Βραδιές με αντικουνουπικό και Χάμφρεϊ Μπόγκαρντ

Δεν υπάρχει άλλη εποχή σαν την τωρινή. Είναι λίγο πριν πιάσει η αποπνικτική ζέστη, πριν ο ιδρώτας –κολλώδης, ενοχλητικός, υπέροχος- αρχίσει να κυλάει στην πλάτη και στο στήθος, πριν τα κουνούπια αποφασίσουν να γευματίσουν με τη σάρκα σου.

Είναι η εποχή του γλυκού καλοκαιριού, εκείνη που τσουγκρίζεις τα ποτήρια και εύχεσαι «καλές διακοπές» και «καλό καλοκαίρι» με μια τέτοια ελπίδα και μια τέτοια προσμονή, λες και δεν έχεις ξανανιώσει ποτέ τέτοιες.

Είναι η εποχή του παγωτού και των πρώτων μπάνιων στη θάλασσα, η εποχή που μπορείς να κάθεσαι σε μια ταράτσα απολαμβάνοντας το ποτό σου, ή απλά τη θέα. Γιατί όπως τραγουδούσε κάποτε και ο Κώστας Λειβαδάς, κάθε μπαλκόνι έχει κι άλλη.

Είναι η εποχή του θερινού σινεμά. Σουβλάκι στο χέρι ή τυρόπιτα, να στάζει νερό η κόκα κόλα, να το αφήνεις να πέφτει στα πόδια σου, να ξύνεις με το χέρι τις πληγές από τα τσιμπήματα των εντόμων, να σε εκνευρίζει η φασαρία των διπλανών, να κάνεις χάζι τους γείτονες που έχουν βγει από τα μπαλκόνια για να «κλέψουν» λίγη κινηματογραφική μαγεία. Να βαριέσαι την ταινία και να χαζεύεις το φεγγάρι και όταν το βαρεθείς και αυτό να μυρίζεις το νυχτολούλουδο, ή να χαζεύεις τη μπλούζα σου, το αγόρι ή το κορίτσι δίπλα σου (εραστές, φίλοι, δικοί). Πάντως οικείοι.

Να πηγαίνεις στο Σινέ Παρί, όχι απαραίτητα για να δεις ταινία, αλλά περισσότερο για να δεις Ακρόπολη. Να χώνεσαι στο Θησείο γιατί μετά από βόλτα στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου «δε θα ’ταν ωραία να δούμε και κάτι κλασικό;». Να ψάχνεις με αγωνία το πρόγραμμα, να δεις αν παίζεται η ταινία που δεν πρόλαβες να δεις το χειμώνα, τρέχοντας από τη δουλειά στο σπίτι -τόσα λεπτά και χρόνια χαμένα σε αυτή τη γαμημένη κίνηση-, σε υποχρεώσεις. Να απολαμβάνεις μόνος σου μια γρανίτα και να κάθεσαι σε αυτά τα κιτς καθίσματα με τις πλαστικές λουρίδες –σαν του ζαχαροπλαστείου που σε πήγαινε μικρό η μάνα σου- που μόνο σε θερινά σινεμά τα ανέχεσαι, γιατί μόνο σε θερινά σινεμά τα αγαπάς.

Και κοιτάς το φεγγάρι και τον αγαπημένο σου σταρ και νιώθεις μια ασφάλεια. Γιατί όσο υπάρχει το θερινό κι ένας φίλος να παίρνεις μαζί σου, όλα είναι μια χαρά. Όσο υπάρχει ένα μπουκάλι μπύρα και η κλισέ φράση για «γιασεμί κι αγιόκλιμα» που συνοδεύει κάθε θερινό. Όσο υπάρχει αυτή η ίδια η εικόνα του θερινού, βγαλμένη λες από μια άλλη εποχή της Αθήνας, ριγμένη πάνω στη σύγχρονη πραγματικότητα -σαν ξεκούραστο κλείσιμο των ματιών μια παραφορτωμένη ημέρα-, τότε είσαι ζωντανός και μπορείς να αναπνέεις. Εικόνες και τον κόσμο ολόκληρο.

Και έτσι κάπως κουβαλάς τα βήματα σου προς την Ταινιοθήκη, προς το σινεμά Λαΐς. Παίζει Καζαμπλάνκα απόψε. Θέλεις να πάμε;

Τάιλερ ΝτέρντενPS. Η φωτό δική μας 😉