ΚΡΙΤΙΚΕΣΣινεμά

Ένας σκίουρος σούπερ ήρωας

(1/5)

Η Κορέα επιχειρεί να «χωθεί» στον χώρο του animation με μία ταινία με ήρωες… σκίουρους και άλλα συμπαθή τρωκτικά. Μία παρέα τρωκτικών ζει σε ένα πάρκο μιας αφιλόξενης μεγαλούπολης. Ο χειμώνας, όμως, πλησιάζει και η παρέα θα χρειαστεί να βρει τροφή. Ο προβληματικός σκίουρος θα εκδιωχθεί και θα ανακαλύψει τον παράδεισο των ξηρών καρπών. Για να αποκτήσει τον… θησαυρό θα κληθεί να αντιμετωπίσει τα πρώην φιλαράκια του, έναν άγριο σκύλο, μία συμμορία μαφιόζων.

Ο ξένος τίτλος (The Nut Job) είναι πολύ πιο επιτυχημένος από τον ελληνικό. Κι αυτό γιατί η ταινία αποτελεί μία αναφορά στις μαφιόζικες κωμωδίες. Δεν είναι ακριβώς παιδική, αλλά δεν είναι και ακριβώς καλή.

Κι αυτό γιατί το animation χρησιμοποιεί συχνά σκίουρους (Ice Age), ποντίκια (Ρατατούης) και άλλα συμπαθή τρωκτικά ως πρωταγωνιστές των ιστοριών του. Πόσες φορές, όμως, να δούμε τα ίδια και τα ίδια; Μία ομάδα ζώων που προσπαθεί να Σε μία αδιάφορη πλοκή που ξέρεις από πριν τι θα συμβεί και πότε ακριβώς θα συμβεί;

Δεν βοηθά καθόλου και η μεταγλώττιση, καθώς η προσέγγιση των χαρακτήρων μοιάζει να είναι τουλάχιστον άστοχη.  Το κινούμενο σχέδιο είναι καλό, αλλά τα υπόλοιπα δεν κρατούν το ενδιαφέρον του θεατή.

Όσο για το κορεάτικο στοιχείο, αυτό γίνεται φανερό και μόνο από τη χρήση του Gangnam Style. Που στην ταινία ακούγεται περίεργο, στους τίτλους τέλος είναι μάλλον ανατριχιαστικό να βλέπεις τον τραγουδιστή ως animation να χορεύει με τα ζωάκια.

Αξίζει να σημειώσουμε ότι η ταινία τα πήγε πολύ καλά στο αμερικάνικο box office και ότι ο σκηνοθέτης είναι ο Καναδός ελληνικής καταγωγής, Πήτερ Λεπενιώτης.

Τελικά αξίζει να τη δω;

Καλύτερα στο DVD. Με τα παιδιά. Κατά τα άλλα, μάλλον αδιάφορη ταινία κινουμένων σχεδίων, την οποία «καίει» η ελληνική μεταγλώττιση.

Αγγελική Στελλάκη

Η πρώτη ταινία που είδε σε κινηματογραφική αίθουσα ήταν το Χορεύοντας με τους Λύκους. Κατά τη διάρκεια του οποίου διάβαζε Μίκι Μάους, σπάζοντας τα νεύρα όλων. Σε σινεφίλ μονοπάτια οδηγήθηκε όταν, κατά τη διάρκεια μοναχικών κινηματογραφικών βραδινών περιπλανήσεων, διαπίστωσε ότι νοιώθει μια παράξενη ευτυχία, κάθε φορά που τα φώτα χαμηλώνουν, ο ήχος του προτζέκτορα πλημμυρίζει το χώρο και μυρωδιά ποπ κορν ξεχύνεται στην αίθουσα.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *