Ο καθρέφτης της κολάσεως (Oculus)

Don’t Mess with the Mirror ή αλλιώς: Ο καθρέφτης πάντα πιο δυνατός

Το Oculus είναι μια low-budget ταινία τρόμου, χωρίς ιδιαίτερο τρόμο. Ξεκινά με την υπόθεση ότι ένας παλιός καθρέφτης είναι στοιχειωμένος και στη συνέχεια μας το αποδεικνύει. Ο καθρέφτης επηρεάζει τα μυαλά όσων είναι γύρω του, οδηγώντας τους σε άσχημο θάνατο. Πριν χρόνια ο καθρέφτης οδήγησε τους γονείς τους σε άσχημο θάνατο, οδήγησε το αγόρι σε ψυχιατρική κλινική και σημάδεψε τη ζωή του κοριτσιού με εμμονές. Τώρα για ποιο λόγο τα δυο έφηβα αδέρφια, αναζητούν τον καθρέφτη σε δημοπρασίες ανάμεσα σε αντίκες; Για να καταλάβουν τι έγινε, για να εκδικηθούν τον καθρέφτη για όσα συνέβησαν στους γονείς τους ή μήπως για να του επιτρέψουν να τελειώσει τη δουλειά που άφησε μισοτελειωμένη την προηγούμενη φορά; Τίποτα από όλα αυτά. Η εμμονή του κοριτσιού είναι να αποδείξει ότι ο καθρέφτης είναι στοιχειωμένος και ότι οι γονείς της έπεσαν θύματά του και άδικα η αστυνομία κατηγόρησε τον πατέρα για το θάνατο της μητέρας τους.

Το πρόβλημα με αυτή την κλειστοφοβική ταινία είναι το μαζοχιστικό στοιχείο που διέπει τους δυο πρωταγωνιστές, οι οποίοι φαίνονται να γνωρίζουν ή έστω να υποψιάζονται τη δύναμη του καθρέφτη αλλά παρόλα αυτά δεν παίρνουν κάποια ιδιαίτερη προφύλαξη απέναντί του, ούτε τη βοήθεια κάποιων «ειδικών» σε τέτοια θέματα. Οι σκηνές που προορίζονται να σας τρομάξουν είναι αρκετά soft και θα απογοητεύσουν τους πιο απαιτητικούς, ενώ η μόνη ενδιαφέρουσα προσθήκη του πλάσματος με τζαμένια μάτια δεν αξιοποιείται όσο θα έπρεπε. Σκηνοθετικά το Oculus δεν καταφέρνει να χτίσει μια ενδιαφέρουσα ατμόσφαιρα, παρόλο που έχει μερικές φρέσκες ιδέες που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Τα συχνά flash-back μπρος-πίσω στο χρόνο στην παιδική ηλικία και στο παρόν είναι δυο ιστορίες που συμβαδίζουν και συμπίπτουν σαν μια ιστορία καταδικασμένη να επαναληφθεί. Στην αρχή μπορεί να κουράσουν στη συνέχεια όμως παρουσιάζονται τόσο χαοτικά που παλιοί και νέοι πρωταγωνιστές συνυπάρχουν στην οθόνη, όπως συνυπάρχει και η γραμμική πλοκή στο σύμπαν του καθρέφτη. Αυτό είναι σίγουρα το πιο «συναρπαστικό» σημείο, καθώς από εξέλιξη το ένα αναμενόμενο γεγονός υποδέχεται το άλλο.

Το μόνο θετικό αποτέλεσμα που μπορεί να αποφέρει η ταινία είναι να δημιουργήσει την πρόσκαιρη αποστροφή κάποιων νεαρών εγωπαθών κορασίδων από το σύμβολο του πάθους τους, τους καθρέφτες. Κατά τα άλλα η ταινία στερείται πρωτοτυπίας, ατμόσφαιρας ή κάποιου στοιχείου που θα την κάνει να ξεχωρίσει και θα αφήσει τους φίλους ταινιών τρόμου μάλλον ανικανοποίητους.