Spectre

Καλούμενος ουσιαστικά να ξεπεράσει τον εαυτό του, ο Σαμ Μέντες παραδίδει με το Spectre έναν Μποντ παλαιάς κοπής που μοιάζει να κλείνει έναν κύκλο στις περιπέτειες του δημοφιλούς πράκτορα (και να ανοίγει έναν άλλο;)

Το Spectre ξεκινά δυναμικά, με μία τεράστια και εντυπωσιακή σκηνή που διαδραματίζεται την Ημέρα των Νεκρών στο Μεξικό. Και συνεχίζει σπινιάροντας στο Λονδίνο, όπου ο Μποντ συναντά και πάλι μερικούς από τους κεντρικούς χαρακτήρες (συν κάποιους νέους) και από εκεί στη Ρώμη και την Αυστρία, καθώς ο Μποντ προσπαθεί να βρει την άκρη σε έναν γρίφο που άφησε η προηγούμενη Μ (Τζούντι Ντεντς).

Η ταινία του Σαμ Μέντες αφορά τόσο το παρελθόν όσο και το μέλλον. Τι πράκτορας είναι ο Μποντ; Τι πράκτορας θα ήθελε να είναι; Πώς οι άνθρωποι που έχασε τον έκαναν τον άνθρωπο που είναι; Εν μέρει, ο Μέντες ενδιαφέρεται για αυτό το παρελθόν, κάνοντας τη σκιά του να πέφτει βαριά στην νέα περιπέτεια του 007. Από την άλλη, υπάρχουν στιγμές που το χρησιμοποιεί μόνο και μόνο για να προσφέρει ένα twist, χωρίς να του δίνει το απαραίτητο –και αναμενόμενο- ψυχολογικό υπόβαθρο.

Στην αρχή όλα κυλούν καλά. Η εναρκτήρια σεκάνς είναι ίσως η εντυπωσιακότερη των τελευταίων ετών σε ταινία Μποντ. Στο Λονδίνο τα πράγματα γίνονται πιο σκοτεινά καθώς επικεντρωνόμαστε στα γρανάζια που κινούνται πίσω από τον Μποντ και προσπαθούν να τον συγκρατήσουν (φαν του Σέρλοκ εδώ κολλάει και ο Άντριου Σκοτ, γνωστός ως Μοριάρτι). Η συνέχεια στη Ρώμη είναι άκρως ατμοσφαιρική και περιλαμβάνει φλερτ, κίνδυνο, μια εξαιρετική σκηνή στο συμβούλιο του Spectre και ένα κυνηγητό στους δρόμους της ιταλικής πρωτεύουσας. Το ενδιαφέρον διατηρείται αμείωτο στην Αυστρία, όπου ο Μποντ συναντά έναν παλιό γνώριμο.

Αλλά από εκεί και ύστερα η ταινία φαίνεται να χάνει την ενέργεια της. Εν μέρει αυτό ίσως οφείλεται στο ίδιο το Bond Girl, την Λέα Σεϊντού. Ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, αλλά μάλλον αδιάφορη ερμηνεία από τη νεαρή Γαλλίδα ηθοποιό που βοηθά τον 007 στην περιπέτειά του.

Παράλληλα, κάποιος είπε στον Κρίστοφ Βαλτς να μειώσει την τρέλα του. Η σχεδόν λογική του προσέγγιση έρχεται σε αντίθεση με την υπερβολή που έδειξε στον προηγούμενο Μποντ ο Χαβιέ Μπαρδέμ (ίσως γι’ αυτό ο Βαλτς να είναι τόσο «συγκρατημένος»), αλλά μάλλον απογοητεύει, καθώς δεν προσδίδει στις σκηνές την απαραίτητη ένταση.

Εάν ήταν κάτι που ξεχώριζε τους Μποντ του Κρεγκ, αυτή ήταν η γήινη προσέγγιση του ίδιου του ηθοποιού στον ρόλο του, αλλά και το γεγονός ότι ο Μποντ του ξέφευγε από την πεπατημένη. Ήταν ένας Μποντ ανασφαλής και γι’ αυτό πραγματικός. Εδώ ο Σαμ Μέντες κάνει ουσιαστικά όλα αυτά που ο ίδιος είχε ανατρέψει στο Skyfall: βάζει τον Μποντ να ακολουθεί την πεπατημένη. Και αυτό μπορεί να μην οδηγεί σε μία κακή ταινία, αλλά δεν οδηγεί ούτε σε μία ιδιαίτερα πρωτότυπη.

Τελικά να τη δω;

Θα περάσετε καλά -στο πρώτο μέρος ειδικά εντυπωσιακά καλά- και θα δείτε όλα τα καλά στοιχεία των ταινιών Μποντ να βρίσκουν διέξοδο. Παρ’ όλα αυτά, ο 007 κινείται σε «ασφαλή» μονοπάτια, ενώ κάποιες σχέσεις δεν αναπτύσσονται όσο θα έπρεπε.

Fun trivia: Στα 51 της, η Μόνικα Μπελούτσι γίνεται το μεγαλύτερο σε ηλικία «κορίτσι Μποντ», δίνοντας ένα μάθημα σε όσους σπεύδουν να κάνουν διακρίσεις λόγω ηλικίας στο Χόλιγουντ. Μάλιστα, η Μόνικα -που προτιμά να την φωνάζουν Lady Bond- γεννήθηκε την χρονιά που βγήκε στις αίθουσες το Goldfinger (1964).