Η ζωή είναι ωραία με τα μάτια κλειστά

Το 1966 ο  Τζόν Λένον πήγε στην Ισπανία για τα γυρίσματα της ταινίας Πως κέρδισα τον πόλεμο του Ρίτσαρντ Λέστερ. Ο Αντόνιο, δάσκαλος αγγλικών και μεγάλος θαυμαστής των Beatles, αποφασίζει να κάνει το ταξίδι από την πόλη της Αλμπαθέτε εως την Αλμερία που γίνονται τα γυρίσματα της ταινίας με σκοπό να τον συναντήσει. Στην διαδρομή για την Αλμερία θα πάρει μαζί του μια νεαρή κοπέλα την Μπελέν και τον έφηβο Χουάνχο. Η Μπελέν το έχει σκάσει από ένα ίδρυμα που φιλοξενεί ανύπαντρες εγκύους που δίνουν τα μωρά για υιοθεσία μετά την γέννηση τους ενώ ο Χουάνχο έχει φύγει από το σπίτι μετά από μια σύγκρουση με τον αυταρχικό πατέρα του. Η ετερόκλητη παρέα θα συνεχίσει το ταξίδι για την Αλμερία με το καθένα από τα μέλη της να κυνηγά το δικό του όνειρο και την ελευθερία του.

Ο τίτλος της ταινίας δανείζεται τον στίχο με τον οποίο ξεκινάει το εκπληκτικό τραγούδι των Beatles με τον τίτλο Strawberry fields forerever. Η ζωή είναι εύκολη με τα μάτια κλειστά μας λέει το τραγούδι προτρέποντας μας να ανοίξουμε τα μάτια και να ζήσουμε την ζωή μας με τόλμη και θέληση για ελευθερία. Κάτι που αποφασίζουν να κάνουν και οι ήρωες της ταινίας. Ο δάσκαλος Αντόνιο διδάσκει στα παιδιά τους στίχους του τραγουδιού Help και καταλαβαίνουμε αμέσως ότι ο Λένον δεν είναι για αυτόν μόνο ένας καλλιτέχνης αλλά και ένα σύμβολο της ελευθερίας σε μία χώρα που την σκεπάζει η βαριά σκιά της δικτατορίας του Φράνκο. Το ταξίδι του Αντόνιο για να συναντήσει τον Λένον γίνεται ένα μεταφορικό ταξίδι για την ελευθερία και το πάθος του Αντόνιο μεταδίδεται και στους δύο νέους που τον συνοδεύουν. Ο Τρουέμπα δεν μας δείχνει την συνάντηση με τον Λένον γιατί σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός.

Το πάθος και η σοφία του Αντόνιο λειτουργούν ως καταλύτης για τους νεαρούς συνταξιδιώτες του που μοιράζονται το πάθος του για την ελευθερία. Βλέποντας τον κόσμο μέσα από τα μάτια των νεαρών ηρώων το σενάριο είναι ένας ύμνος στην ανακάλυψη, στην πίστη σε κάποιο ιδανικό και την αίσθηση της τιμής. O Τρουέμπα περιβάλλει με αγάπη τους ήρωες του, εκτός από κάποιους τοπικούς νταήδες που κάνουν την ζωή δύσκολη στον νεαρό Χουάνχο. Ο ιδιοκτήτης της παραθαλάσσιας ταβέρνας βοηθάει τον Αντόνιο να εκπληρώσει το όνειρο του δίνοντας του την χρήσιμη πληροφορία που τον οδηγεί στην συνάντηση με τα μέλη του κινηματογραφικού συνεργείου και θα κατορθώσει έτσι να συναντήσει το ίνδαλμα του. Η Μπελέν και ο Χουάνχο είναι οι αντιπρόσωποι της νέας γενιάς που αντιτίθενται στην εξουσία θρησκευτική ή πατρική. Ο Χουάνχο δεν διστάζει να παίξει το τραγούδι του Λένον στο αμάξι μπροστά στον πατέρα αστυνομικό που ρωτάει με ειρωνεία: αυτά ακούει η γενιά σας τώρα; Ένα σύμβολο της εξουσίας που δεν καταλαβαίνει τις ελπίδες και τους δρόμους που ανοίγει στην νεολαία αυτή η μουσική, διαφορετική από τις θρησκευτικές εκπομπές στο ράδιο και τα κλασικά τραγούδια. Η Μπελέν δεν αποδέχεται την μοίρα της ανύπαντρης μητέρας που το παιδί της θα το πάρει το κράτος και διεκδικεί το δικαίωμα της στο να αποφασίσει τι θα κάνει με το σώμα της. Η ελευθερία του καθενός από τα τρία μέλη της παρέας είναι ο προορισμός αυτού του ταξιδιού.

Ο σκηνοθέτης κινηματογραφεί με απλότητα και ευαισθησία τα τοπία και τους ανθρώπους. Οι εικόνες του έχουν ένα αυθόρμητο λυρισμό που δημιουργεί μια υπέροχη νοσταλγική ατμόσφαιρα και είναι γεμάτες με ζεστά χρώματα που δίνουν μια ιδιαίτερη ομορφιά στην εικόνα. Το μοντάζ δεν αφήνει κενό χρόνο και η ταινία κυλάει ευχάριστα μέχρι την τελική κορύφωση της. Ο σκηνοθέτης επέλεξε να μην ντύσει μουσικά την ταινία με κομμάτια των Beatles αλλά να προτιμήσει την τζάζ κιθάρα του Πάτ Μέθενι που υπογραμμίζει τα συναισθήματα των ηρώων και δεν τα καλύπτει. Η νεαρή Νατάλια Ντε Μολίνα είναι εκπληκτική στο ρόλο της νεαρής Μπελέν που μεταμορφώνεται από ένα κορίτσι που υπομένει την μοίρα της σε μια γυναίκα που αποφασίζει η ίδια για την μοίρα όπως και ο Φρανσέσκ Κόλομερ που σκιαγραφεί με ευαισθησία και μετρημένη ερμηνεία τον έφηβο που επαναστατεί και ανακαλύπτει την ζωή και τον έρωτα. Ο Χαβιέ Κάμαρα είναι από τους καλύτερους ηθοποιούς της Ευρώπης και το αποδεικνύει με την ερμηνεία του στο ρόλο του Αντόνιο. Οι εκφράσεις του προσώπου του, η στάση του σώματος και ο τόνος της φωνής του αποπνέουν την ευχαρίστηση, το πάθος και την χαρά της ζωής που κατορθώνει να μεταδώσει και στους άλλους. Ένας μικρός ήρωας της καθημερινότητας που διακριτικά αλλάζει την ζωή των άλλων.

Συμπέρασμα λοιπόν; Μια έξυπνη και όμορφη ταινία δρόμου που είναι ένα γλυκόπικρο ταξίδι προς την ενηλικίωση και την ελευθερία.