Νυχτερινός Ανταποκριτής (Nightcrawler)
O κόσμος της νύχτας είναι πιο ωμός και σκληρός από αυτόν της ημέρας και συχνά τραβά στο αχνό νίον φως του αποβράσματα και χαμένα κορμιά που περιφέρονται άσκοπα και συχνά τα καταπίνει. Αυτός είναι ο κόσμος του Λου Μπλουμ, εκεί ανδρώνεται και του δίνεται η ευκαιρία να μεγαλουργήσει. Με ενστικτώδη ροπή προς τον κίνδυνο και βαθύ έρωτα για τη νύχτα, αποφασίζει να γίνει νυχτερινός ανταποκριτής αστυνομικού ρεπορτάζ, προσπαθώντας να αποτυπώσει στην κάμερα του όλο και πιο φρικιαστικές αποκλειστικές εικόνες. Χωρίς να έχει κάποια προσόντα πέραν της φυσικής έλξης που νιώθει και στο πείσμα του. Αδίστακτος όπως είναι σύντομα θα αφήσει το ρόλο του απλού παρατηρητή. Ένας σκοτεινός «σκηνοθέτης» γεννιέται και η νύχτα του ανήκει.
Το Nightcrawler είναι, κατά τη γνώμη μου, ένας από τους αδικημένους των φετινών όσκαρ, έχοντας μόνο μια υποψηφιότητα σεναρίου και φεύγοντας με άδεια χέρια. Τιμήθηκε, όμως, στα Spirit Awards τόσο για το σενάριο του όσο και με το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη. Πλάθει έξοχα τον αρρωστημένο κόσμο της νύχτας και αποτυπώνει όλη την τρέλα αλλά και την ανήθικη δοξασία των media στο κυνήγι της είδησης. Σε αντιδιαστολή με άλλα αντίστοιχα θρίλερ, όπως για παράδειγμα το 15 Minutes (2001), ή το Funny Games, γυρνά πίσω από την κάμερα και αφήνει μια μεγαλοπρεπέστατη χλέπα στα κανάλια και τα τηλεοπτικά δίκτυα. Αυτά, που διψάνε για αίμα σαν τους καρχαρίες και σκληρές αποκλειστικές εικόνες που θα τους χαρίσουν τα πολυπόθητα νούμερα τηλεθέασης. Από την άλλη, στρέφεται και προς εμάς όλους, την υπερκαταναλωτική κοινωνία και μας κλείνει πονηρά το μάτι θυμίζοντας μας ότι εμείς οι θεατές ορίζουμε τα νούμερα και έχουμε εξίσου μερίδιο ευθύνης για την ηθική κοινωνική κατάπτωση.
Ο Τζέικ Γκίλεχαλ, μετά το Enemy (Άνθρωπος Αντίγραφο), αναλαμβάνει άλλον έναν απαιτητικό ρόλο να ενσαρκώσει έναν πρωταγωνιστικό ρόλο σιχαμένο και δύσκολο. O Γκίλεχαλ φαντάστηκε τον χαρακτήρα του σαν κογιότ, για αυτό έχασε και τα κιλά για το ρόλο. Μάλιστα, «το Κογιότ» άρεσε τόσο στους παραγωγούς, που μέχρι τελευταίας στιγμής το σκεφτόντουσαν και ως τίτλο της ταινίας. Δούλεψε επίσης τόσο τις εκφράσεις του που καταφέρνει μοναδικά να αποτυπώσει την οξυδέρκεια αλλά και την παράνοια του χαρακτήρα του. Είναι ο νέος American Psycho, ως νέος Κρίστιαν Μπέιλ, μόνο περισσότερο συνειδητοποιημένος. Παραμονεύει στο σκοτάδι περιμένοντας να του δοθεί η κατάλληλη ευκαιρία για να την αρπάξει. Αριβίστας και χειριστικός είναι αποφασισμένος να πει ψέματα, να δελεάσει, να εκβιάσει, ακόμα και να πατήσει επί πτωμάτων για να φτάσει τον σκοπό του. Μονοπωλεί το βλέμμα του φακού και γεμίζει την οθόνη στοιχειώνοντας τον θεατή.
Η ταινία κινείται αρχικά σε έναν υπνωτιστικό ρυθμό, σαν σε όνειρο, που συνεχώς όμως κορυφώνεται, για να καταλήξει στο κρεσέντο του τελευταίου μισαώρου, που εμπερικλείει όλη τη δυναμική της. Ο Νταν Γκίλροϊ σκηνοθετεί αριστοτεχνικά τα βραδινά πλάνα του αποτυπώνοντας τους αχνούς φωτισμούς, την υγρασία και την ομίχλη, την ησυχία και τους μικρούς ήχους, αλλά και την σαπίλα και τη «ζούγκλα» των ανθρώπινων ψυχών. Σε ένα μικρότερο ρόλο, εμφανίζεται στην ταινία και η Ρενέ Ρουσσό, γυναίκα του σκηνοθέτη. Ο Γκίλεχαλ δικαιωματικά στέφεται απόλυτος άρχων της νύχτας.
