14ο fff: Les Invisibles Αόρατοι & Αόρατες

Καταρχάς να πούμε ότι o τίτλος Les Invisibles στα ελληνικά αντιστοιχεί τόσο στο αρσενικό πληθυντικό όσο και στο θηλυκό γένος, δηλαδή αόρατοι και αόρατες. Οφείλω να το αναφέρω μιας που στο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης ο τίτλος της ταινίας είχε αποδοθεί “αόρατοι”, ενώ στον κατάλογο του φετινού φεστιβάλ γαλλόφωνου εμφανιζόταν ως “αόρατες”, με αποτέλεσμα να ειπωθούν σε ορισμένα media διάφορες περιπαιχτηκές παραλλαγές, όπως το “αόρατες αδερφές”!

Πρόκειται για ένα καλογυρισμένο και εξειδικευμένο ντοκιμαντέρ για την σεξουαλική απελευθέρωση των ομοφυλόφιλων ατόμων στην Γαλλία την εποχή του μεσοπολέμου. Η ταινία παρακολουθεί ζευγάρια ή μεμονωμένους ανθρώπους που σε μια δύσκολη περίοδο δεν δίστασαν να διεκδικήσουν τις προτιμήσεις τους και τα δικαιώματα τους κόντρα στην εποχή που ζούσαν. Φυσικά, δεν παραβλέπουμε ότι η Γαλλία ήταν ανέκαθεν μια χώρα ανοιχτή σε νέες ιδέες και ρεύματα και η διαφορετικότητα δεν είναι τόσο “κόκκινο πανί” όσο σε άλλες χώρες. Αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά του και από το εξίσου συγκλονιστικό “Λέγε με Κούτσου“, που απέσπασε το φετινό βραβείο Διεθνούς Αμνηστίας στην συμπρωτεύουσα.

Το μεγάλο ενδιαφέρον στο έργο έχει να παρατηρήσει κανείς την απλότητα αλλά και την ειλικρίνεια στην έκφραση όλων των ερωτηθέντων, ενώ δε λείπει το χιούμορ, η αναπόληση και το ρομαντικό στοιχείο, που έχουν οι μεγαλύτερης ηλικίας άνθρωποι στο λόγο τους. Βλέπουμε τις διαφορές αντιλήψεων και αποδοχής, για παράδειγμα, μεταξύ αυτών που ζούσαν στην επαρχία και στην πόλη. Κοινό σημείο που βλέπουμε όμως σε όλους, είναι ότι η ηρεμία στην ομιλία τους  και στην ψυχή τους.

Πλέον για το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας είναι αποδεκτοί και νιώθοντας ισάξιοι δεν έχουν λόγο πια να αγωνιστούν, ενώ πολλοί με καθαρό μάτι, κάνοντας την αυτοκριτική τους αναγνωρίζουν λάθη τους ή κάποιες υπερβολικές ενέργειές τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της γυναίκας που παραδέχεται ότι στα νιάτα της αυτή και άλλες λεσβίες προσπαθούσαν να μοιάζουν με άντρες για να είναι πιο ελκυστικές στις άλλες γυναίκες. Ένας άντρας παραδέχεται ότι στα νιάτα του ντυνόταν υπερβολικά και “κυκλοφορούσε σαν την τρελή”! Επίσης, η αναγνώριση από αρκετούς ότι  πολλές φορές “έβλεπαν παντού ομοφιλόφιλους” και προσπαθούσαν να πείσουν όλον τον κόσμο που γνώριζαν ότι είναι και αυτοί γκέι. Κατασταλαγμένοι και σε εσωτερική ισορροπία μέσα τους, κάνουν μια αναδρομή χωρίς ταμπού από τα παιδικά τους χρόνια και την συνειδητοποίηση των προτιμήσεων τους, την εφηβεία τους, τους αγώνες τους, στους συντρόφους τους ή το ταίρι που επέλεξαν να περάσουν την ζωή τους φτάνοντας μέχρι το σήμερα.

Το ντοκιμαντέρ δεν βιάζεται, κινείται αργά, παρακολουθεί τη ζωή τους, σκαλίζει τις φωτογραφίες τους και βρίσκει αρχειακά βίντεο. Μερικές φορές βλέποντας αυτούς τους ήρεμους γλυκομίλητους ανθρώπους είναι δύσκολο να φανταστείς ότι ήταν ατίθασα νιάτα ή αγωνιστές με έντονη δράση για τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις. Μοιάζουν σαν μια διαφορετική γιαγιά ή παππούς, που δεν είχαμε ποτέ!

Για το “Λέγε με Κούτσου” διαβάστε επίσης: 15o ΦΝΘ: Ο άνθρωπος στο Προσκήνιο 

(*) Για όσους δε πρόλαβαν να το απολαύσουν προβάλλεται ξανά:

ΑΘΗΝΑ
Τετάρτη 1 Μαρτίου 2017, 19.30 στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών
Κυριακή 5 Μαρτίου 2017, 16.00 στον κινηματογράφο Δαναός

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Τετάρτη 22 Μαρτίου, 21.00 στην Αίθουσα Σταύρος Τορνές στο Λιμάνι Θεσσαλονίκης