Ο Μαγικός Καθρέφτης

Ο Κλεάνθης Βαρβέρης κάνει δύο δουλειές για να τα βγάλει πέρα, ως έφορος αρχαιοτήτων και ως λογιστής στο συνεργείο ενός φίλου του. Είναι αντιμέτωπος με την γκρίνια της πεθεράς του και την τεμπελιά του κουνιάδου του. Όταν βρίσκει έναν μαγικό καθρέφτη που του υπόσχεται ότι θα του αλλάξει τη ζωή, ο Κλεάνθης θα μπλεχτεί σε περιπέτειες, καθώς οι επιθυμίες του δεν θα «μεταφραστούν» ακριβώς όπως τις έχει στο μυαλό του.

Η πρώτη ταινία 3D είναι ίσως αυτό που λίγο – πολλοί οι περισσότεροι γνωρίζουν για τη νέα κωμωδία του Χρήστου Δήμα. Και η αλήθεια είναι ότι αν και η ιστορία δεν έχει ανάγκη αυτή την τεχνική, είναι ουσιαστικά αυτή που ανεβάζει την ταινία. Στο 3D έχει γίνει εξαιρετική δουλειά, που δεν έχει να ζηλέψει πολλά από αντίστοιχες δουλειές του εξωτερικού. Είτε με ελληνικές «πατέντες», όπως έχουν δηλώσει οι συντελεστές, είτε όχι, το εγχείρημα «τρισδιάστατη ελληνική ταινία» στέφθηκε -σε τεχνικό επίπεδο τουλάχιστον- με επιτυχία.

Το βασικό πρόβλημα της ταινίας  είναι το σενάριο. Η ιστορία κινείται στα πρώτυπα αντίστοιχων ταινιών του εξωτερικού (όπως το Bedazzled με την Ελίζαμπεθ Χάρλεϊ), όπου ένα «τζίνι» μπλέκει τον πρωταγωνιστή σε μπελάδες. Αυτή τη φορά, ο ήρωας μεταφέρεται στον χώρο και τον χρόνο, και σε μία νέα συνθήκη, την οποία ο ίδιος δεν γνωρίζει, ενώ οι γύρω του φαίνεται να γνωρίζουν πολύ καλά.

Ξεκινά εμπλέκοντας τον ήρωα σε μία υπόθεση απαγωγής (στην πρώτη ταινία), ίσως η πιο αδιάφορη σεναριακά στιγμή της ταινίας. Η έναρξη είναι ήδη φορτωμένη με αρκετά κλισέ -ανάμεσά τους η φωνακλού πεθερά που φωνάζει στον γαμπρό της ότι δεν μπορεί να κάνει στην κόρη της ούτε ένα παιδί- και υπάρχουν στιγμές που «φωνάζει» ότι θα ήθελε να ανήκει στις ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Και πραγματικά: μπορώ σχεδόν να φανταστώ τον Βέγγο στον ρόλο του Κλεάνθη και τον… Μίμη Φωτόπουλο στον ρόλο του καθρέφτη! Σε όλα αυτά προσθέστε και τον Λευτέρη Ελευθερίου που πραγματικά μού θυμίζει τον Χάρι Κλιν στις πρώτες του εμφανίσεις στο σινεμά (όπως στον Γάμο αλά Ελληνικά).

Η δεύτερη «ιστορία» είναι αυτή που εκτυλίσσεται στην Αρχαία Ελλάδα. Είναι ίσως η πιο ενδιαφέρουσα, τόσο καθώς φαίνεται ότι σε επίπεδο παραγωγής έγινε μεγάλη προσπάθεια να βγει ένα ποιοτικό αποτέλεσμα, όσο και γιατί ως σύλληψη και ως ιδέα είναι η πιο ευφάνταστη. Ο Κλεάνθης που ζητά να έχει «μόνο δική του» την Ελένη, βρίσκεται ξαφνικά μπλεγμένος στην αντιζηλία με τους Τρώες τις στιγμές πριν την αρπαγή της Ωραίας Ελένης και το ταξίδι των Ελλήνων προς την Τροία.

Εδώ να πούμε ότι τα ειδικά εφέ χρησιμοποιούνται για δεύτερη φορά φέτος σε ταινία (μετά τον Νοτιά του Τάσου Μπουλμέτη) και παρ’ όλο που είναι ένας τομέας που χρειάζεται δουλειά ακόμα, τα βήματα που γίνονται είναι προς τη σωστή κατεύθυνση.

Η τρίτη ιστορία θέλει τον Κλεάνθη ζευγάρι με τον καλύτερό του φίλο, σε μία υπόθεση που κουβαλά πάνω της πολλά κλισέ (ο στρέιτ πρωταγωνιστής που τρομάζει όταν μαθαίνει ότι είναι γκέι, αλλά του αρέσει και η ιδέα) για να γυρίσουμε σε ένα αναμενόμενο happy ending.

Η αίσθησή μου είναι ότι δεν είχε γίνει πραγματική προσπάθεια στο σενάριο. Αντίθετα με την πρώτη Νήσο -το σενάριο υπέγραφαν οι σεναριογράφοι του Καθρέφτη, Έλενα Σολωμού και Κωστής Παπαδόπουλος- εδώ ελάχιστο βάρος έχει δοθεί στους χαρακτήρες, με αποτέλεσμα οι ερμηνείες να διαφέρουν ανάλογα και με τον ρόλο του πατέρα. Για παράδειγμα είδαμε έναν πολύ καλό Τάκη Παπαματθαίου στον ρόλο του Αγαμέμνωνα, αλλά αρκετά κακό στους υπόλοιπους ρόλους.

Ο Μάκης Παπαδημητρίου διασώζεται -κάνοντας πάντως το ελάχιστο-, ενώ αυτός που ξεχωρίζει είναι ο Δημήτρης Ήμελλος. Ο Λευτέρης Ελευθερίου αποτελεί το γνωστό comic relief, κάνοντας τις «τρέλες» που τον έκαναν γνωστές σε όλους. Με κάποιο τρόπο, στη συγκεκριμένη περίπτωση, αυτό όχι μόνο λειτουργεί, αλλά είναι και απαραίτητο.

Τελικά να τη δω;

Για ιστορικούς λόγους, εάν σας ενδιαφέρει να έχετε δει «την πρώτη ελληνική ταινία» που γυρίστηκε σε 3D. Μην περιμένετε, όμως, να γελάσετε.

Fun trivia: Το Αίθριο του Ζαππείου χρησιμοποιήθηκε για τη… χρονομεταφορά στην Αρχαία Ελλάδα.