Όχθες

Ο Γιάννης είναι φαντάρος στον Έβρο. Η ομάδα του είναι επιφορτισμένη με το να καθαρίζει από τις νάρκες ένα ναρκοπέδιο που βρίσκεται δίπλα στις όχθες του ποταμού. Τα βράδια, η Χρύσα περνάει κρυφά μετανάστες στην απέναντι όχθη, την Ελλάδα και την Ευρώπη. Θα γνωριστούν και θα θελήσουν μία διαφορετική ζωή.

Το πρόβλημα με τη νέα ταινία του Πάνου Καρκανεβάτου είναι ότι μοιάζει… παλιά. Η αισθητική της, η ιστορίας της, ο τρόπος προσέγγισης των χαρακτήρων της φέρνει στο μυαλό κάτι από ελληνικό σινεμά περασμένων χρόνων.

Αυτό δεν θα ήταν κακό από μόνο του εάν η ταινία είχε να επιδείξει ένα στιβαρό σενάριο. Δυστυχώς, αν και διαθέτει λυρική ματιά, ένα όμορφο ταξιδιάρικο βλέμμα, δεν συνοδεύεται και από αφηγηματική δύναμη.

Οι δράσεις των χαρακτήρων μοιάζουν σχεδόν παράταιρες, αποκομμένες από κάθε ιστορία και όταν εξηγούνται, δεν πείθουν ιδιαίτερα.
Γιατί ο Γιάννης επιμένει τόσο στα αισθήματά του για τη Χρύσα; Τι είναι εκείνο που αυτή του προσφέρει και που αυτός δεν έχει βρει μόνος του;  Γιατί αυτή η μεταφυσική σχέση με τον θάνατο;

Δεν βοηθούν και οι ερμηνείες. Ο τρόπος που ο Ανδρέας Κωνσταντίνου και η Έλενα Μαυρίδου προσεγγίζουν τους ρόλους τους μοιάζει τουλάχιστον αμήχανος, σαν να μην πιστεύουν ακριβώς τα όσα λένε (ο διάλογος είναι ένα από τα προβλήματα της ταινίας). Ο πρώτος φαίνεται αλαφροΐσκιοτος -αν και δεν καταλαβαίνεις ποτέ γιατί ακριβώς-, ενώ η δεύτερη προσπαθεί να προσεγγίσει πιο ρεαλιστικά τον ρόλο της.

Οι επιλογές των χώρων είναι πολύ όμορφες: τα λουτρά, το ποτάμι, οι καντίνες της επαρχιακής οδού… Ο Πάνος Καρκανεβάτος επιλέγει όμορφα στατικά πλάνα, δίνοντας χρόνο στους χαρακτήρες του να κινηθούν μέσα σε αυτά. Όμορφα σκηνοθετημένη και η στιγμή της ερωτικής προσέγγισης των δύο χαρακτήρων –όπως σε πολλές ελληνικές ταινίες, έχουμε παράδοση σε αυτό- αν και δεν θα έλεγες ότι οι δύο νεαροί ήρωες έχουν ιδιαίτερη χημεία μεταξύ τους.

Ο Καρκανεβάτος καταφέρνει να δημιουργήσει αγωνία στις σκηνές με τις νάρκες, δίνοντας σημασία στην ανθρώπινη ζωή, παρατηρώντας τους χαρακτήρες στην ώρα του φόβου τους και της απελπισίας τους.

Τελικά να τη δω;

Αξιοπρεπής προσπάθεια με σεναριακές αδυναμίες, αλλά όμορφα ακίνητα πλάνα. Έχει μία αισθητική περασμένων εποχών.