Minions

Θυμόσαστε εκείνα τα μικρά, χαριτωμένα, κίτρινα πλασματάκια που πλαισίωναν τον Απαισιότατο Γκρού; Καιρός να γνωρίσετε την ιστορία τους μέσα από την ολοδικιά τους ταινία, το Minions.
Ακόμα και το Εγώ, ο Απαισιότατος να μην έχεις δει σίγουρα γνωρίζεις αυτές τις κίτρινες φιγούρες καθώς κατακλύζουν πλέον τα πάντα, από τα social media μέχρι και αντικείμενα καθημερινής χρήσης – ομολογώ ότι έχω μπρελόκ minions! Από τους τίτλους έναρξης της ταινίας, καταλαβαίνουμε ότι έχει πάρει «σοβαρά» την υπόθεση αποσαφήνισης της κιτρινωπής ύπαρξης, καθώς παρακολουθούμε τα βήματα της εξελικτικής πορείας από το πρώτο κίτρινο κύτταρο μέχρι την έξοδο τους από την θάλασσα. Και καθώς πρόκειται για άφθαρτες μορφές ζωής τα minions θα περιηγηθούν στην ιστορία με μόνο ένα σκοπό: να βρουν τον απαισιότερο κακό να υπηρετήσουν! Αποστολή που τελικά δεν είναι και τόσο εύκολη, καθώς με τις άκακες γκάφες τους καταφέρνουν να εξολοθρεύσουν το ένα αφεντικό μετά το άλλο (τον τυρανόσαυρο Ρεξ, τον πρωτόγονο άνθρωπο, τον δράκουλα, τον Ναπολέοντα κοκ).

Και καθώς περιφέρονται από την Αίγυπτο στους παγετώνες, έχοντας γίνει μάρτυρες πολλών ιστορικών γεγονότων, καταφέρνουν να φτάσουν και στην δεκαετία του ’60 στο Λονδίνο και να γνωρίσουν την σατανική Σκάρλετ, που μόνο στόχο έχει να κλέψει το στέμμα της βασίλισσας Ελισάβετ. Την αποστολή για την κλοπή την αναλαμβάνουν ο Κέβιν, ο προστατευτικός μεγάλος αδερφός που βλέπει στο πρόσωπο της Σκάρλετ τον απαισιότατο που ψάχνουν να υπηρετήσουν, ο Στιούαρτ, που φλερτάρει με τους πυροσβεστικούς κώνους και ο γλυκούλης Μπομπ, που δεν αποχωρίζεται ποτέ το αρκουδάκι του.

Αυτό που με διασκεδάζει και ταυτόχρονα με εντυπωσιάζει είναι ότι μορφές βασισμένες καθαρά στον μιμητισμό και σε λεκτικές κραυγούλες, μπορούν να αποσπάσουν το γέλιο τόσο αυθόρμητα από τον θεατή και σε στιγμές να τον κάνουν να ταυτιστεί μαζί τους. Όταν, όμως, πρόκειται για μια ταινία μεγάλου μήκους τα πράγματα δυσκολεύουν και δυστυχώς το minions δεν καταφέρνει να μην πέσει στην παγίδα να ξεχειλώσει τους ήρωες του. Ίσως τελικά αυτοί οι ήρωες βασίζουν την επιτυχία τους στις μικρές δόσεις που μας τους χαρίζουν (Πιγκουίνοι στην Μαδαγασκάρη, Σκράτ στην Εποχή των Παγετώνων), και όταν καταλήγουν πρωταγωνιστές να κουράζουν σε σημεία και να μοιάζουν ανεπαρκείς. Η περιήγηση στην ιστορία δίνει πολλές αφορμές για ευφυή εκμετάλλευση καταστάσεων με σκοπό τον πολιτικό και κοινωνικό σχολασιασμό, που όμως δεν καταφέρνουν όλες να αξιοποιηθούν στο μέγιστο και να αποκτήσει η παράλληλη αφήγηση της ιστορίας δικό της χαρακτήρα στην ταινία – στις εξαίρεσεις ανήκει η σκηνή όπου τα minions προσπαθούν να βγούν απο τον υπόνομο και τους πατούν οι Beatles που διασχίζουν τον δρόμο για το γνωστό εξώφυλλο του Abbey Road.  Ξεκίνησα έχοντας υψηλές προσδοκίες για απόλαυση στα ύψη, που τελικά αυτές δεν εκπληρώθηκαν απόλυτα, αλλά ούτε απογοητεύτηκαν καθώς είναι πάντα τόσο χαριτωμένο να τα βλέπεις στην οθόνη, που ακόμα και αν δεν ξεκαρδίζεσαι είσαι μ’ ένα συνεχές χαμόγελο συμπάθειας για τα παθήματα των μικρούληδων. Ίσως τα παιδιά να μην έχουν τόσες απαιτήσεις και να το ευχαριστηθούν περισσότερο.

Τελικά να το δω; Εννοείται! Ειδικά αν είσαι φαν… ακόμα και αν δεν είσαι μην γίνεσαι γκρινιάρης απόλαυσε το!

Fun Trivia: Ο σκηνοθέτης Πιέρ Κοφέν δανείζει την φωνή του σε όλα τα minions. Και κάθε φορά που θέλει να αρθρώσει μια minion- λέξη ανατρέχει στα ινδικά, κινέζικα, ισπανικά, ιταλικά, γιαπωνέζικα και ινδονησιακά και επιλέγει την λέξη εκείνη που ηχητικά ταιριάζει στην κάθε περίσταση.