Πρωινή Περίπολος
Από τους «Αγανακτισμένους» του Συντάγματος, στους «Αγανακτισμένους» της Πρωινής Περιπόλου η απόσταση δεν είναι μεγάλη. Νέοι άνθρωποι –μερικοί από αυτούς έχουν προλάβει και έχουν δει και δύο και τρεις φορές τις ταινίες του Νικολαΐδη- συρρέουν στην Ταινιοθήκη για να (ξανά)δουν. Όταν εκεί έξω «υπάρχει κάτι που δεν αντέξαμε» -όπως έγραφε πρόσφατα ο συνάδελφος Άκης Καπράνος-, τότε η τέχνη αποτελεί μόνο καταφύγιο. Και μέσο αντίδρασης.
Κορίτσια με all star και αέρινα μπλουζάκια, αγόρια με μαλλιά ράστα και τη λάμψη στο βλέμμα: το κοινό του Νίκου Νικολαΐδη ποθεί μια «επανάσταση». Στη ζωή τόσο, όσο και στην τέχνη. Γεμίζουν ασφυκτικά την αίθουσα. Κάθονται μέχρι και στα σκαλοπάτια, ένας-ένας, δυο-δυο. Θέλοντας να ξεφύγουν από την Πρωινή Περίπολο. Να τραβήξουν δυτικά και να φτάσουν εκεί που είναι πάντοτε η θάλασσα…
*
Κλείνεις τα μάτια. Όχι τελείως. Στο χέρι το όπλο, προέκταση του κορμιού σου. Είναι άγριες αυτές οι μέρες. Ένα τηλέφωνο χτυπάει στο πουθενά, μισό τσιγάρο στα χείλη. Ένα σινεμά, εικόνες από έναν άλλο κόσμο. Δεν τον θυμάσαι. Για σένα δεν υπάρχει πια Μάντερλεϊ και αν κάποτε υπήρξε, αυτό θα ήταν μια μορφή φαντασίωσης. Ούτε η θάλασσα υπάρχει. Η θάλασσα ήταν μόνο το τέχνασμα, η προσπάθεια για να ξεφύγεις. Γύρω σου εγκατάλειψη, απελπισία, θάνατος. Έχουν ποτίσει τα ρούχα σου θάνατο και αυτό το χάπι που κουβαλάς, τι νομίζεις ότι μπορεί να σου κάνει; Τίποτα, όχι όσο το μικρό λευκό τζιπ του θανάτου παρακολουθεί τις κινήσεις σου. Το Μάντερλεϊ; Το Μάντερλεϊ είναι γεμάτο πληγές και θάνατο και στρατιώτες με μάσκες στο πρόσωπο. Το Μάντερλεϊ είναι δηλητηριασμένο και η θάλασσα φαντάζει απόψε πολύ μακριά…
Τάιλερ Ντέρντεν
