτη η σπονδυλωτή  ταινία, αποτελεί και το μέτρο επιτυχίας της. “Της έχεις φορέσει τοσα κέρατα που πιάνει όλα τα κανάλια πλέον”  λέει χαρακτηριστικά ο Φρεντ στον Γκρεγκ. Οι δύο σύζυγοι  που θελουν να πηδήξουν όλο το Παρίσι, το Λας Βέγκας , την υφήλιο , γιατί όχι;

Το  φινάλε αυτης της  “ανδρικής” ταινιας ειναι  άκρως ανατρεπτικό, τολμηρότατο και μιά  πρώτης τάξης σφαλιάρα  στους απανταχού αμετανόητους  μπήχτες  (και συγχωρήστε μου τη γλωσσική βαναυσότητα): αγοράκια, στο βάθος-βάθος, άλλο προσδοκάτε και δεν το μαρτυράτε. Με τις υγείες σας…