Η Ημέρα των Ηρώων (Patriots Day)
Ο σκηνοθέτης των Lone Survivor, Deepwater Horizon, Πίτερ Μπεργκ, ξανασκηνοθετεί τον Μαρκ Γουώλμπεργκ, αυτή τη φορά μαζί με πληθώρα άλλων γνωστών ηθοποιών (Τζον Γκούντμαν, Κέβιν Μπέικον, Τζ.Κ.Σίμονς, Μισέλ Μόναχαν) και μετουσιώνει άλλη μια «πατριωτική» ταινία, που αυτή τη φορά έχει να κάνει με την τρομοκρατική επίθεση στο Μαραθώνιο της Βοστώνης το 2013 και το ανθρωποκυνηγητό των δραστών που ακολούθησε. Πέραν των νεαρών τρομοκρατών, η επίθεση κόστισε τη ζωή σε ένα μικρό παιδί και έναν αστυνομικό, ενώ δεκάδες άνθρωποι τραυματίστηκαν, ορισμένοι εκ των οποίων χρειάστηκε να ακρωτηριαστούν και να χάσουν τα κάτω άκρα τους. Με τη ζωή μας εδώ στο δυτικό πολιτισμό να έχει γίνει μια μόνιμη πληγή από τις καθημερινές τρομοκρατικές επιθέσεις το να προσεγγίζεις ένα τόσο σοβαρό θέμα φέρει και ευθύνη αλλά και απαιτεί μια κάποια λεπτότητα, που δυστυχώς ο Μπεργκ φαίνεται πως δε διαθέτει.
Υπάρχει ελευθερία και υπάρχουν πάμπολλοι τρόποι να προσεγγίσει κανείς το θέμα του, ο σκηνοθέτης αναποφάσιστος επέλεξε να βάλει και το ρομαντικό, το τρυφερό και το ανθρώπινο στοιχείο και το στοιχείο του δράματος και το αστυνομικό μυστήριο, αλλά και την περιπέτεια, μπόλικο πατριωτισμό αλλά και ένα υπόγειο -ακαταλαβίστικα γελοίο χιούμορ που προσβάλλει και τα θύματα (μέχρι και τους τρομοκράτες) και τους ηθοποιούς που παίζουν, αλλά και την ίδια τη νοημοσύνη μας.
Η καφρίλα υπάρχουν στιγμές που δεν έχει κανένα όριο… Τα πασιφανέστατα πλάνα, όπως αυτό που εστιάζει στα πόδια του νεαρού ζευγαριού που τυλίγονται μεταξύ τους, απλά και μόνο για να κάνει την αναφορά μετά που θα τα χάσουν από τον ακρωτιριασμό, ή η συνεχής εστίαση σε αμερικάνικες σημαίες που ανεμίζουν είναι το μικρότερο κακό. Ιδιαίτερα πρέπει να σταθώ στις συνεχόμενες αστείες και ειρωνικές ατάκες του πρωταγωνιστή Μαρκ Γουόλμπεργκ που μοιάζουν όχι μόνο εκτός κλίματος, αλλά πραγματικά λες και δεν κατάβαλε σε τι ταινία παίζει, με την πιο αθώα να είναι όταν παρουσιάζεται μετά τον χαμό μπροστά στο διοικητή του και τον αρχηγό της CIA και το πρώτο πράγμα που τους λέει αστειευόμενος είναι «Για ό,τι κι αν με κατηγορούν δεν το έκανα εγώ». Είναι αλήθεια ότι έχει κάνει και άλλες εμφανίσεις που έχει προκαλέσει το γέλοιο με την κακή ερμηνεία του, αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε μάλλον με τη χειρότερη ερμηνεία του! Δείτε τη σκηνή που προσπαθεί να μας πείσει ότι κλαίει και προσπαθείστε να πνίξετε τα γέλια σας. Υπάρχουν και άλλα υπόγεια χιούμορ διάχυτα, όπως το εσωτερικό αστείο ότι ο χαρακτήρας που ενσαρκώνει είχε ξυρισμένο κεφάλι, ενώ ο Μαρκ εμφανίζεται με αρκετά μακρύ μαλλί που σχηματίζει σχεδόν χαίτη και σε αρκετά σημεία της ταινίας όποιος τον συναντά του λέει «Τομ θέλεις κούρεμα».
Είναι μια ταινία που πιθανότατα μέχρι το τέλος της θα σας εκνευρίσει αφόρητα, όπως θα έπρεπε κανονικά να εκνευρίσει και τους ίδιους τους αμερικάνους, στους οποίους και τελικά απευθύνεται αποκλειστικά. Δεν υπήρχε κανένας λόγος να έρθει αυτή η ταινία στη χώρα μας, πόσο μάλλον σε κινηματογραφικές αίθουσες, αλλά αυτή είναι η δική μου γνώμη, το κοινό είναι ελεύθερο να επιλέξει αν θα πάει να τη δει ή όχι. Είναι πάντως πραγματικά κρίμα, διότι υπάρχουν εξαιρετικές ταινίες που δε χωράνε και δεν παίρνουν τελικά διανομή, αλλά και αξιόλογες άλλες προτάσεις στο συγκεκριμένο είδος.
