Μια φορά τον χρόνο (Love the Coopers)

Κάθε Χριστούγεννα τουλάχιστον μία χριστουγεννιάτικη ταινία είναι must. Αλλά ήταν ανάγκη να ήταν αυτή η ταινία;

Τα μέλη της οικογένειας Κούπερ αναμένεται να συναντηθούν για το χριστουγεννιάτικο δείπνο. Ο Σαμ (Τζον Γκούντμαν) και η σύζυγός του Σάρλοτ (Ντάιαν Κίτον) έχουν αποφασίσει να χωρίσουν αλλά να μην το ανακοινώσουν στα παιδιά τους. Η κόρη τους Έλινορ (Ολίβια Ουάιλντ), άνεργη θεατρική συγγραφέας, θεωρεί ότι είναι μια απογοήτευση για την οικογένεια της. Αποφεύγει να πάει στο σπίτι και περνά τον χρόνο της με έναν νεαρό στρατιώτη, τον Τζο. Ο αδελφός της, Χανκ, έχει χωρίσει με την σύζυγό του και καλείται να μεγαλώσει τα τρία παιδιά του, έχοντας παράλληλα χάσει και την δουλειά του. Ο παππούς της οικογένειας Μπάκι (Άλαν Άρκιν) περνά τις μέρες του σε ένα καφέ με τη νεαρή σερβιτόρα Ρούμπι (Αμάντα Σέιφριντ), ενώ η άλλη κόρη του Έμμα (Μαρίσα Τομέι) συλλαμβάνεται να προσπαθεί να κλέψει ένα κόσμημα.

Το Μια Φορά τον Χρόνο προσπαθεί να γίνει απεγνωσμένα Αγάπη Είναι. Χρησιμοποιώντας τον επεισοδιακό χαρακτήρα της επιτυχημένης χριστουγεννιάτικης ταινίας και τη γνωστή συνταγή: λίγη χαριτωμενιά, λίγη θλίψη, γκρίνια, φόβος, ανησυχία. Και ενώ στην αρχή δεν τα καταφέρνει τόσο άσχημα –απλά σε αφήνει με την απορία γιατί να δεις μια τόσο μίζερη ταινία χριστουγεννιάτικα-, στη συνέχεια απλά σε «πνίγει». Με την υπερπροσπάθεια της να σε πείσει ότι μιλάει για πραγματικούς ανθρώπους, που δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα να βγάλουν τα σώψυχα τους και τα κόμπλεξ τους πάνω σε ξένους, ανθρώπους που αυτοθαυμάζονται και που νομίζουν ότι όλος ο κόσμος γυρίζει πίσω από εκείνους.

Δεν είναι Αγάπη Είναι. Και αυτό γιατί εκεί που το Αγάπη Είναι είχε πραγματικούς χαρακτήρες, για τους περισσότερους από τους οποίους νοιαζόσουν, στο Μια Φορά τον Χρόνο βλέπεις ουσιαστικά καρικατούρες προηγούμενων ρόλων των κεντρικών πρωταγωνιστών. Πόσες φορές να δεις την Ντάιαν Κίτον να κάνει την υστερική και quirky νοικοκυρά; Ή την Αμάντα Σέιφριντ τη γλυκούλα, αλλά θλιμμένη νεαρά; Ακόμα και τον Άλαν Άρκιν τον γκρινιάρη παππού; Μοναδική ίσως εξαίρεση ο Τζον Γκούντμαν, ο οποίος χτίζει έναν ζεστό χαρακτήρα σαν μεγάλη αγκαλιά και κάπως διασώζεται από αυτό το Βατερλώ…

Όσο για το τέλος; Φαίνεται ένα ξεκάρφωτο πανηγύρι αισιοδοξίας, χωρίς ουσιαστικό λόγο ύπαρξης και με τσιτάτα που θα μπορούσαν να έχουν βγει από ένα βιβλίο αυτοβοήθειας. Πιθανότατα θα ξενερώσει όσους περιμένουν να δουν μια κομεντί (θα το βρουν πολύ σκοτεινό), αλλά και όσους θέλουν κάτι πιο ρεαλιστικό (θα το βρουν πιο χαζοχαρούμενο).

Το highlight, πάντως, της ταινίας είναι ο υπέροχος σκύλος της, ο Ραγκς, με τη φωνή του Στιβ Μάρτιν.

Τελικά να τη δω;

Τα επόμενα Χριστούγεννα σε DVD. Και αν.

Fun trivia: Στην ταινία, το όνομα του σκύλου είναι Ραγκς. Στην πραγματικότητα είναι Μπολτ.