Μητριαρχία

Στη Μητριαρχία παρακολουθούμε 60 γυναίκες που η κοινωνία τους έχει φερθεί άδικα και σκληρά οι οποίες κάνουν κατάληψη σε ένα οίκημα σχηματίζοντας ένα σύγχρονο κοινόβιο. Μέσα από την κουβέντα αποκαλύπτουν πτυχές από τις κλειδωμένες ιστορίες τους, τις πληγές που κουβαλούν, την ανδροκρατούμενη κοινωνία που τις οργίζει, τον θεσμό της οικογένειας που τις έχει απογοητεύσει, τη θέση της γυναίκας που τις έχει υποβαθμίσει. Παίρνουν δύναμη η μια από την άλλη και μετασχηματίζονται σε μια ενωμένη γροθιά.

Η νέα ταινία του Νίκου Κορνήλιου (11 Συναντήσεις με τον Πατέρα μου), η έβδομη μεγάλου μήκους ταινία του, διακατέχεται για άλλη μια φορά από ειλικρίνεια. Με αργούς, σχεδόν ρεαλιστικούς ρυθμούς, επιχειρεί ένα βαθύ, πολυεθνικό, ποικιλόμορφο case study, μια ομαδική ψυχοθεραπευτική αλληλεπίδραση, έναν ανοιχτό διάλογο. Φεμινιστικό και μονόπλευρο ίσως σε σημεία, – οι ηρωίδες του δεν αποφεύγουν γενικεύσεις και αφορισμούς, αδικώντας ίσως τους σύγχρονους άνδρες. Προκαταλήψεις και παλαιές κοινωνικές αντιλήψεις αλλάζουν πιο ριζικά με παιδεία και όχι με ακραία μέτρα. Δημιουργεί όμως παράλληλα μια δική του δυναμική, αποκτά ένα μυστικισμό. Ώρες και στιγμές με τις γυναίκες συσπυρωμένες γύρω από το μακρόστενο τραπέζι θυμίζει έναν ιδιόμορφο μυστικό δείπνο, μια ιεροτελεστία. Αντίστοιχα σε άλλα σημεία παρομοιάζει συνεντεύξεις ή θεατρικούς μονολόγους. Η μουσική του φτιάχνεται κυρίως από τις ίδιες τις πρωταγωνίστριες, ενώ ακούγεται και το καταπληκτικό Plain Gold Ring της Νίνα Σιμόνε (ο «παππούς» του When the Music’s Over των Doors).

Έχει ενδιαφέρον το μείγμα πραγματικών ηθοποιών και μη, στην τελική συνοχή του project, που δημιουργεί το δημιουργικό μπλέξιμο μυθοπλασίας με αληθινές ιστορίες. Είναι ένας μικρός άθλος από τον σκηνοθέτη, που ξέρει να δημιουργεί ατμόσφαιρα, να βγάζει συγκινησιακά ή επαναστατικά συναισθήματα μπροστά στο φακό του, ενώ παράλληλα καλύπτει ολοκληρωμένα τη θεματολογία του και κρατά τις ισορροπίες, εκτός ίσως της μακρά συνολική διάρκεια. Έχει ξεχωριστή δύναμη ότι δεν είναι μια ταινία για τις γυναίκες φτιαγμένη από ορκισμένες φεμινίστριες, αλλά μια ταινία φτιαγμένη από κοινού από άντρες και γυναίκες, δίνοντας το μήνυμα της αλλαγής που πρέπει να γίνει από κοινού συνείδηση σε άντρες και γυναίκες για έναν καλύτερο κόσμο.

Το καλό με τις ταινίες μυθοπλασίας είναι ότι έχουν περισσότερα αφηγηματικά εργαλεία στη διάθεση τους από τα ντοκιμαντέρ. Αυτό η ταινία δεν το εκμεταλλεύεται αρκετά, αφήνοντας αχαλίνωτο το χρόνο της, κάνοντας το τελικό αποτέλεσμα τεράστιο σε διάρκεια, που σε σημεία δεν αποφεύγει ίσως να κουράσει. Στο δεύτερο τμήμα οι υπερβολικές συνεχόμενες αφηγήσεις, τα μουσικά διαλείμματα και κάποιες απαγγελίες  ίσως δεν χρειάζονταν. Παράλληλα ξεχωρίζουν πιο έντονα οι ηθοποιοί από τις υπόλοιπες γυναίκες, άλλοτε θετικά, άλλοτε αρνητικά. Οι 7 αφηγηματικές μέρες θα μπορούσαν να είναι επτά ξεχωριστά επεισόδια, όμως τότε το σύνολο θα έχανε την ενότητα του.

Συνδυασμένο έξυπνα με την ημέρα της γυναίκας είχε την ωραία ιδέα της ανοιχτής συζήτησης την Κυριακή 8 Μαρτίου στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος, με θέμα «Γυναίκες και Εξουσία», με ενδιαφέρουσες ομιλίες.
(>> Διαβάστε περισσότερα)
Η Μητριαρχία δημιουργεί μέσα από τις 60 γυναίκες το δικό της μανιφέστο που ενδείκνυται για σκέψη και συζήτηση.