Με Χωρίς Γυναίκες

Ο «Κουστώ» (Θοδωρής Αθερίδης) είναι ένας άντρας στα 40 που έχει πληγεί από την οικονομική κρίση. Έκλεισε το εργοστάσιό του και χώρισε από μια σχέση που είχε φθαρεί. Βρίσκει παρηγοριά στο σπίτι του παλιού του συμμαθητή και κολλητού του, Ρίκο (Δημήτρης Ήμελλος). Ο Ρίκος, όμως, σε αντίθεση με τον Κουστώ, είναι παντρεμένος με παιδιά και επιτυχημένος επαγγελματίας.  Ένας χαρακτήρας που παρ’ όλο την οικογένειά του, δεν αφήνει θηλυκιά ύπαρξη σε ησυχία, επιπλέον όμως είναι και ένας πολύ καλός φίλος. Αναζητώντας μια διέξοδο από την κατάσταση που ζει ο Κουστώ αποφασίζουν με τον Ρίκο να ταξιδέψουν μ ’ένα τροχόσπιτο στην Πελοπόννησο με στόχο να βρουν την ωραία του σχολείου (και παλιό απωθημένο του Κουστώ) , για την οποία έχουν μάθει ότι έχει γίνει καλόγρια.

Και κάπως έτσι θα ξεκινήσει ένα road movie σκηνοθετημένο από τον Βαγγέλη Σεϊτανίδη (Αιώνιος Φοιτητής, Το Έτερον Ήμισυ). Το «Με Χωρίς Γυναίκες» είναι μια ταινία χωρίς γυναικείους πρωταγωνιστικούς ρόλους αλλά με πολλές γυναικείες φιγούρες να περιτριγυρίζουν τους κεντρικούς χαρακτήρες. Το θέμα της ταινίας επικεντρώνεται κυρίως στην σχέση μεταξύ των δύο φίλων και στις περιπέτειες που αυτοί θα ζήσουν σ ‘ένα Σαββατοκύριακο. Τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσουν προκύπτουν κυρίως λόγω της διαφορετικότητας των δύο χαρακτήρων. Ο ένας μελαγχολικός, απογοητευμένος και μοναχικός, ο άλλος γεμάτος ζωντάνια, τσαχπινιά και ερωτική διάθεση. Πάντα βρίσκω ένα ενδιαφέρον σε τέτοιου τύπου ταινίες, καθώς έχουν πολλές και διαφορετικές ιστορίες ενσωματωμένες σε μία. Ερωτικές περιπέτειες, οικογενειακές σχέσεις και σχολιασμός σε κοινωνικά και θρησκευτικά θέματα (όπως οι συνθήκες σ ’ένα μοναστήρι και η παιδεραστία), δεν λείπουν από την ταινία του Σεϊτανίδη.

Η παρέα των φίλων θα φτάσουν τελικά στην δική τους Ιθάκη, η οποία ίσως να μην είναι αυτή που περίμεναν να βρουν. Το αν θα κερδίσουν κάτι από την συνάντηση τους με την παλιά τους συμμαθήτρια (Σμαράγδα Καρύδη) δεν είναι τόσο σημαντικό, όσο ότι η φιλία τους αλλά και οι ίδιοι θα ωριμάσουν μέσα από αυτό το ταξίδι, το οποίο βέβαια έχει ίσως ένα πιο έντονα δραματικό φινάλε από ότι θα του άρμοζε. Μπορεί η ταινία κάπου να χάνεται για το που θέλει τελικά να καταλήξει, αλλά οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών σώζουν σ’ ένα βαθμό την κατάσταση, ο απολαυστικός (και ίσως εκνευριστικός για κάποιους!) χαρακτήρας του Ήμελλου όσο και ο καταθλιπτικός και παγιδευμένος στις σκέψεις του χαρακτήρας του Αθερίδη κερδίζουν την προσοχή μας.