Mandela: Long Walk to Freedom
Είναι πιο δύσκολο να μιλήσεις για έναν άγιο, παρά για έναν διάβολο. Η σημασία του Μαντέλα είναι τόσο μεγάλη που έχει καταστεί πλέον σύμβολο και σίγουρα οι συντελεστές της ταινίας δυσκολεύονται να βρουν τα εσωτερικά διλήμματα εκείνα που θα έκαναν την ταινία ενδιαφέρουσα.
Ξεκινώντας από τα νεανικά χρόνια του Μαντέλα, η ταινία καλύπτει όλο το διάστημα μέχρι και την ανάληψη της προεδρίας της Νοτίου Αφρικής. Οι αγώνες με το ANC, η φυλακή, ο χωρισμός με τη Γουίνι, η μάχη των Αφρικανών της Νοτίου Αφρικής να απαλλαγούν από το τελευταίο ρατσιστικό καθεστώς του πλανήτη, όλα αυτά είναι πράγματα που αναφέρονται. Δυστυχώς πολύ βιαστικά και πολύ αποσπασματικά, τόσο που σαν θεατής πρέπει να συμπληρώσεις τα κενά με αυτά που ξέρεις από τα βιβλία της ιστορίας.
Σίγουρα το γεγονός ότι η ταινία έχει κλειστεί στα στενά όρια του συμβόλου Μαντέλα είναι ένα θέμα. Το δεύτερο θέμα είναι ότι καλύπτοντας μία τόσο μεγάλη περίοδο, δεν προλαβαίνει να σκιαγραφήσει ένα σωστό πορτρέτο του Μαντέλα. Υπό αυτή την έννοια ταινίες που επικεντρώνονται σε μικρότερο διάστημα (όπως η Βασίλισσα για παράδειγμα), έχουν τη δυνατότητα να ρίξουν το βάρος τους στο πρόσωπο στο οποίο αναφέρονται.
Εδώ και το πρόσωπο και τα γεγονότα έχουν σημασία, αλλά τίποτα από τα δύο δεν προλαβαίνει να «χωνέψει» ο θεατής, όπως αυτά περνάνε από την οθόνη εν ριπή οφθαλμού.
Εάν υπάρχει ένα μεγάλο ατού στην ταινία -ή καλύτερα δύο-, αυτά ακούνε στα ονόματα Ίντρις Έλμπα και Ναόμι Χάρις. Οι δύο ηθοποιοί ερμηνεύουν τους ρόλους τους με πάθος -αν και από κάποια στιγμή και μετά δυστυχώς κρυμμένοι κάτω από τόνους μακιγιάζ-, ερμηνεύοντας τους ρόλους του Νέλσον και της Γουίνι Μαντέλα με συνέπεια, δείχνοντας πώς δύο άνθρωποι αλλάζουν μέσα στα χρόνια και αυτά που τους ένωναν μπορούν να γίνουν αυτά που τους χωρίζουν.
Τελικά να τη δω;
Καλύτερα στο DVD, μόνο για τις ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών και για να μάθετε λίγα περισσότερα πράγματα για τη σπουδαία αυτή προσωπικότητα.
