Παράδοξη Ευτυχία (Original Bliss)
Η Ελένε Μπρίντελ (Μαρτίνα Γκέντεκ), εγκλωβισμένη σε έναν αποτυχημένο γάμο, περνά τα άυπνα βράδια της επαναλαμβάνοντας τις ίδιες κινήσεις: ξαπλώνει στο πάτωμα, βλέπει τηλεόραση, στύβει την πορτοκαλάδα του συζύγου της (Γιοχάνες Κρις) και ετοιμάζει το γεύμα που αυτός θα πάρει μαζί του στη δουλειά. Η Ελένε συνήθιζε παλαιότερα να βασίζεται στην πίστη της, όμως πλέον την έχει χάσει γεγονός που αντιμετωπίζεται με περιφρόνηση και βίαιη συμπεριφορά. Αναζητώντας βοήθεια, θα βρει μπροστά της έναν συγγραφέα – ψυχολόγο τον Έντουαρντ Γκλουκ. Η γνωριμία της με τον Γκλουκ θα αφήσει να διαφανεί ότι μπορεί αυτός να είναι η «σωτηρία» της, ωστόσο σύντομα θα διαπιστώσει ότι και ο Γκλουκ έχει τους δικούς του δαίμονες να αντιμετωπίσει.
Η κακοποίηση, η βία, η πορνογραφία είναι παράξενα υλικά για μία ταινία που αφορά τον έρωτα και την ανακάλυψή του. Ωστόσο, η ταινία του Σβεν Τάντικεν, η οποία βασίζεται στο βιβλίο “Original Bliss” της A.L. Kennedy, θα λέγαμε ότι είναι ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον παράδειγμα γερμανικού κινηματογράφου: φαινομενικά «αυστηρή», με προβληματισμούς που αγγίζουν το σαρκικό και το φιλοσοφικό επίπεδο (το δίπολο γη και ουρανός) και με μία παράξενη τρυφερότητα που πηγάζει από την ενασχόληση με όλα αυτά τα ζητήματα. Σε αυτό έρχεται να συμβάλει ο λυρισμός της σκηνοθεσίας που μοιάζει να «υπονομεύει» με ενδιαφέροντα τρόπο τη θεματική.
Και στη σκληρότητα του χαρακτήρα που ερμηνεύει ο Γιοχάνες Κρις έρχεται να απαντήσει με ειρωνεία και χιούμορ ο Ούλριχ Τουκούρ που ερμηνεύει τον Έντουαρντ Γκλουκ. Στο επίκεντρο, όμως, της ταινίας βρίσκεται η Μαρτίνα Γκέντεκ με μία γεμάτη θάρρος -και ταυτόχρονα υπόγεια- ερμηνεία που σε αφήνει να φανταστείς τι συμβαίνει συναισθηματικά κάτω από την επιφάνεια, ενώ δεν διστάζει να ξεγυμνωθεί (κυριολεκτικά και μεταφορικά) σε μία από τις πιο δυνατές σκηνές της ταινίας.
Ο Τάντικεν ενδιαφέρεται για το τι είναι αυτό που φέρνει τους ανθρώπους κοντά, τι τους ενώνει και τι τους χωρίζει και την ανάγκη που έχουμε μέσα μας να ανακαλύψουμε τον άλλο και κατ’ αυτόν τον τρόπο την πίστη προς τον εαυτό μας. Και αυτό το καταφέρνει απόλυτα στην ταινία.
