Maleficent

Η Αντζελίνα Τζολί ενσαρκώνει την αγαπημένη κακιά της μεγάλης οθόνης, τη μάγισσα Maleficent από το παραμύθι της Ωραίας Κοιμωμένης, δίνοντας ένα background story και μια εξήγηση στο γιατί η Maleficent έγινε αυτή που είναι.

Δύο βασίλεια, ένα ανθρώπινο και ένα γεμάτο θαυμαστά πλάσματα, ζουν χωρισμένα. Στο δεύτερο η νεράιδα Μαλέφισεντ μεγαλώνει γνωρίζοντας τον κόσμο. Όταν, όμως, έρθει αντιμέτωπη με την προδοσία θα αλλάξει και θα ταχθεί στην εκδίκηση.

Δεν ανακαλύπτεις την πυρηνική φυσική. Αλλά -τουλάχιστον- περνάς δύο ευχάριστες ώρες. Ο σκηνοθέτης Ρόμπερτ Στρόμπεργκ, υπεύθυνος για την κατασκευή των κόσμων στον Οζ, Μέγας και Παντοδύναμος και στην Αλίκη του Τιμ Μπάρτον, παίρνει εδώ λευκή κάρτα για να φτιάξει έναν κόσμο, όπως τον έχει φανταστεί. Και παρά τις αδυναμίες της ταινίας καταφέρνει να σε βάλει πραγματικά σε αυτόν τον θαυμαστό κόσμο, τον γεμάτο παράξενα πλάσματα, ορισμένες φορές βγαλμένα από τα δυτικά παραμύθια και ορισμένες θυμίζοντας ασιατικούς θρύλους (όπως ο υπέροχος ιπτάμενος δράκος χωρίς φτερά).

Η Αντζελίνα Τζολί είναι ιδανική στον ρόλο της και απολαυστικότατη ως κακιά. Το πρόβλημα είναι ότι θα θέλαμε να τη δούμε κακιά για λίγο περισσότερο, ήταν τόσο καλή που δεν χορταίνεις να την παρακολουθείς. Η ιστορία της δεν πείθει και πολύ, αλλά η ταινία έχει την τύχη να διαθέτει καλούς ηθοποιούς (από την Ιμέλντα Στάουντον στον Σαμ Ρίλεϊ και στην πολλή καλή στον ρόλο της Ελ Φάνινγκ), ενώ διαθέτει και μια τρυφερή στιγμή με την κόρη της Τζολί, Βίβιεν Τζολί-Πιτ, που φαίνεται να μη δίνει σημασία στο τι συμβαίνει και θέλει απλά τη μαμά της να την πάρει αγκαλιά.

Ακολουθώντας την παράδοση των «girl power movies», κάτι που είδαμε και στο φετινό Frozen, το Maleficent έχει το μήνυμα και τη χάρη, αλλά δεν διαθέτει το απαιτούμενο βάθος. Δεν φτάνει ποτέ το ύψος ταινιών όπως του Μιγιαζάκι για παράδειγμα, αλλά είναι αρκετά καλύτερο από τον Οζ που παρά τη λάμψη του σε άφηνε με μία μάλλον πικρή γεύση στο στόμα.

Εγώ, προσωπικά θα έπαιρνα τα ανίψια μου και θα πήγαινα στο σινεμά για να ταξιδέψουμε στον κόσμο που έπλασε με μεράκι ο Στρόμπεργκ. Γιατί, ναι, η ταινία είναι παιδική, αλλά οι εικόνες είναι εντυπωσιακές και απευθύνονται σε παιδιά κάθε ηλικίας.

Ειδική αναφορά πρέπει να γίνει στους ανθρώπους που ανέλαβαν την προώθηση της ταινίας. Παρά το απίστευτο υλικό που είχαν για να δουλέψουν, κράτησαν τις αφίσες και το τρέιλερ απλά, δίνοντας μικρά ψήγματα αυτού που θα βλέπαμε στην οθόνη και ανοίγοντας την όρεξη του θεατή, χωρίς να τον φορτώνουν με πληροφορίες που δεν χρειάζεται. Μπράβο τους. Και φυσικά όποιος σκέφτηκε να προτείνει στη Λάνα Ντελ Ρέι να ερμηνεύσει το Once Upon A Dream είναι απλά ιδιοφυΐα.

Τελικά να τη δω;

Αν έχετε μικρά παιδιά (άνω των έξι ετών πάντως) αξίζει να τα πάρετε και να πάτε σινεμά. Υπάρχουν στιγμές που οπτικά, το Maleficent είναι τόσο πλούσιο που θα σας κάνει να αισθανθείτε σαν να γυρίζετε τις σελίδες ενός παραμυθιού. Διαθέτει όλη την καλόκαρδη διάθεση και την αφέλεια μιας ιστορίας χωρίς ιδιαίτερο βάθος. Αλλά για δύο ώρες θα σας μεταφέρει σε ένα σύμπαν θαυμαστό.