Ο κύριος και η κυρία Άντελμαν (Mr & Mme Adelman)

Ένα μικρό κινηματογραφικό διαμάντι ανακαλύψαμε στο Πανόραμα του 18ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου κινηματογράφου (18fff), μιας ταινίας που από το 2017 κατάφερε τελικά τώρα να πάρει διανομή στη χώρα μας, αλλά αξίζει με το παραπάνω της προσοχής σας!

Η ταινία είναι ίσως η πιο απενοχοποιημένα δοσμένη κι αληθινά επαναστατική, ερωτική ιστορία που έχουμε δει κινηματογραφικά. Ρίχνει φως στις άγνωστες πτυχές της προσωπικής ζωής ενός συγγραφέα, ονόματι Βικτόρ Άντελμαν και τη παθιασμένη σχέση του με την αινιγματική σύζυγό του. Ξεκινάμε από το παρόν, που αυτός δεν ζει πια και ένας ρεπόρτερ προσεγγίζει την σύζυγο ζητώντας της να του δώσει συνέντευξη, αποκαλύπτοντας όλη την αλήθεια και από εκεί ξετυλίγεται ένα χειμαρρώδες κουβάρι. Από την άλλη, συχνά θα μάθουμε και την άποψη του ανδρός, από τις συναντήσεις που είχε με τον ψυχολόγο του.

Αυτός γόνος καλής οικογένειας που θέλει να γίνει συγγραφέας αλλά δεν μπορεί να βρει την έμπνευση του, αυτή κόρη εβραίων μεταναστών που έχει μάθει να παλεύει για να κερδίσει ότι επιθυμεί με τίμιους ή πλάγιους τρόπους. Η συνάντηση τους κεραυνοβόλα; Μμμ, όχι και τόσο, αυτός συνδέεται με μια άλλη κοπέλα! Καλύπτοντας μια περίοδο 45 χρόνων, μας μιλά για τον μεγάλο έρωτα ενός «καρμικού» ζευγαριού, από την άνοδο ως την πτώση και πάλι από την αρχή, γεμάτη πάθος, ένταση, πόνο, μπόλικο χιούμορ, μυστήριο, συγκίνηση, ανατροπές αλλά και στιλ. Καταφέρνει να τα χωρέσει όλα αυτά και να περιγράψει τόσο μεγάλη χρονική περίοδο, δίνοντας μας μάλιστα συχνά διπλές εκδοχές, μιας και η γνώμη του ενός από του άλλου σε ορισμένα θέματα είναι αντικρουόμενες ως εκ διαμέτρου αντίθετες!

Πρόκειται για την πρώτη σκηνοθετική δουλειά του ηθοποιού Νικολά Μπεντός, ο οποίος και πρωταγωνιστεί δίπλα στην Ντοριά Τιγιέρ, με την οποία έγραψαν μαζί και το σενάριο. Πραγματικά ένα αχτύπητο δίδυμο, χάρμα οφθαλμών να τους βλέπεις να συνδημιουργούν. Ο Μπεντός σκηνοθετικά δίνει έμφαση στη λεπτομέρεια και αυτό αποτυπώνεται σε όλη την ταινία του αφήνοντας μια ευχάριστη συνολική αίσθηση. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Μπεντός συνυπογράφει μαζί με τον Φιλίπ Κέλι και την μουσική της ταινίας. Πέραν από τις εξαιρετικές ερμηνείες τους, Μπεντός και Τιγιέρ, αξίζουν τα εύσημα για τα σκηνικά και τα κοστούμια, που αποτύπωσαν άψογα τις εποχές, ιδίως των 70s, αλλά και το ρεαλιστικότατο μακιγιάζ, κυρίως στη γήρανση των χαρακτήρων στην πιο σύγχρονη εποχή. Όμοια και η φωτογραφία, ακολουθώντας τις διαφορετικές εποχές και φάσεις του έργου, από πιο σκοτεινό σε πιο ανάλαφρο και τούμπαλιν, δίνει τόσο διαφορετικούς φωτισμούς, αλλά προσέχει να έχει ομαλό και ενιαίο συνολικό αποτέλεσμα, ώστε τελικά κάθε καρέ της να μοιάζει να αποτελεί μια φωτογραφία βγαλμένη από το οικογενειακό άλμπουμ της οικογένειας Άντελμαν. Δεν είναι τυχαίο που την φωτογραφία υπογράφει ο Νίκολας Μπόλντουικ, που αφήνει πάντα το στίγμα του στις ταινίες, όπως στο Enemy του Βιλνέβ, το Rebelle-War Witch, το Δυο Εραστές και μια Αρκούδα (Two Lovers and a Bear) ή το Aloft με την Τζένιφερ Κόνελι.

Οι Γάλλοι γενικά φημίζονταν για τις ικανότητες τους στο μακιγιάζ, ιδίως στα 90s, αν και τα τελευταία χρόνια δεν είχαν υποδείξει κάτι που να ξεχωρίσει, εδώ όμως πραγματικά έδωσαν ρέστα, δουλεύοντας με μεράκι και εμμονή ακόμα και στις ανεπαίσθητες λεπτομέρειες. Εδώ, η αποτύπωση της εποχής είναι εξαιρετική και ευφάνταστη, είτε πρόκειται για τα 70s, είτε για τα 80’s είτε για το πιο σύγχρονο τελευταίο μέρος. Έτσι, παρά τα συχνά μπρος-πίσω (flash-backs) και το δυναμικό μοντάζ, που συχνά περνά φευγαλέα μεγάλη ποσότητα πληροφοριών, ο θεατής ξέρει πάντοτε που βρίσκεται και απολαμβάνει την βόλτα.

Μια ταινία που πραγματικά θα άξιζε να ανακαλύψετε. Ως προς το σεναριακό μυστήριο, γύρω από τη συγγραφή, θυμόμαστε φευγαλέα και μια δική μας ταινία, την «Υπογραφή» του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου. Σε έναν από τους πιο κωμικούς χαρακτήρες της ταινίας, αυτού του ψυχιάτρου, βρίσκουμε τον, ελληνικής καταγωγής, Ντενί Πονταλιντές, αδερφό του σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή της υπέροχης νικήτριας του προηγούμενου 17fff, Γλυκιάς Απόδρασης.

«Ο Κύριος και Η Κυρία Άντελμαν» βλέπετε ευχάριστα παραπάνω από μια φορές, ενώ πέραν του κεφιού, του χιούμορ και του μυστηρίου που περιλαμβάνει, παραμένει τελικά βαθιά ρομαντική.