Narcos: Ο Πάμπλο Εσκομπάρ «ζωντάνεψε» στο Netflix
Θυμίζοντας αρκετά το Carlos, τη μίνι σειρά του 2010, το Narcos η σειρά του Netflix που κυκλοφόρησε στα τέλη Αυγούστου, διαθέτει ό,τι θα έπρεπε να διαθέτει μία καλή σειρά για έναν βαρόνο των ναρκωτικών: Καλές ερμηνείες, νευρική σκηνοθεσία, συναρπαστική υπόθεση.
Το Narcos είναι η ιστορία του Πάμπλο Εσκομπάρ από τη δημιουργία της narco αυτοκρατορίας του, μέχρι το αιματηρό τέλος του. Η σειρά μάς προειδοποιεί ότι κάποια ονόματα χαρακτήρων και κάποια περιστατικά έχουν αλλάξει, έτσι για να μην προσβληθούν και αυτοί που ζουν ακόμη.
Μπορεί στην πραγματικότητα να μην δείχνει κάτι διαφορετικό από αυτό που δείχνει κάθε βιογραφία που ασχολείται με έναν εγκληματία bigger than life, αλλά αυτό που κάνει το κάνει καλά. Και ομολογώ ότι την πρώτη σεζόν την είδα μέσα σε ελάχιστες ημέρες –σχεδόν μονοκοπανιά.
Φυσικά υπάρχει ο αμερικανός πράκτορας που νομίζει ότι θα σώσει την Κολόμβια από τη μοίρα της, αλλά εάν κοιτάξεις προσεκτικά, ο ίδιος και ο ρόλος των ΗΠΑ αμφισβητούνται έντονα. Πέρα από τα ψήγματα παράνοιας που μοιάζει να επιδεικνύει, οι πολιτικοί της Κολομβίας επαναλαμβάνουν συχνά-πυκνά στις ΗΠΑ να κοιτάνε τη δουλειά τους και να μην μπλέκονται στα πόδια τους. Και η σειρά δεν διστάζει να στοχεύσει και στην πολιτική του Ρίγκαν: όσο τα πράγματα αφορούν τους εμπόρους ναρκωτικών δεν πειράζει. Όταν φτάνουμε στους κομμουνιστές, όλα αλλάζουν.
Το μεγάλο προσόν της σειράς είναι ο βραζιλιάνος Βάγκνερ Μούρα, ο οποίος είναι εξαιρετικός στον ρόλο του Εσκομπάρ. Καταφέρνει να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το χάρισμα του Εσκομπάρ, αλλά και την παράνοια του, την ικανότητά του να ηγείται και τις φοβίες του.
Στον αντίποδα, ο Μπόιντ Χόλμπρουκ που ερμηνεύει τον πράκτορα Μέρφι είναι μάλλον αδιάφορος και το voice-over του μάλλον η χειρότερη επιλογή που είχε να κάνει η σειρά (υπεύθυνοι για την οποία είναι οι Κρις Μπρανκάτο, Κάρλο Μπερνάρντ, Νταγκ Μίρο). Αντιθέτως, ο Πέντρο Πασκάλ (ναι του Game of Thrones) είναι πολύ καλός, χτίζοντας έναν χαρακτήρα ανθρώπινο και ρεαλιστικό.
Η ένσταση μου είναι το ότι η σειρά αποφασίζει να συνεχιστεί και σε δεύτερη σεζόν. Το φορμάτ δεν στηρίζει μία δεύτερη σεζόν, ακόμα και για τη μυθιστορηματική ζωή του Εσκομπάρ. Το αποτέλεσμα είναι κάποια επεισόδια να κινούνται στο όριο του βαρετού, ενώ θα μπορούσε να έχει φτιαχτεί ένας πολύ πιο σφιχτός πρώτος –και μοναδικός- κύκλος.
