Ouija
Ο πίνακας του Ουίντζα έχει τρεις απλούς κανόνες: Μην παίζεις ποτέ μόνος σου, μην παίζεις όταν βρίσκεσαι σε νεκροταφείο και να λες πάντα «αντίο» στο τέλος. Όταν μια έφηβη παραβαίνει τους κανόνες θα χάσει τη ζωή της και ο θάνατος της θα θεωρηθεί αυτοκτονία. Η κολλητή της φίλη θα δυσκολευτεί να το αποδεχτεί και μπλέκοντας κι άλλους έφηβους θα αρχίσουν να καλούν πνεύματα με τον πίνακα.
Κακογυρισμένο. Χάνει τόσο σε προσέγγιση, όσο και σε ερμηνείες και πρωτοτυπία. Το παράδοξο της καλλιτεχνικής προσέγγισης του σκηνοθέτη, που υιοθετεί ένα ρεαλιστικό ύφος κινηματογράφησης, θα ταίριαζε περισσότερο σε μια κοινωνική ταινία. Σε μια ταινία θρίλερ αυτή η επιλογή απλά καταστρέφει την ατμόσφαιρα που θα ήθελε να έχει. Λες και έχει βάλει στοίχημα να μη μας κάνει να τρομάξουμε, μας προετοιμάζει ακόμα και πριν τα jump scenes καταντώντας ελάχιστα φοβιστικό. Ο σκηνοθέτης φωτίζει «ευχάριστα» και ντύνει με χαλαρωτική μουσική τα πλάνα του. Σημεία που θα έπρεπε να είναι σκοτεινά ακόμα και ομιχλώδη εδώ είναι ηλιόλουστα.
Ένα παλαιομοδίτικο storyline και ένα παιχνίδι που δεν είναι τόσο παιχνίδι (το γνωστό «φλυτζανάκι» στους πιο παλιούς) το οποίο μετά τα 90’s έχει ξεπεραστεί. Μια έφηβη χάνει τη ζωή της από αυτό (όχι τόσο ακίνδυνο τελικά) και η κολλητή της βάζει τους υπόλοιπους φίλους συν (bonus) την μικρότερη αδερφή της στην επικίνδυνη ζώνη. Η εφηβική ξεγνοιασιά φαίνεται να βοηθά τους χαρακτήρες να «ζουν ένα δράμα» μέσα στον κίνδυνο και τους θανάτους, αλλά παρόλα αυτά να συνεχίζουν κανονικότατα την «κατά τα άλλα» ήρεμη καθημερινή ζωή τους στο σχολείο και τις οικογένειες τους. Φυσικά, όπως σε όλες τις ταινίες του είδους (στις διδαχές του Εφιάλτη στο δρόμο με τις Λεύκες) οι μεγάλοι δεν θα καταλάβουν κι έτσι τα παιδιά δεν το λένε πουθενά ούτε ζητούν βοήθεια από κάποιον.
Τελικά να το δω;
Ο ρεαλισμός κοντράρει στα ίσια την παράνοια και την νικά κατά κράτος. Η λογική του θεατή τελικά απορρίπτει άνετα το μεταφυσικό στοιχείο της ταινίας. Ο θεατής δε θα βρει κάτι να ταυτιστεί και απλά θα λυπηθεί για την προχειροδουλειά, το άνευρο παίξιμο, το αφελές σενάριο και φυσικά το χαμένο χρόνο του.
