Κινηματογραφικός Απολογισμός 2013: Οι επιλογές του Nemo

Top 5

1. The Great Beauty (La Grande Belezza): Ένας συγγραφέας όπου δεν έχει πια έμπνευση να γράψει. Ένας άντρας όπου γεύτηκε την ερωτική απογοήτευση νωρίς και αυτό τον στοίχειωσε. Ένας άνθρωπος που διασκεδάζει κάθε βράδυ μέχρι το πρωί, γιατί αυτό τον ευχαριστεί, γιατί αυτό τον κάνει να ξεχνάει. Μια ταινία που σχολιάζει με καυστικό και προκλητικό τρόπο την εμμονή με την τέχνη, την θρησκεία, τις κοινωνικές σχέσεις.

2. Only God forgives: Πόσο βίαια και ταυτόχρονα άρτια εικαστικά μπορεί να γίνει μια ταινία; Αμαρτίες και λάθη μιας οικογένειας δεν θα μείνουν ατιμώρητα, θα τους κυνηγήσουν και θα τους βάλουν σ’ ένα γαϊτανάκι εκδίκησης όπου το αίμα και ο θάνατος δεν θα έχει κανένα κριτήριο, κανένα δισταγμό. Όλοι θα παίξουν στο παιχνίδι του αιματοκυλίσματος.

3. La vie d’Adèle: Ένας παθιασμένος νεανικός έρωτας, από το λίγο πριν μέχρι το λίγο μετά (το τέλος του). Καθημερινές στιγμές της Αντέλ: τρώει, ερωτεύεται, περπατάει, κάνει σεξ, εργάζεται, διασκεδάζει, κοιμάται, χωρίζει, κλαίει. Όλα αυτά συνθέτουν ένα αριστούργημα, γιατί την απλότητα της ζωής μας κάποιοι έχουν την ικανότητα να την μετατρέπουν σε τέχνη.

4. Gravity: Κάπου εκεί στο σύμπαν λόγω μιας τεχνικής βλάβης δύο αστροναύτες παγιδεύονται στην απεραντοσύνη του. Που να ζητήσεις βοήθεια και σε τι να ελπίζεις ότι θα συμβεί και θα σωθείς; Το 3D του Gravity σε αφήνει με μια αίσθηση αιώρησης και με μια συνεχή ανακούφιση ότι τουλάχιστον εσύ, μπορεί να έχεις ένα σωρό προβλήματα, αλλά τουλάχιστον δεν σου τελειώνει το οξυγόνο.

5. Django Unchained: Φέτος ήταν η χρονιά των ταινιών που έχουν να κάνουν με την δουλεία και τα δικαιώματα των ανθρώπων σε διάφορα χρονικά σημεία της ιστορίας και θεωρώ υποχρέωση μου να βάλω μια απ’ όλες στην τελική πεντάδα! Διαλέγω τον Django καθώς ήταν η πιο διασκεδαστική και Ταραντικά σκηνοθετημένη. (Και επειδή το 2013 θα φύγει χωρίς να έχω δει ακόμα το 12 Years a Slave, και τα εξαίσια ερμηνευτικά The Butler και Lincoln είχαν αυτή την οικεία οσκαρική χροιά που θέλω επίτηδες να αγνοήσω!)

Κινούμενα σχέδια της χρονιάς:

Despicable Me 2: Καθ’ όλη την διάρκεια της ταινίας χαμογελούσα. Δεν υπάρχει πιο απολαυστικό για μένα από τα Minions. Αρκεί να υπάρχουν στην οθόνη και απλά να κινούνται! Η υπόθεση της ταινίας; Γίνονται διάφορα, το σημαντικό όμως είναι ένα: Banana!

Αξίζει τον χρόνο μας:

Searching for Sugar Μan: Όταν από μια ταινία μαθαίνω μια ιστορία που είχα υποχρέωση να ξέρω σαν λάτρης της μουσικής, νιώθω μεγάλη ντροπή. Ένα ντοκιμαντέρ για την ιστορία του Rodriguez, ενός ανθρώπου, του οποίου τα όνειρα πραγματοποιηθήκαν σ’ ένα παράλληλο σύμπαν, ενώ εκείνος ζούσε σε άγνοια. Μια αληθινή ιστορία για μια διαφορετική εκδοχή αυτού που λέμε «ζωή σαν παραμύθι».

Για κανέναν λόγο:

The Lone Ranger: Το ότι υπάρχει αυτό το έργο δεν μπορεί να είναι αλήθεια. Για λίγο παραπάνω από 2 ώρες, έβλεπα κάτι επιεικώς μονότονο και χωρίς κανένα νόημα. Θυμάμαι όμως τον εαυτό μου να κανονίζει να πάει να δει την καινούργια ταινία του Johnny Deep. Δεν μπορεί κάπου στο ενδιάμεσο θα κοιμήθηκα και είδα έναν πολύ κακό εφιάλτη!

«Guilty Pleasures» της χρονιάς:

1. Fast n Furious 6: Από την πρώτη στιγμή λάτρεψα τα Fast n Furious και συνεχίζω να ανυπομονώ να δω την κάθε συνέχεια τους. Την επόμενη φορά όμως με μια θλίψη για τον χαμό του Paul Walker.

2. Pacific Rim: Το cast του Sons of Anarchy μάχεται μέσω γιγαντιαίων ρομπότ με πλάσματα μιας άλλης διάστασης που εμφανίζονται από τον ωκεανό. Πώς να αντισταθείς;

3. World War Z: Γι’ αυτό δεν θα απολογηθώ! Απ’ τους αγαπημένους μου ηθοποιούς ο Brad, από τις αγαπημένες μου σειρές το Walking Dead. Τι καλύτερο από τον, κάποιας μορφής, κινηματογραφικό «συνδυασμό» τους!

Ρόλος που μίσησα: Η Barbara (Scarlett Johansson) στο Don Jon. Και όμως υπάρχουν τέτοιες γυναίκες και βρίσκονται παντού γύρω μας. Πανέμορφα πλάσματα όπου έχουν ένα και μόνο στόχο: να παντρευτούν τον τέλειο άντρα και να δημιουργήσουν μια ζηλευτή οικογένεια. Τι; Ευτυχώς που δεν είσαι ο τέλειος άντρας;; Μην ανησυχείς, θα σε κάνουν εκείνες να γίνεις!

Ρόλος που λάτρεψα: Μα φυσικά ο Great Gatsby (Leonardo Di Caprio). Σε αντίθεση με τον ρόλο της Scarlett, τέτοιοι άντρες σαν αυτόν που υποδύθηκε ο Leonardo και που είχε εμπνευστεί ο Fitzgerald, δεν υπάρχουν. Ένας άντρας που πράττει και φέρεται για χρόνια με την ελπίδα να συναντήσει την μόνη γυναίκα που έχει ερωτευθεί, ένας άντρας που είναι διατεθειμένος να φορτωθεί τα δικά της λάθη απλά και μόνο για να είναι εκείνη ευτυχισμένη; Μόνο στις ταινίες (και στα μυθιστορήματα, τα οποία εκείνες βασίζονται)!

Σκηνή που ξεχώρισα: Το ανήλικο κοριτσάκι στο Great Beauty εξοργισμένο (επειδή δεν την αφήνουν να παίξει με τους φίλους της) μουτζουρώνει με τις παλάμες της έναν γιγαντιαίων διαστάσεων καμβά. Την παρακολουθεί εκστασιασμένο ένα κοινό υψηλής κοινωνίας, που στα ματιά τους φαίνεται η αγωνία για το ποιος θα προλάβει να αποκτήσει αυτό το αριστούργημα.

Αφίσα που κοίταγα πάνω από ένα λεπτό: Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού

Λόγια που πρόσεξα: “Always see the best in people” The Great Gatsby

Soundtrack που άκουσα και μετά το τέλος της ταινίας: The Great Gatsby

Κάτι για τα «series» γεγονότα αυτής της χρονιάς:

Καλύτερη στιγμή: Το τέλος του Breaking Bad. Ο κύριος White ξεκίνησε στο πρώτο επεισόδιο της σειράς σαν ένας καθηγητής χημείας. Αντιμετώπισε προβλήματα υγείας και αναγκάστηκε να βρει λεφτά, πολλά λεφτά. Η σειρά μετά από 5 κύκλους τελειώνει και ο κύριος White είναι πλέον ο Heisenberg ένας ευφυέστατος έμπορος ναρκωτικών. To Breaking Bad από την πρώτη στιγμή μέχρι και το τέλος του, σεβάστηκε τον ήρωα που είχε δημιουργήσει. Μια σειρά όπου παρά την επιτυχία της δεν «τράβηξε από τα μαλλιά» τις season που έπρεπε να βγουν στον τηλεοπτικό αέρα. Τέλειωσε στο απόγειο της, εκεί ακριβώς όπου έπρεπε να ολοκληρωθεί το δράμα του ήρωα της, και με τον πιο δίκαιο τρόπο.

Χειρότερη στιγμή: Περίπου την ίδια εποχή (εκεί στο καλοκαίρι του 2013) τελείωσε και το Dexter. Μια σειρά όπου, αντίθετα, δεν σεβάστηκε καθόλου τον ήρωα της. Επί 8 χρόνια βλέπαμε φόνους, από έναν serial killer. Δικαιολογημένοι ή όχι, δεν έχει σημασία για μένα, ο Dexter ήταν ένας εγκληματίας ένας διαταραγμένος άνθρωπος όπου έβρισκε ευχαρίστηση και ικανοποίηση στον τεμαχισμό των ανθρώπινων σωμάτων και σαν τέτοιος έπρεπε να αντιμετωπιστεί στο τέλος της σειράς. Το Dexter κράτησε μια season παραπάνω απ’ ότι έπρεπε και οδήγησε σ’ ένα απογοητευτικό φινάλε όπου δεν ταίριαζε στην φιλοσοφία της σειράς, στην οποία με κάποιο τρόπο το έγκλημα δεν έμενε ποτέ ατιμώρητο.