Το Δωμάτιο

Ο πέντε ετών Τζακ ζει με την μητέρα του σε ένα δωμάτιο που πιστεύει ότι είναι όλος του ο κόσμος. Ο Τζακ και η μητέρα του δεν μπορούν να βγουν έξω, καθώς ένας άνδρας τους κρατά φυλακισμένους. Στα δέκα τετραγωνικά όπου ζουν η μητέρα του και ο Τζακ έχουν δημιουργήσει τον δικό τους κόσμο, έναν κόσμο που αποκαλούν Το Δωμάτιο. Οι δυο τους θα σκεφτούν ένα σχέδιο για να ξεγελάσουν τον άνδρα αυτόν και να ελευθερωθούν.

Βασισμένο στο μπεστ – σέλερ της Έμα Ντόναχιου (η ίδια έχει γράψει και το σενάριο της ταινίας), Το Δωμάτιο μιλά φυσικά για μια ιστορία εγκλεισμού. Ένας άνδρας έχει απαγάγει τη μητέρα του Τζακ όταν εκείνη ήταν νεαρή, την κρατά φυλακισμένη σε ένα δωμάτιο και την βιάζει, ενώ εκείνη γεννά και ένα παιδί.

Όλα αυτά που περιγράφω παραπάνω δεν είναι βέβαια πράγματα που βλέπουμε επί της οθόνης. Σε μία προσπάθεια που θυμίζει La Vita E Bella, η μητέρα προσπαθεί να κρατήσει τον Τζακ προστατευμένο από όλα αυτά. Είναι μέσα από τα δικά του μάτια που βλέπουμε το τι συμβαίνει στο Δωμάτιο και καθώς η μητέρα του τον προφυλάσσει, τα δικά του μάτια δεν είναι συχνά εκτεθειμένα στη βία και την αγριότητα που επιφέρει η κράτησή τους στο Δωμάτιο.

Ο Τζακ έχει μια διαφορετική αίσθηση του κόσμου και δυσκολεύεται να κατανοήσει ότι υπάρχει και κάτι πέρα από αυτά τα δέκα τετραγωνικά. Ο μόνος κόσμος που γνωρίζει είναι μέσω της τηλεόρασης, ένας κόσμος που θεωρεί ψεύτικος και δεν κατανοεί την έκτασή του.

Ο Τζέικομπ Τρέμπλεϊ που ερμηνεύει τον Τζακ είναι υπέροχος. Με τις συναισθηματικές εξάρσεις του, τους θυμούς του, τα ξεσπάσματα χαράς. Είναι μία απόλαυση να τον βλέπεις επί της οθόνης και παρ’ όλο που όλοι έχουν εκθειάσει -και δικαίως- την ερμηνεία της Μπρι Λάρσον, και ο Τρέμπλεϊ στέκεται δίπλα της σαν ισότιμος συμπρωταγωνιστής της, χαρίζοντας δυναμική στη σχέση μητέρας – παιδιού.

Το πρώτο κομμάτι της ταινίας, αυτό που εκτυλίσσεται μέσα στο δωμάτιο είναι γεμάτο δύναμη, ένταση και αγωνία. Το κλειστοφοβικό σκηνικό βοηθά τις ερμηνείες των δύο χαρακτήρων να λάμψουν.

Αυτό, όμως, είναι μόνο ένα μέρος της ταινίας. Ο Λένι Άμπραμσον (What Richard Did, Frank) βγαίνει και έξω από το Δωμάτιο και προσπαθεί να δείξει πώς είναι να προσπαθείς να ξεπεράσεις ένα τέτοιο ψυχολογικό τραύμα. Παρ’ όλο που υπάρχουν και πολύ καλές ερμηνείες και από τους ηθοποιούς που ερμηνεύουν όσους βρίσκονται εκτός δωματίου (όπως την Τζόαν Άλλεν που ερμηνεύει τη γιαγιά και είναι εξαιρετική και αυτή), η ταινία χάνει λίγη από τη δυναμική της, καθώς μετατρέπεται σε ένα μάλλον κλασικό ψυχολογικό δράμα.

Ωστόσο, εάν κάτι χειρίζεται με εξυπνάδα τόσο η Ντόναχιου όσο και ο Άμπραμσον, αυτό είναι το γεγονός ότι μένουν επικεντρωμένοι στο βασικό δίδυμο: τη μητέρα και -κυρίως- τον Τζακ. Στα χέρια ενός άλλου σκηνοθέτη μπορεί να βλέπαμε τις δραματικές εκκλήσεις συγγενών, μπορεί η κάμερα να «ξέφευγε» και στους άλλους χαρακτήρες της ταινίας. Εδώ υπάρχει μόνο η μητέρα και ο γιος.

Η Μπρι Λάρσον είναι πραγματικά υπέροχη, καλύπτοντας ερμηνευτικά τις διακυμάνσεις του χαρακτήρα της, τη δύναμη και την αδυναμία της. Εκτίμησα πραγματικά το γεγονός ότι η Μπρι Λάρσον δήλωσε ότι δεν μίλησε με γυναίκες που έχουν βιώσει τέτοιες καταστάσεις, καθώς θεώρησε ότι δεν είχε δικαίωμα να τις επιβάλει σε άλλη μία «δοκιμασία», μετά από όλα αυτά που πέρασαν. Εκτός από την προσέγγιση Ντι Κάπριο (τρώω ωμό κρέας και γενικά τραβάω τα πάνδεινα και λέω ότι τραβάω τα πάνδεινα), υπάρχει και αυτή η ήσυχη, χαμηλών τόνων προσέγγιση που μπορεί να δώσει εξίσου (ή και περισσότερο) δυνατές ερμηνείες.

Τελικά να τη δω;

Η ταινία της εβδομάδας για τους Cinepivates. Δεν σε ψυχοπλακώνει, αλλά διατηρεί το ενδιαφέρον σου, με δύο υπέροχες ερμηνείες και μία προσέγγιση γεμάτη ευαισθησία.

Fun Trivia: Το όνομα του χαρακτήρα της Μπρι Λάρσον είναι Τζόι. Είναι μία από τις τρεις ταινίες της χρονιάς που ο βασικός χαρακτήρας ονομάζεται Τζόι και η ταινία είναι υποψήφια για Όσκαρ. Οι άλλες δύο είναι το Joy (φυσικά) και τα Μυαλά που Κουβαλάς.